به گزارش خبرگزاری «حوزه»، میرزا علی اکبر سال 1300 قمری در مشهد چشم به جهان گشود و پس از طی دوره کودکی به تبع اجداد عالمش مشغول فراگیری علوم دینی شد، ادبیات را در مدرسه نواب از میرزا عبدالجواد ادیب نیشابوری و فقه اصول را از بزرگان مشهد همچون آیت الله شیخ حسن علی تهرانی و آیت الله سید عباس شاهرودی آموخت.

ایشان در 27 سالگی رهسپار نجف اشرف شد و در آن مکان مقدس، مجلس درس آخوند خراسانی و سید محمد کاظم یزدی و شریعت اصفهانی را مغتنم شمرد و با تلاش و سخت کوشی خود را به مرتبه اجتهاد رساند.

بازگشت به ایران

آیت الله نوقانی سال 1329 هجری قمری و پس از رحلت استادش صاحب کفایه و اخذ اجازه اجتهاد به ایران بازگشت و در زادگاهش ساکن و تا آخر عمر به تدریس و تبلیغ دین مشغول شد.

اخلاق و منش

میرزا، انسانی متخلق و با تقوا بود، ساده می زیست و در عمر خود از سهم امام مصرف نکرد، قریحه ای نیکو و خط خوش داشت، مطالعات عرفانی و فلسفی داشت و چند ماهی از فیلسوف بزرگ میرزا مهدی آشتیانی که مدتی در مشهد به سر می برد، استفاده علمی می نمود، او به نظم و انضباط اهمیت می دادو خود عامل بود.

دوستان نزدیک

میرزا با امام خمینی(ره) رابطه ای بسیار دوستانه داشت، امام وقتی به مشهد می آمد به بیت ایشان وارد می شد، پس از رحلت ایشان، امام به قصد ابراز تسلیت به مشهد آمد و چند روزی را در منزل فرزند میرزا به سر برد.

حاج عباس قمی، آیت الله بروجردی، آقا سید جمال الدین گلپایگانی و چند تن از علمای بزرگ قم و نجف از دوستان نزدیک میرزا به حساب می آمدند، آیت الله العظمی میلانی در سفر اول خود به مشهد به بیت ایشان وارد شد.

آثار قلمی

از میرزا چندین کتاب بر جامانده که شرح گوهر مراد، دو مقاله، سه مقاله، شرح نهج البلاغه ابن ابی الحدید و مجموعه اشعار از آن جمله است، او بنا به درخواست برخی بزرگان کتاب سه مقاله خود را در نقد و بررسی مقالات ماتریالیست ها، مسیحیان و مسلمانان نوشت.

عروج ملکوتی

سرانجام آیت الله نوقانی پس از سالهای طولانی تلاش و کوشش در جهت ارتقاء سطح دینی مردم جامعه ایران در عصر روز جمعه جمادی الاولی 1370هجری قمری برابر با سال 1329 هجری شمسی در پی سکته قلبی جان به جان آفرین تسلمی کرد.

جسد مطهر آن مرحوم در رواق دارالسعادة حرم رضوی به خاک سپرده شد.

«عاش سعیدا و مات سعیدا»

منبع: مشاهیر مدفون در حرم رضوی جلد اول