به گزارش خبرگزاری حوزه حجت الاسلام والمسلمین علی بهجت بامداد پنجشنبه ( 25 اردیبهشت ماه) در ویژه برنامه «شب های همدلی» که به مناسبت یازدهمین سالگرد ارتحال ملکوتی حضرت آیت الله بهجت که به همت قرارگاه جهادی هیئت فاطمیون قم در مدرسه علمیه معصومیه برگزار و به صورت زنده از شبکه قرآن سیما پخش شد، اظهار داشت: اولیای الهی و کسانی که به دنبال اولیای الهی می روند، ماه های رجب، شعبان و رمضان برای آنها ماه عجیبی است و برای وصول به ماه رمضان، ماه شعبان و رجب را تا حد امکان روزه می گرفتند.

وی گفت: آیت الله بهجت به علت بیماری زخم اثنی عشر، تا سال ها از روزه گرفتن محروم بودند و در سال آخر با اجبار خودشان ماه رجب و شعبان را روزه گرفتند تا ماه رمضان را روزه بگیرند.

فرزند آیت الله بهجت(ره) تصریح کرد: اولیای الهی اوّلیاتشان خدا و همنشینی و صحبت با خدا بود و می گفت که ذکر، همنشینی با خداست و ما باید به سوی خدا برویم و هیچ راهی جز این راه وجود ندارد.

استاد حوزه علمیه افزود: همه سیر آیت الله بهجت(ره)، سیر الی الله بود و روزهای ماه رمضان ایشان فرق داشت و می گفت که سعی کنید که روزه تان، مانند روزه خواص باشد.

حجت الاسلام والمسلمین بهجت اظهار داشت: این عالم ربانی می فرمود که دعا یعنی بندگی و تواضع و کسی که دعا ندارد، استکبار دارد؛ ظاهر ایشان این بود که با ما می نشست، در حالی که دنیای ایشان توجه به آخرت بود.

فرزند آیت الله بهجت(ره) به اشاره به مردم داری این عالم ربانی تصریح کرد: آیت الله بهجت(ره) در اولین جمعه ماه رجب به مادرم می فرمود، خورش قیمه درست کند تا به همسایه ها داده شود و اگر لوازم مورد نیاز غذا در خانه نبود، می فرمود، حلوا درست کنید و ایشان شخصاً درب خانه نیازمندان می دادند؛ هر چیزی را در خانه می آوردند، می فرمود به سه قسمت تقسیم کنید، یک قسمت برای نیازمندان، یک قسمت برای خودت و یک قسمت را برای ما بگذار.

وی افزود: از این که دیگران هم از غذا ایشان میل کنند، لذت می برد و می گفت که اگر در کنار غذای یک نفر یک تکه نان بگذارید، دو نفر می توانند سیر شوند.

حجت الاسلام والمسلمین بهجت اظهار داشت: آیت الله بهجت می فرمود، شب های احیا، قرآن را به سر بگیرد، به شرطی که شب های دیگر زیر پا نگذارید و وقتی که به قرآن عمل نمی کنید، آن را زیر پا می گذارید.

وی گفت: آیت الله بهجت می فرمود،  بالاترین دعا، دعا برای فرج امام زمان(عج) است و اگر دعا برای حضرت کنی، گشایش در کار خود است.