به گزارش خبرگزاری «حوزه» از اصفهان، آیت الله سید ابوالحسن مهدوی، ظهر امروز در  جمع طلاب اصفهان، اظهار کرد: خلقت انسان هدفمند است و دنیا هم نمی‌تواند هدف آن باشد، در این صورت لازم است بدانیم تنها وجود هدف در خارج از ذهن انسان کافی نیست و لازم است انسان به آن نیز اعتقاد داشته باشد؛ زیرا در اطراف انسان‌ها حقایق فراوانی وجود دارد که انسان‌ها به سبب جهل به آن حقایق، از منافع آن‌ها محروم هستند.

وی افزود: چنانکه خداوند تعالی در حقیقت وجود دارد؛ اما انسان تا خداباور نباشد، او را عبادت نمی‌کند؛ خداوند متعال زمینه‌ی خداباوری را در وجود انسان قرار داده است به این طریق  که  حق را همیشه یکی قرار داده است.

استاد حوزه علمیه اصفهان تاکید کرد: اگر حق یکی نبود، انسان هیچ‌گاه بعد از به‌دست آوردن حق، به آن اطمینان پیدا نمی‌کرد و باید همواره تا آخر عمر به دنبال به‌دست آوردن حقیقت جستجو می‌کرد و دست آخر هم ناکام بود.

عضو خبرگان رهبری ابراز کرد: دومین زمینه این است که برای حق همیشه دلیل محکم قرار داده است، مثل دلیل عقلی و معجزه؛ اما کسانی‌ که به‌دنبال حقیقت نیستند، فقط از گمان واهی به جای  علم و دلیل محکم پیروی می‌کنند.

وی با بیان این که انتخاب نوع  هدف، سبک زندگی انسان را تعیین می‌کند، تصریح کرد: خداوند به انسان قدرت تشخیص حق از باطل داده است تا کسانی‌که خواهان حق باشند، آن را بشنوند و بفهمند و از آن پیروی کنند.

آیت الله مهدوی عنوان کرد: آن که هدفش دنیاست با کسی‌ که هدف آخرتی دارد به دو شیوه‌ کاملاً مختلف زندگی می‌کند؛ کسی‌که هدفش رسیدن به دنیاست، هدف فانی را در نظر دارد، او بالاخره با تمام شدن عمرش، به بن‌بست می‌رسد و استفاده‌اش از هدف تمام می‌شود؛ در حالی‌که شخص دوم، هدفش آخرت و کمالات باقی است که پایان زندگی‌اش در این دنیا سرآغاز فصل جدیدی در زندگی و حیات جاویدان اوست.

وی تاکید کرد: کسی‌که دنیا را  هدف می‌داند، به آن حرص می‌ورزد و به اندازه‌ی خاصی از دنیا قانع نیست؛ لذت‌های دنیا را برای خود کمال می‌داند و نداشتن آن‌ها را نقص می‌پندارد و علاوه بر داشتن دنیا، دلش هم بسته به دنیاست؛

امام جمعه موقت اصفهان افزود: در حالی‌که دیگری، چون دنیا را وسیله می‌داند به آن زهد می‌ورزد و قناعت پیشه می‌کند؛ او تنها لذت‌های آخرتی را برای خود کمال می‌داند و فقط نداشتن آن‌ها را نقص می‌پندارد، تنش به دنیا وصل است و به اندازه‌ی نیازش از آن بهره می‌برد، ولی دل او از دنیا بریده و به آخرت متصل است، هنگام استفاده از دنیا هم آن بهره‌مندی را برای خود کمال نمی‌داند.