به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه، نرگس عبدالحمید استاد و پژوهشگر حوزه و دانشگاه در یادداشتی اختصاصی که امروز در اختیاراین خبرگزاری  قرار داد، آورده است:

امید و انتظار منجی جهانی

مهم ترین چیزی که یک انسان در زندگی به آن نیاز دارد، داشتن امید و انگیزه است.   اگر انسان امید نداشت پس از مدتی خسته شده و با بهانه های مختلف کار و حتی زندگی را رها می کرد. امیدواری در شرایط دشوار، بزرگ ترین هنر هر انسانی است. امید و امیدواری یک نگرش ذهنی و عاطفی است که بر کیفیت زندگی تمرکز داشته و شامل انتظار نتایج مثبت از تمام چالش‌ها و اتفاقات روزانه و در طول زندگی است. امید به معنای انجام فعالیت و گذراندن امور زندگی با چشم‌اندازی مثبت است. این مفهوم لزوماً به معنای اجتناب یا نادیده گرفتن اتفاقات یا نتایج بد نیست، بلکه تلاش برای داشتن دید مثبت با علم به‌احتمال وجود موقعیت‌های بد بالقوه یا بالفعل است. امید به زندگی؛ احساس، میل و انتظاری است که انسان به واسطه آن آینده همه‌چیز را خوب می داند. نکته‌ای که در مورد امید در زندگی قطعیت دارد، عدم امکان ادامه یک زندگی خوب بدون داشتن این مفهوم یا احساس است.

فعالیت زنجیروار بشر در کارهای بی‌پایان و تکراری روزانه؛ پرداخت صورتحساب‌ها، انجام وظایف خانوادگی و مسئولیت‌های اجتماعی، کار مستمر برای کسب درآمد و غیره، درصورتی‌که به شکل وظایف خشک و بی‌روح و اجباری بدل شود و چشم انداز متعالی برای آینده نداشته باشد، درست هنگامی که به هر دلیلی از تلاش بایستد، تازه متوجه می شود که شوق و اشتیاقی در او برای ادامه زندگی نیست و تا سرحد ناامیدی و افسردگی کشانده می شود. در این لحظات سؤالات بنیادی به ذهن فرد خطور کرده و او را وادار به جستجوی معنای زندگی می‌کند. سؤالاتی مانند اینکه: چرا من اینجا هستم؟ معنی زندگی چیست؟ امید به آینده در زندگی من چه جایگاهی دارد؟ آیا زندگی بهتری نسبت به تلاش برای موفقیت‌های ظاهری وجود دارد؟  

جهان‌بینی توحیدی‌ به دنبال ایجاد احساس امید در انسان است. امید به خدا بخش اصلی و عمده‌ ی ایدئولوژی است که حس اطمینان و وابستگی به منبعی فرا بشری و قدرتمند را در بشر ایجاد کرده و اجازه نمی‌دهد امید به آینده در وجود آن‌ها از بین برود. در این باره خداوند متعال در قرآن می فرماید: «قُلْ یا عِبادِیَ الَّذینَ أَسْرَفُوا عَلی‌ أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمیعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحیمُ (زمر/۵۳)؛ (ای پیامبر به بندگان من) بگو: ای بندگان من که (با ارتکاب گناه) بر خود اسراف کردید! از رحمت خدا ناامید نشوید، یقیناً خدا همه گناهان را می‌آمرزد زیرا او بسیار آمرزنده و مهربان است.» کلمه اسراف به معنای تجاوز از حد در هر عملی است که کسی انجام دهد، (المیزان فی تفسیر القرآن، ج‌۱۷، ص ۲۷۸) و با این کار با توجه به آثار منفی رفتار مسرفانه در زندگی، انسان احساس نا امیدی می کند، لذا خداوند از انسان خواسته تا با توجه به آثار منفی اعمالش، باز هم ناامید نشده و با امید و انگیزه به سوی مسیر صحیح قدم گذاشته و با پاک سازی موارد منفی زندگی، در انتظار آینده ای خوب حرکت کند و بداند و مطمئن باشد که در سخت ترین شرایط زندگی مثل فرو رفتن آب شیرین در زمین که حیات بشر و همه موجودات به آن وابسته است « ...وَ جَعَلْنا مِنَ الْماءِ کُلَّ شَیْ‌ءٍ حَی... » (انبیاء/۳۰)، در نهایت خالق هستی، مشکلات را حل نموده و او تنها منبع دفع ضرر و چالشهای زندگی انسان است. «قُلْ أَرَأَیْتُمْ إِنْ أَصْبَحَ ماؤُکُمْ غَوْراً فَمَنْ یَأْتیکُمْ بِماءٍ مَعینٍ (ملک/۳۰)؛ بگو: به من خبر دهید اگر آب مورد بهره‌برداری شما [چون آب رودها، چشمه‌ها، سدها و چاه‌ها] در زمین فرو رود [تا آنجا که از دسترس شما خارج گردد] پس کیست که برایتان آب روان و گوارا بیاورد!؟ »

خداوند متعال امید و شوق در زندگی بشر را محصور در مادیات و آسایش فردی نمی داند –  چرا که با پیدایش بیماری همه گیری مثل کرونا اساس آن متزلزل شده و چیزی جز خسران باقی نمی ماند-  بلکه همواره او را به سوی زندگی والاتری که سبب درکی متناسب با جایگاه و منزلت واقعی اوست، سوق داده تا در سایه ایمان به خدای یگانه، عمل صالح، پرهیز از ظلم و تعدی و استقامت و صبر در مقابل شدائد و سختی ها، استحقاق زندگی در جامعه ای عاری از ستم و جفا و مملو از قسط و عدل را به دست آورد.

