به گزارش خبرگزاری «حوزه»، گرچه برخی از منتقدین به فرم و محتوای فیلم اپیزودیک "هیهات" خُرده می گیرند و گروهی دیگر نیز از لُکنت سازندگانش اما در مجموع باید گفت در وضع فعلی سینمای ایران که آن طور که مورد انتظار است به موضوعات دینی و به خصوص عاشورایی پرداخته نمی شود ساخت و اکران چنین آثاری نشان از اهتمام ویژه و دغدغه مندی سازندگانش دارد و گرنه مشخص است که این اثر نیز دارای ایرادات جدی و نقص هایی است در نسبت به آثار دیگر.
آنچه مسلم است این که "هیهات" فیلمی چهار اپیزودی است که می‌کوشد در قالب داستان‌هایی امروزی به بیان برخی مفاهیم دینی با محوریت عاشورا بپردازد؛ همان طورکه نام فیلم نیز برگرفته از شعار جهانشمول حضرت اباعبدالله الحسین(ع) در کربلا گرفته شده که فرمودند: «هیهات مناالذله»
در این فیلم چهار کارگردان جوان و صاحب سبک با نگاه و زاویه دید خود به سراغ موضوع عاشورا و امام حسین(ع) رفته اند و کوشیده اند که پیام امروزین خود را در این باره با مخاطبین پرده نقره ای به اشتراک بگذارند.
نگاهی گذرا به اپیزودهای این فیلم نیز موید همین تلاش ارزشمند عده ای جوان کاربلد سینماست منتهای مراتب در بررسی اپیزودها می توان به ضعف و قوت برخی در قیاس با دیگری به خوبی پی بُرد.
در اپیزود اول به کارگردانی هادی نائیجی و بازی حامد بهداد هر چند که در جاهایی از حیث فیلمنامه و روایت قصه مشکل دارد اما دارای پلان های تاثیرگذاری است به ویژه آن جا که ضریح سیدالشهدا(ع) وارد حیاط خانه روستایی می شود و فضای خانه در شب بر اثر نور ضریح حضرت تلالویی خاص می یابد؛ البته در این اپیزود می شد با روایت بهتر قصه و شخصیت پردازی درست تر، اثر قابل قبول تری به مخاطب عرضه کرد اما همین هم می تواند ارزشمند و جالب توجه باشد.
اپیزود دوم به کارگردانی دانش اقباشاوی نیز که پیوند نسل دیروز و امروز در بستر بقایای مین های باقی مانده از زمان جنگ در خوزستان را روایت می کند، سوژه و موضوع جالبی را در دستور کار قرار داده ، هر چند که با وجود بازی نسبتاً خوب حمید فرخ نژاد در این بخش نیز روایت داستان به طور کامل صورت نمی گیرد و همین مساله باعث یک مقدار سردرگمی در مخاطب می شود.
اپیزود سوم به کارگردانی سید روح الله حجازی موضوعی به ظاهر غریب را دستمایه قرار داده و به بحث کربلا پیوند خورده که با وجود تلاش کارگردان به نظر می رسد ضعیف ترین اپیزود هیهات باشد به خصوص آن که بازیگران عراقی فیلم نیز آن گونه که باید و شاید در خدمت درام در نیامده اند.
و اما اپیزود چهارم با کارگردانی هادی مقدم دوست، نویسنده و کارگردان جوان و نام آشنای سینمای ایران که بدون اغراق، بهترین اپیزود اثر است به این خاطر که سر و شکل بهتری نسبت به سه اپیزود قبلی دارد و در ضمن روایت قصه در آن بهتر صورت گرفته و به اذعان همه منتقدین نقطه اوج فیلم می باشد و چه خوب که این اپیزود در انتهای فیلم قرار گرفته است تا مخاطب فیلم در نهایت با یک خاطره ذهنی خوب این اثر را به یاد آورد.
به اعتقاد نگارنده ، این اپیزود حتی قابلیت تبدیل به یک اثر سینمایی مستقل و آبرومند را دارد و ای کاش جوانان فیلمساز کشورمان به این گونه مقولات به ویژه بحث دفاع از حرم و اشتیاق جوانان غیور شیعه در این باره بیشتر و بهتر وارد شوند.
