به گزارش خبرگزاری «حوزه» یکی از ویژگی هایی که در سیره امام زین العابدین علیه السلام به چشم می خورد گریه طولانی ایشان برای مصیبت کربلا است که در برخی روایات علت این گریه و اندوه طولانی را بیان کرده اند:
عن الصادق(ع): أَمَّا عَلِيُّ بْنُ الْحُسَيْنِ فَبَكَى عَلَى الْحُسَيْنِ (ع) عِشْرِينَ سَنَةً أَوْ أَرْبَعِينَ وَ مَا وُضِعَ طَعَامٌ بَيْنَ يَدَيْهِ إِلَّا بَكَى حَتَّى قَالَ مَوْلًى لَهُ جُعِلْتُ فِدَاكَ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ إِنِّي أَخَافُ عَلَيْكَ أَنْ تَكُونَ مِنَ الْهَالِكِينَ قَالَ إِنَّما أَشْكُوا بَثِّي وَ حُزْنِي إِلَى اللَّهِ وَ أَعْلَمُ مِنَ اللَّهِ ما لا تَعْلَمُونَ إِنِّي لَمْ أَذْكُرْ مَصْرَعَ بَنِي فَاطِمَةَ إِلَّا خَنَقَتْنِي الْعَبْرَة.
امام صادق(ع) فرمود: علی بن حسین بیست (یا ۴۰ سال) سال بر حسین گریست و هرگاه غذایی پیش روی حضرت می گذاشتند گریه می کرد تا اینکه یکی از خدمتکاران حضرت به او عرض کرد: ای پسر رسول خدا من بیم آن دارم از گریه هلاک شوی. حضرت فرمود: من غم و اندوه خود را به خدا شکایت می کنم و چیزی در دل دارم که شما از آن بی خبرید. من هرگاه صحنه کشته شدن فرزندان فاطمه را به یاد می آورم بغض گلویم را می فشارد.
مکارم الاخلاق، شیخ طبرسی، ص316