به گزارش خبرگزاری حوزه حضرت آیت الله خامنه ای نظر خود را پیرامون «نماز مسافر» اعلام کردند که تقدیم حضور علاقمندان می گردد.
- مکان هایی که شخص، حکم مسافر را ندارد.
۱. وطن
اصلی:
مکانی که انسان بخش عمده ای از اوایل حیات خود – مثلا ده سال - را در آنجا رشد کرده باشد، گرچه آنجا محل تولد او یا وطن والدین او نباشد.
برای تحقق وطن اصلی، مدت لازم رشد در آن مکان، موکول به نظر عرف است؛ مثلا اگر حدود ده سال اول زندگی را در جایی گذرانیده است، عرفا وطن اصلی صدق می کند، اما اگر مدت رشد در آن مکان به گونه ای است که نظر عرف معلوم نمی شود، باید در آن مکان احتیاط کند و نماز را جمع (هم قصر و هم تمام) بخواند.
اتخاذی:
مکانی که انسان آن را برای سکونت دائم یا مدت طولانی – مثلا ۴۰ سال – برگزیده و در آنجا ساکن شده است، خواه از وطن اصلی اعراض کرده یا نکرده باشد.
۲. مکانی که وطن نیست ولی عرفا مسافر محسوب نمی شود.
مکانی که انسان برای زندگی به مدتی معین - هر چند برای یکی دو سال – آن را انتخاب کرده و به گونه ای است که عرفاً در آنجا مسافر محسوب نمی شود.
۳. مکانی که قصد اقامت ده روز یا بیشتر دارد.
مسافری که قصد دارد حداقل ده روز پشت سر هم در محلی اقامت نماید یا می داند که بدون اختیار ده روز در محلی توقف دارد، باید نمازش را تمام بخواند.
۴. مکانی که سی روز با تردید مانده است.
مسافری که نمازش شکسته است، چنانچه در جایی توقف کند و نداند مدت توقفش ده روز یا کمتر است، باید نماز را شکسته بخواند؛ اما اگر توقف او با حالت تردید ادامه یافت، پس از روز سی ام تا زمانی که در آنجاست، باید نماز را تمام بخواند اگر چه نصف روز باشد.
