به گزارش خبرنگار خبرگزاری «حوزه» از ارومیه، حجت الاسلام سید احمد غفاری قره‌باغی شامگاه پنج شنبه در مراسم شب شهادت امام حسن (ع) که به همت جهادگران فاطمی ارومیه به صورت مجازی برگزار شد، با اشاره به اینکه برخی‌ها شخصیت امام حسن مجتبی علیه السلام را امام صلح و پیوند معرفی می‌کنند، اظهار داشت: به جهت اهمیت شناخت صحیح از تاریخ صدر اسلام و لزوم جریان شناسی دقیق از گروه‌های مختلف موجود در تاریخ زندگانی اهل بیت(ع) و برای ضرورت مقابله با انحرافات در گزارش از تاریخ صدر اسلام، لازم است بدانیم که امام مجتبی علیه السلام بعد از شهادت حضرت امیرالمومنین (ع)، با جامعه‌ای مواجه بود که حضرت علی علیه السلام را نه به دلیل جایگاه امامتش، بلکه صرفاً به دلیل خلاص شدن از اسراف‌ها و زیاده‌روی‌های اقتصادی و ولخرجی‌های خلیفه سوم انتخاب کرده بودند.

وی ادامه داد: به همین دلیل مردم به امام مجتبی علیه السلام به ‌عنوان امام المسلمین توجه نمی‌کردند، بلکه صرفاً به عنوان فرزند حضرت علی بن ابیطالب علیه السلام و وارث عدالت و شجاعت علی می‌نگریستند و این وضعیت حتی در مورد حضرت اباعبدالله الحسین سلام الله علیه هم امتداد دارد، و غالبا به ایشان صرفاً به دلیل فرزند علی و نوه‌ پیامبر اکرم توجه می‌کنند و جایگاه امامت آن گونه که در ادبیات شیعه وجود دارد، در بین عموم، جا نیافته است و بررسی رویدادهای تاریخی این را به وضوح نشان می‌دهد که آنچه در بین توده مردم مدینه حاکم بود، حاکی از مرجعیت علمی و اجتماعی امام مجتبی علیه السلام نبوده است.

عضو هیئت علمی موسسه حکمت و فلسفه ایران ادامه داد: این وضعیت در زمان حضرت امام حسین علیه السلام نیز ادامه دارد و مردم مدینه حاضر نشدند اباعبدالله را بر قیام علیه یزید یاری کنند و حضرت مجبور به ترک مدینه شدند و این در حالی‌ است که دقیقاً یک سال بعد از واقعه کربلا و بعد از خروج حضرت سیدالشهدا علیه السلام از مدینه، عبدالله بن حنظله یکی از صحابی پیامبر اکرم که همان فرزند حنظله غسیل الملائکه است، واقعه‌ حره را در مدینه شکل داد و هزاران نفر در مدینه با او پیمان خون بستند و این نشان می‌دهد که مردم، به عبدالله بن حنظله اقبال می‌کنند، اما به کسی مانند امام حسین علیه السلام به عنوان محل رجوع اجتماعی، توجه نمی‌کنند.

وی اضافه کرد: بعد از شناخت شرایط حاکم بر زمانه امام مجتبی علیه السلام باید گفت، حضرت از یک سو مقابله با معاویه را ضروری می‌بیند، زیرا معاویه در ممالک تازه فتح شده، اسلام را دین عیاشی و شهوترانی و شرابخواری معرفی می‌کرد و از سوی دیگر با مردمی مواجه است که به او صرفاً به عنوان وارث علی نگاه می‌کنند و وعده قلیلی هستند که درک درستی از امامت داشته باشند و با این وجود، امام حسن (ع) اعلام جهاد کردند و همان نبردی را که حضرت امیر در حال تدارک آن بودند و شهادتشان مانع شد، همان را اعلام عمومی کردند و حدود ۸ هزار نفر را توانستند به خیمه جنگ وارد کنند و فرزند دیگرِ جناب عباس عموی پیامبر، یعنی عبیدالله بن عباس را به عنوان فرمانده جنگ معرفی کردند.

حجت الاسلام قره‌باغی تصریح کرد: عبدالله و عبیدالله فرزندان عباس، هر دو شخصیت‌های محوری آن دوران هستند و اساسا بخش مهمی از این هشت هزار نفر، به خاطر عبیدالله جمع شده بودند و حضرت مجتبی علیه السلام با چنین جمعیتی و فرماندهی به جنگ ورود نمودند و با کمال تاسف، علمدار سپاه حضرت به همراه چهار هزار نفر، شبانه خودشان را تسلیم معاویه کردند و معاویه با مبلغ بسیار سنگینی این‌ها را خریداری کرد.

وی افزود: صبح همان روز نصف باقی مانده لشکر حضرت که خودشان را بازنده جنگ می‌دیدند، اقدام به غارت خیمه‌های امام مجتبی علیه السلام کردند و حتی خیمه‌ای که امام در آن حاضر بودند و صبحگاه مشغول نماز بودند، آن را نیز کندند و سجاده‌ای که حضرت بر روی آن نماز می‌خواندند را از زیر پای امام کشیدند به گونه‌ای که ایشان با صورت به زمین خوردند و این گونه شد که امام حسن مجتبی علیه السلام مجبور به امضای معاهده‌ای شدند که با صراحت در آن، سخن از آتش‌بس شد، نه صلح.

عضو هیئت علمی موسسه حکمت و فلسفه ایران در پایان گفت: اکنون به خوبی می‌توان فهمید که آنچه سبب آتش بس میان معاویه و امام مجتبی علیه السلام شد، علاقه امام به صلح نبود، بلکه منشاء آن صرفاً بی‌غیرتی و عدم همراهی امت با امام بود و اینکه برخی افراد، اشتباهات خود را در نحوه‌ مواجهه با آمریکای جنایت‌کار و دولت‌های اروپایی فریبکار و خبیث، منتسب به الگوگیری از امام مجتبی علیه السلام می‌کنند، فقط در فضایی قابل طرح است که مخاطب سخنان وی، از جریان شناسی تاریخ صدر اسلام بی‌خبر باشد.

انتهای پیام