به گزارش خبرگزاری«حوزه» حجت الاسلام والمسلمین فعالی در ادامه مبحث حکمت های قبض و بسط رزق، در آیات و روایات به تبیین حکمت های دیگر در این زمینه پرداخت.
* روزی به اندازه تلاش
درحكمت اول گفته شد؛ روزی به اندازة تلاش؛ عمل تعیین کنندة فاصله انسان با رزقی است که خدا برای او قرار داده است. کسی که بهره اش از تلاش معنوی، اندک باشد، برای رسیدن به روزی اش، باید تلاش مادّی بیشتری داشته باشد.
* نقش رفتار در شرایط خاص
درحكمت دوم نیز بیش و کم رزق، مرهون ابتلاست؛ تمام شرايطي كه براي انسان پيش مي‌آيد ابتلا مي‌باشد. در اين موقع اصل شرايط مهم نيست بلكه عمل و رفتار انسان در شرايط مختلف مهم مي‌باشد.
* تعامل انسان ها
و درحكمت سوم تعامل انسانها؛ ثروتمند و فقير هردو به همديگر نيازمند مي‌باشند؛ يكي نيازمند پول ديگري و ديگري نيازمند فرد ديگر است.
و اما ادامه بحث :
* تمرین توکل
حكمت چهارم: قبض و بسط رزق، برای تمرین توکّل است. تمام داشتن‌ها، نداشتن‌ها، دادن ها و ندادن ها برای آن است که معلوم گردد به این وسائط، اعتماد داریم یا به خداوند که خالق این وسائط است؟ بنابراین در این دادن ها و گرفتن ها، مهمّ آن است که انتخاب ما چه باشد؛ توکل به خدا یا اعتراض به خدا.
* ترفیع و مجازات
حكمت پنجم: گاهی گشایش در رزق، برای مجازات است و گاهي تنگ شدن رزق، برای ترفیع مقام.
* تجاوز و طغیان
حكمت ششم: أصل این است خداوند انسان را آفرید تا به او روزی بدهد. پس اگر نداد، باید دنبال دلیل باشیم. یکی از دلایل آن، این است که ممکن است به سرکشی و سرپیچی روی آورد. خداوند در قرآن كريم مي‌فرمايد: وَ لَوْ بَسَطَ اللَّهُ الرِّزْقَ لِعِبَادِهِ لَبَغَوْاْ فىِ الْأَرْضِ وَ لَكِن يُنزَِّلُ بِقَدَرٍ مَّا يَشَاءُ إِنَّهُ بِعِبَادِهِ خَبِيرُ بَصِير؛ و اگر خدا روزى را بر بندگانش فراخ گرداند، مسلّماً در زمين سر به عصيان برمىدارند، ليكن آنچه را بخواهد به اندازهاى [كه مصلحت است] فرومىفرستد. به راستى كه او به [حال] بندگانش آگاهِ بيناست.
* به هر کسی نعمتی و هر نعمتی به کسی داده‌اند
حكمت هفتم: مقدمه اول: سنّت خدا در این جهان این نیست که تمام نعمت ها و رزق ها را به کسی بدهد مگر استثناء.
مقدّمه دوم: سنّت خدا در این جهان این نیست که تمام نعمت ها و رزق ها را از کسی بگیرد.
نتیجه: خداوند به هر کسی، نعمتی و هر نعمتی را به کسی داده است. بنابراین باید بگردیم تا آنچه را خدا به ما داده و به دیگران نداده، بیابیم. نه آنچه را که به دیگران داده و به ما نداده است.
اگر خداوند، رحمان و عادل است، پس تقسیم رزقش نیز براساس عدالت و رحمت است، بنابراین جایی برای اعتراض باقی نمی ماند. کافی است که وظیفه خود را انجام دهیم، یعنی خوب باشیم. او کارش را بلد است.
اين قدر نگاه به داشته‌هاي ديگران نداشته باشيد؛ نگاه به داشته‌هاي خود بكنيد.
