به گزارش خبرگزاری «حوزه» با عنایت به این که از منظر بسیاری از بزرگان شیعه، نقل 95 روز در شهادت حضرت زهرا(س) معتبرتر است ، باید گفت این شب ها و روزها، مادر سادات در بستر بیماری است و همه آرزوی حسنین(ع) به همراه خواهرانشان زینب(س) و ام کلثوم(س) این است که حال مادر اندکی بهتر شود و در این میان حقیقتاً کیست که از کُنهِ داغ دل علی مرتضی(ع) در این غم و مصیبت عظما خبر داشته باشد؟!

همه چیز از رحلت نازدانه عالم هستی محمد مصطفی(ص) شروع شد؛ همان هنگام که امیرمومنان (ع) مشغول غسل و برنامه کفن و دفن حضرت ختمی مرتبت بود و دیگران در سقیفه دنبال تعیین خلیفه و شد آن چه نباید می شد.

فاطمه(س) بزرگترین حامی ولایت بر سر دفاع از امیرالمومنین(ع) جان خویش را سپر قرار داد تا امت پدرش به راه اشتباه و انحراف نرفته و مسیر سعادت را گم نکنند؛ این گونه بود که وقتی خواستند علی(ع) را به مسجد ببرند، با مقاومت دخت نبی اکرم (ص) مواجه شدند.

بانوی خانه مرتضی(ع) – آن که صاحب حدیث شریف کسا می باشد- برای جلوگیری از بُردن سرپرست و ولی حقیقی مومنان بیرون آمد و خدای را قسم داد که اگر دست از همسرش برندارند، بر سر مزار پدر حاضر شده و از ظلمی که به آن ها رفته به حضرت حق شکوه و گلایه می کند.

قضیه جدی تر که شد ناگاه اول مظلومِ ریسمان به دست از مسجد پیامبر(ص) به سلمان گفت "دارم می بینم که ستون های مسجد به لرزه درآمده ، به فاطمه بگو علی می گوید نفرین نکن"

فاطمه (ع) هم که همیشه مطیع همسرش بوده؛ همسری که بعد از ارتحال رسول الله(ص) امام و ولی اوست و مرام فاطمیون بی گمان در تبعیت بی چون و چرا از ولایت است.

نام فاطمه زهرا(س) خود نشانه ای بی پرده از والاترین و زیباترین گُل هستی است ؛ او که یادش گلاب و غروب مظلومانه اش گلگون بود.

گلی با هجده گلبرگ بی نظیر... با هجده بهار زلال که سریع به خزان گرایید؛ اما نه، خزان فاطمی هیچ گاه معنا و مفهوم ندارد. مادر همیشه هست و در طول تاریخ نگاه حمایت آمیزش به سوی فرزندان و محبان و شیعیانش را قطع نکرده و مگر می شود محبوبه خدا در همه زمان ها و مکان ها وجود نداشته باشد؟!

اینک ماییم و استدعایی از شما که ای مادر جان، برخیز از بستر بیماری، هنوز فرزندانت در کوچه پس کوچه های ظلم تاریخ چشم به راهت هستند.

هنوز نامردان روزگار سیلی بر کودکانت می زنند... هنوز بچه شیعه ها مظلومند و نشانه بارزی از مظلومیت تو دارند ای ماه بانوی آب و آیینه!

بی بی جان، سنگ های تفتیده مدینه هنوز در سوگ تو ندبه خوانند و همه صحرای کربلا چشم به راه شب های جمعه هستند که تو بیایی و صحرای محشری برپا کنی که این هم لاجرم، مقدمه ای است بر آن صحرای محشری که وعده داده اند همه چیز در دست شماست.

گرچه ما حق شیعه بودن و محبت شما را هیچ گاه به درستی اَدا نکرده ایم و در شناخت قدر و منزلت شما شرمساریم، اما دل خوشیم که سینه مان مالامال از محبت شما و فرزندان شماست... آری هر چند بدبختانه گنهکاریم و در حفظ و تداوم وفای عهد به شما اهل بیت(ع) بدقول اما ای بانوی مهربان خودتان نیک می دانید که در محبت داشتن به شما راست می گوییم. فاطمیه و به خصوص محرم و صفر گواهمان است که این گونه ایم.