محدودیت منابع مادی در جهان، پیوسته زیاده خواهی عده ای از مستکبران و خودخواهان را در پی داشته و همین امر زمینه تعدی و ظلم به سایرین را ایجاد نموده است. اینان کسانی هستند که انسان های ضعیف و ناتوان را برده خود کرده و از آن ها در بهره برداری از آنچه حقشان نیست سوء استفاده می کنند و در صورتی که افرادی یا حتی کشوری در مقابلشان ایستادگی کرده و زیر بار زور نروند، آنها را از تمام حقوقشان محروم نموده و حتی به سایرین امر می کنند که در محرومیت آنها همکاری کنند. اما با توجه به سنت الهی، ظلم پایدار نمانده و اتفاقا طبق وعده الهی کسانی که مورد ظلم قرار گرفته اند در آینده وارث ظالمان شده و در جهت ریشه کن کردن ظلم، رهبری سایرین را بر عهده خواهند داشت. «وَ نُریدُ أَنْ نَمُنَّ عَلَی الَّذینَ اسْتُضْعِفُوا فِی الْأَرْضِ وَ نَجْعَلَهُمْ أَئِمَّةً وَ نَجْعَلَهُمُ الْوارِثینَ (قصص/۵)؛ و ما می‌خواستیم به آنان که در آن سرزمین به ناتوانی و زبونی گرفته شده بودند، نعمت های باارزش دهیم، و آنان را پیشوایان مردم و وارثان [اموال، ثروت‌ها و سرزمین‌های فرعونیان] گردانیم. »

در این میان همواره تاریخ ادیان بشری به عنوان شاهد ظلم های فراوان این عده، برای دفع ضرر ظالمان و خودخواهان از زندگی انسان ها، جهان را نیازمند و آرزومند شخصیتی با اندیشه و مکتبی کامل و به دور از هرگونه خطا و اشتباه و فرد محوری و متصل با ذاتی لایتناهی دانسته تا زندگی انسان را معنا و امید بخشد و روی خوش و پر از سعادت زندگی را برای همگان به ارمغان بیاورد.   

 از این روی پیروان همه ادیان آسمانی (اسلام، یهود، مسیحیت) و نیز برخی از پیروان ادیان غیر آسمانی معتقدند که در عصر بحرانی جهان که ظلم و ستم بیداد می کند امید دارند که مصلح جهانی ظهور کرده و جهان را اصلاح و عدل را می گستراند. به طوری که یهود آمدن ماشیح را برای نجات بشر دانسته و معتقد است وقتی هیچ کس نبود، نام ماشیح وجود داشت. (گنجینه ای از تلمود، آبراهام کوهن، ترجمه گرگانی، ص ۳۵۱) مسیحیان نیز معتقدند همانگونه که عیسی یکبار برای نجات انسانها ازگناه ظهور کرد، یکبار دیگر در آخرالزمان برای نجات نهایی مومنان مسیحی بازخواهد گشت. همچنین در آیین بودا لقب منجی موعود «میتریه» است و او منتظر است که زمان ظهورش در روی زمین آماده شود تا ظهور کرده و خلایق را به سرمنزل سعادت رهبری نماید. منجی در ادیان چین یک شخص خاص و معینی نیست بلکه متعدد است و آموزۀ منجی موعود در فرهنگ چینی در قالب نظریه صلح بزرگ جهانی تجلی یافته است. لقب منجی زرتشتیان «سوشیانت» یا «سوشیانس» است از نوادگان زرتشت که در آخرالزمان متولد خواهد شد و همان منجی موعود است تا اوضاع نابسامان جهان و مردم را سامان بخشد. (البته ایشان معتقدند هر هزاره یک منجی از نوادگان زرتشت دارد) لقب سوشیانس بیشتر به آخرین منجی جهان اختصاص یافته است. در میان مسلمانان اهل سنت به جز اندکی معتقد به اندیشه مهدویت هستند و بر اساس روایاتشان مهدی از اهل بیت پیامبر اسلام می باشد که در آخرالزمان قیام کرده و جهان را پر از عدل و داد می کند که البته گروهی از اهل سنت قائلند مهدی موعود هنوز به دنیا نیامده است. شیعیان درباره موضوع مهدویت معتقدند که وی متولد شده و اکنون از نظرها غایب است و او فرزند نهم از فرزندان امام حسین (ع) نوه پیامبر اسلام است. (ملاحسنی، داود، موعود شناخت، انتشارات بیکران دانش،۱۳۹۸، صص ۱۶-۲۴)

اللهم عجل لولیک الفرج

انتهای پیام ۳۱۳/۱۷