به طور کلی هر چند که با وجود ایفای نقش بازیگران چهره و مطرح سینما در این فیلم، بازی ها چندان درخشان و مورد انتظار نیست اما در مجموع نمی توان نمره زیر متوسطی به این فیلم داد؛ چه آن که
به هر حال این فیلم به عنوان نخستین فیلم چهار اپیزودی سینمای ایران تجربه جالب و مغتنمی است که می تواند در آینده به نقطه عطفی در ساخت و نمایش آثاری مشابه و البته قوی تر و اثرگذارتر تبدیل شود.
سید محمد مهدی موسوی
آنچه مسلم است این که "هیهات" فیلمی چهار اپیزودی است که می‌کوشد در قالب داستان‌هایی امروزی به بیان برخی مفاهیم دینی با محوریت عاشورا بپردازد؛ همان طورکه نام فیلم نیز برگرفته از شعار جهانشمول حضرت اباعبدالله الحسین(ع) در کربلا گرفته شده که فرمودند: «هیهات مناالذله»
در این فیلم چهار کارگردان جوان و صاحب سبک با نگاه و زاویه دید خود به سراغ موضوع عاشورا و امام حسین(ع) رفته اند و کوشیده اند که پیام امروزین خود را در این باره با مخاطبین پرده نقره ای به اشتراک بگذارند.
نگاهی گذرا به اپیزودهای این فیلم نیز موید همین تلاش ارزشمند عده ای جوان کاربلد سینماست منتهای مراتب در بررسی اپیزودها می توان به ضعف و قوت برخی در قیاس با دیگری به خوبی پی بُرد.
در اپیزود اول به کارگردانی هادی نائیجی و بازی حامد بهداد هر چند که در جاهایی از حیث فیلمنامه و روایت قصه مشکل دارد اما دارای پلان های تاثیرگذاری است به ویژه آن جا که ضریح سیدالشهدا(ع) وارد حیاط خانه روستایی می شود و فضای خانه در شب بر اثر نور ضریح حضرت تلالویی خاص می یابد؛ البته در این اپیزود می شد با روایت بهتر قصه و شخصیت پردازی درست تر، اثر قابل قبول تری به مخاطب عرضه کرد اما همین هم می تواند ارزشمند و جالب توجه باشد.
اپیزود دوم به کارگردانی دانش اقباشاوی نیز که پیوند نسل دیروز و امروز در بستر بقایای مین های باقی مانده از زمان جنگ در خوزستان را روایت می کند، سوژه و موضوع جالبی را در دستور کار قرار داده ، هر چند که با وجود بازی نسبتاً خوب حمید فرخ نژاد در این بخش نیز روایت داستان به طور کامل صورت نمی گیرد و همین مساله باعث یک مقدار سردرگمی در مخاطب می شود.
اپیزود سوم به کارگردانی سید روح الله حجازی موضوعی به ظاهر غریب را دستمایه قرار داده و به بحث کربلا پیوند خورده که با وجود تلاش کارگردان به نظر می رسد ضعیف ترین اپیزود هیهات باشد به خصوص آن که بازیگران عراقی فیلم نیز آن گونه که باید و شاید در خدمت درام در نیامده اند.
و اما اپیزود چهارم با کارگردانی هادی مقدم دوست، نویسنده و کارگردان جوان و نام آشنای سینمای ایران که بدون اغراق، بهترین اپیزود اثر است به این خاطر که سر و شکل بهتری نسبت به سه اپیزود قبلی دارد و در ضمن روایت قصه در آن بهتر صورت گرفته و به اذعان همه منتقدین نقطه اوج فیلم می باشد و چه خوب که این اپیزود در انتهای فیلم قرار گرفته است تا مخاطب فیلم در نهایت با یک خاطره ذهنی خوب این اثر را به یاد آورد.
به اعتقاد نگارنده ، این اپیزود حتی قابلیت تبدیل به یک اثر سینمایی مستقل و آبرومند را دارد و ای کاش جوانان فیلمساز کشورمان به این گونه مقولات به ویژه بحث دفاع از حرم و اشتیاق جوانان غیور شیعه در این باره بیشتر و بهتر وارد شوند.
به طور کلی هر چند که با وجود ایفای نقش بازیگران چهره و مطرح سینما در این فیلم، بازی ها چندان درخشان و مورد انتظار نیست اما در مجموع نمی توان نمره زیر متوسطی به این فیلم داد؛ چه آن که
به هر حال این فیلم به عنوان نخستین فیلم چهار اپیزودی سینمای ایران تجربه جالب و مغتنمی است که می تواند در آینده به نقطه عطفی در ساخت و نمایش آثاری مشابه و البته قوی تر و اثرگذارتر تبدیل شود.
سید محمد مهدی موسوی
نظر شما