خبرگزاری حوزه متن روایت را از کتاب نهج البلاغه منتشر می کند.

وَ قَالَ ع: مَا كَانَ اللَّهُ [عَزَّ وَ جَلَ‏] لِيَفْتَحَ عَلَى عَبْدٍ بَابَ الشُّكْرِ وَ يُغْلِقَ عَنْهُ بَابَ الزِّيَادَةِ وَ لَا لِيَفْتَحَ عَلَى عَبْدٍ بَابَ الدُّعَاءِ وَ يُغْلِقَ عَنْهُ بَابَ الْإِجَابَةِ وَ لَا لِيَفْتَحَ [عَلَيْهِ‏] لِعَبْدٍ بَابَ التَّوْبَةِ وَ يُغْلِقَ عَنْهُ بَابَ الْمَغْفِرَة.

نهج البلاغه(صبحی صالح)، ص553

امام علی(ع) فرمود: خداوند عزوجل این گونه نیست که درِ شکر را به روی بنده ای بگشاید اما درِ فزونی نعمت را ببندد و [این گونه نیست که] در دعا را بگشاید، اما درِ اجابت را ببندد و [این گونه نیست که] درِ توبه را بگشاید اما درِ آمرزش را ببندد.