خبرگزاری حوزه /در آغازین روزهای ماه ضیافت الهی قرار داریم که به تعبیر رسول اعظم(ص)، ابتدایش رحمت، میانه اش مغفرت و پایانش، رهایی از آتش است؛ ماه عزیزی که بهترین و پرفضیلت ترین ماه سال است و از جمله برکات آن در ابعاد اجتماعی همین است که بر اساس آمار در این ایام، شاهد نرخ پایین کجروی ها و آمار جرم و جنایت هستیم و این امر دلالت بر اهمیت و تاثیرگذاری بالای فریضه روزه داری در تخفیف آلام و مصائب و سرکشی ها و در یک کلام، کنترل هوای نفس آدمی دارد.
جالب این است که آثار و برکات فراوان ماه ضیافت الهی به گونه ای است که حتی کسانی که روزه دار هم نیستند می توانند از ثمرات اتمسفر معنوی این ماه نهایت استفاده را ببرند و به سهم و وُسع خود از برکاتش نصیبی داشته باشند.
ماه رمضان ماه خداست و طبعاً در آن همه چیز رنگ و بوی خدایی می‌گیرد. همه چیز بوی قرآن می‌دهد، تمامی افراد چه در جامعه و چه در خانواده معنویت خاصی به خود می‌گیرند که آن را با هیچ چیزی عوض نمی‌کنند، چرا که همه قرب به خداوند را احساس می‌کنند. ضمن آن که به هر حال مهم ترین رهاورد روزه داری براساس آیه ۱۸۳ بقره، رسیدن به گوهر پرارج تقواست و لذا برپایه آموزه های دینی، هدف از وجوب روزه، تربیت معنوی انسان و قرار دادن او در بزرگراهی است که به پارسایی و رستگاری منتهی می شود.
در هر صورت در این ماه عظیم، با فضایی در جامعه و به خصوص نهاد خانواده مواجهیم که این فضا دارای بار مثبت و آثاری چون عدم افزون خواهی، عدم سرکشی و نوع دوستی و دیگر دوستی است. در چنین شرایطی هم در درون خانواده و هم در جامعه و فضاهای اجتماعی نوعی مراقبت یا مراقبه مستولی است، به طوری که می توان مدعی شد این مراقبت درونی، منتهی به مراقبت بیرونی موثر در کنترل امیال و خواهش ها می گردد.
بدیهی است که فرآیند چنین مراقبتی از خانواده شروع می شود و دامن کشان به صحنه جامعه و فضاهای اجتماعی می رسد، لذا آموزه های خانواده به فرزندانشان در تبیین برکات و ثمرات روزه و روزه داری، می تواند بسیار مفید باشد.
از سوی دیگر بها ندادن به این وضعیت که هر لحظه چیزی را بخواهی و در دسترست باشد، از دیگر آثار وضعی ماه رمضان است و این تمرین نفسانی می تواند در دیگر ایام سال، انسان را در مسیر رشد و تعالی معنوی، بسیار کمک کند.
این مهم به ویژه در تمرین صبوری، افزایش سعه صدر و خویشتن داری در مناسبات اجتماعی بسیار موثر است به طوری که باقی ماندن بر این حالات در همه طول سال می تواند انسان را به درجات بالای آرامش روحی و روانی نائل کند.
در واقع وقتی فرد در درون خانواده با محبت، صبوری و بر اساس سبک زندگی دینی رفتار کند، نهاد خانواده سرشار از شعف و نشاطی می شود که سرریز این وضع را در جامعه هم مشاهده می کنیم.
به دیگر سخن، تجربه یک ماهه از چنین روشی در زندگی روزانه و فردی و اجتماعی و اصرار و استقامت بر چنین تمرینی موجب می شود که به تدریج به معیارها و شاخصه های سبک زندگی اسلامی، نزدیک و نزدیک تر شویم و به یاری حق تعالی، بهتر بتوانیم در شکل گیری جامعه مؤمنانه و صالح سهیم باشیم.
سید محمد مهدی موسوی
