حجت الاسلام و المسلمین علیرضا شالباف در گفتگو با خبرنگار خبرگزاری حوزه ضمن تبریک سالروز ولادت با سعادت کریم اهل بیت(ع) ابراز داشت: بی شک الگوهای رفتاری ، گفتاری و به خصوص اخلاقی بسیاری می توان از سیره و متن زندگانی امام مجتبی(ع) برای امروز جامعه ما استخراج و مورد استفاده قرار داد که یکی از مهم ترین آن ها ، اکرام ایتام و نیازمندان و نیز مهمان نوازی ایشان است.

وی افزود: محبت و عطابخشی این امام هُمام همچون جد بزرگوارشان پیامبر(ص) و پدرشان امیرالمومنین(ع) زبانزد عام و خاص بوده تا آن جا که وقتی فقیر و نیازمند و در راه مانده ای به مدینه می رسید و جایی برای اسکان و تهیه غذا نداشت ،فوراً او را به خانه کریم اهل بیت(ع) ارجاع می دادند.

این محقق و پژوهشگر حوزوی خاطرنشان کرد: در کتب متعدد تاریخی آمده که ایشان دو یا سه بار همه اموال خویش را در راه خدا و بین فقرا و نیازمندان تقسیم کرد و حتی یک بار که یکی از یاران و صحابه حضرت از ایشان پرسید چرا هر سائل و نیازمندی که به در خانه شما می آید، او را نااُمید بازنمی گردانید، ایشان در پاسخ فرمودند: "من هم نیازمند و محتاجی هستم به درگاه خداوند متعال كه دوست ندارم او مرا دست خالی برگرداند، خداوندی كه نعمت‌هایش را بر ما ارزانی داشته، هرگز نمی‌خواهد بندگانش را محروم كنم، می‌ترسم اگر سائلی را رد كنم، او هم مرا دست خالی برگرداند."

وی با تاکید بر این که ما باید از زندگی کریمانه و سیره نورانی ایشان برای زندگی دنیایی خود ره توشه ی لازم را برگیریم، گقت: بی شک صرف ادعای شیعه و محب بودن کفایت نمی کند و باید ما هم در این مسیری که اهل بیت(ع) برای ما ترسیم کرده اند به قدر وُسع و درک و توان خود گام برداریم.

حجت الاسلام  والمسلمین شالباف یادآور شد: در بحث مهمان نوازی امام مجتبی(ع) بسیار موارد پیش می آمد از کسانی پذیرایی کریمانه می نمود که حتی آن ها را نمی شناخت و این یک حقیقت مسلم است که درب خانه ایشان همچون دیگر حضرات معصومین (ع) هیچ گاه به روی بندگان خدا اعم از سائل و نیازمند و یا جویای حقیقت و معرفت بسته نبود و در واقع مردم داری و لطف و کرامت ویژه این خاندان باعث می شد که از دل همین جمعیت ، شیعیانی ناب تربیت کنند که همه جوره پای حمایت از دین خدا ایستاده باشند.

وی همچنین اظهار داشت: امام حسن(ع) در رفع نیازِ نیازمندان به اصل حفظ آبروی آنان عنایت خاصی داشتند و گاهی مبالغ قابل توجهى پول را، به صورت یكجا به افراد مستمند می ‏بخشیدند به طوری که حتی باعث تعجب نیازمندان می شد اما حضرت با این كار می کوشیدند تا براى همیشه شخص فقیر را بى نیاز سازند و او بتواند بعد از این با کار و تلاش به دنبال تشکیل زندگی آبرومندانه ای باشد.