به گزارش خبرگزاری «حوزه» از اصفهان، فرزند صالح منهای فرزندپروری امکان ندارد. فرزند پروری یعنی تلاش در رشد و شکوفایی استعدادها و خلاقیت‌ها ودور نگه داشتن از بدی‌ها و ناپاکی‌ها و کمک در سلامت جسمی فرزند. تنها در این صورت است که فرزند، قوت بازوی والدین و جامعه می‌شود و در غیاب والدین به امور زندگی رسیدگی می‌کند و مایه فخر و مباهات والدین و مایه نشاط و دلخوشی خواهد شد.
بنابراین کوتاهی در امر تربیت فرزند، گناهی بس بزرگ است که سبب ضرر و زیان در قیامت می شود. پیامبر خدا(ص) فرمودند: هیچ پدری به فرزندش، هدیه‌ای بهتر از تربیت نیکو، پیشکش نکرده است.
تربیت فرزند نیاز به آگاهی، وقت گذاشتن والدین در امر تربیت، عملکرد و هماهنگ بودن والدین، تسلط بر شیوه‌های تربیتی و شناخت مراحل رشد و خصوصیات سنی فرزند است. از این رو، حجت الاسلام محسن دهقانی، استاد حوزه و مبلغ تخصصی دفتر تبلیغات اسلامی اصفهان صبح امروز در جمع خبرنگاران به قسمتی از خطاهای تربیتی والدین پرداخت و اظهار کرد: خطا از باور نشأت می‌گیرد، بنابراین به دلیل نقش مهم باور در تعیین رفتارها، هر پدر و مادری باید با باورهای صحیح و غلط در امر تربیت آشنا شوند تا در نحوه برخورد با فرزند دچار رفتار اشتباه نگردند.
فرزندان حق اظهار نظر دارند
وی ادامه داد: فرزند باید مطیع والدین باشد و حرمت والدین را نگه دارد، با پدر و مادر خود مشاجره نکند و صدای خود را بالاتر از صدای والدین نبرد. اما اینها وظیفه فرزند است و در مقابل، والدین هم وظایفی دارند، والدین باید به فرزند اجازه حرف زدن و ابراز نظر بدهند و به نظرات فرزند احترام بگذارند. والدین بر این باور نباشند که فرزند حق نظر دادن ندارد، حق انتخاب کردن ندارد.
استاد حوزه تصریح کرد: والدین بر این باور نباشند که اگر فرزند نظرش را بیان کرد و بر خلاف نظر والدین بود، این فرزند بدی شده است، اگر والدین اجازه حرف زدن به فرزند ندهند و یا مخالفت کردن مؤدبانه فرزند را خلاف ادب بدانند، هم خودشان دچار اضطراب و خشم و هم فرزند متکی و وابسته بزرگ می شود، حتی یک نوع تنفر قلبی نیز نسبت به والدین برای او پیدا می شود، همچنین این گونه برخورد کردن باعث از بین رفتن شخصیت فرزند و گسست عاطفی بین والدین و فرزندان خواهد شد.
تشویق نابجای والدین باعث لوس شدن می‌شود
حجت الاسلام دهقانی معتقد است که محبت نیازی فطری است و همه به آن نیاز دارند مخصوصا فرزند از والدین بیشتر توقع محبت دارد.
وی افزود: آنچه عامل لوسی بچه ها می‌شود محبت زیاد نیست بلکه محبت نابجا، عدم قاطعیت و تشویق اشتباهات فرزندان است، به عبارتی اگر پدر و مادری با دیدن خطا از فرزند، او را در آغوش بگیرند یا با خنده و جملاتی او را تشویق کنند، این عامل لوسی است، اگر در برابر خطای فرزند برخورد قاطعانه نداشته باشند، این عامل لوسی است وگرنه محبت به جا و لازم، عامل دوستی، آرامش، رشد استعدادها و خلاقیت ذهن می‌شود.
سریع خواسته‌های کودکان را اجابت نکنید
وی گفت: درست است که باید به نیازهای منطقی کودک پاسخ صحیح داد ولی این به معنای این نیست که اجازه ندهیم فرزند ما با مشکلات دست و پنجه نرم کند، بعضی از والدین آنچنان درصدد رفع نیازهای کودک خود هستند که اجازه نمی‌دهند آب در دل بچه تکان بخورد.
این مبلغ عنوان کرد: هر چه می‌خواهد حتی نیازهای غیرمنطقی که باشد در چشم به هم زدنی آن را در اختیار فرزند می‌گذارند، چرا که صحنه زندگی اجتماعی مانند والدین رفتار نمی کند و کودکی که امروز طعم ناکامی را نچشیده باشد، تحمل چشیدن ناکامی در بزرگسالی را ندارد.
این استاد حوزه خاطرنشان کرد: این باور نادرست که با دیدن اولین رفتار غلط، باید با کودک برخورد شدید کرد تا برایش درس بشود و بعدا دچار چنین اشتباهاتی نشود؛ این امر سبب خشم و نفرت در کودک می‌شود. همچنین، ترسی از والدین در وجود فرزند به وجود می‌آید که عامل دروغگویی، عدم اعتماد به نفس، اختلال در خواب و تغذیه و حتی در ۷ سال اول سبب شب ادراری و لکنت زبان می‌شود.
خطای معامله با محبت(محبت مشروط)
وی با اشاره به اینکه بعضی از والدین محبت را مشروط به رفتار خوب می کنند، بیان داشت: محبت را باید بدون قید و شرط نسبت به فرزند انجام داد، فرزند ما باید بفهمد ما او را همیشه دوست داریم ولی کار بد او را دوست نداریم.
حجت الاسلام دهقانی افزود: این گونه محبت و رفتار کردن، عامل دوستی و جلب فرزند خواهد شد نه آنکه محبت، تنها زمانی باشد که فرزند بر طبق خواست ما رفتار کند و یا هیچ کار اشتباهی نداشته باشد.
وی گفت: باید بدانید تربیت یک کار دفعی و آنی نیست که مثلا یک دفعه فرزند بداخلاق، لجباز، بی‌نظم یا پرخاشگر شود بلکه ممکن است در سنین کودکی، زمینه این‌چنین رفتارهایی فراهم شده باشد.
این استاد حوزه با بیان اینکه دوران کودکی فرزند در نوجوانی و دوران نوجوانی در جوانی فرزند تأثیرگذار است، ادامه داد: نمی توانیم نسبت به دوران کودکی بی تفاوت باشیم و در زمان نوجوانی انتظار رفتارهای خوب از فرزند داشته باشیم؛ به عنوان نمونه، اگر در سنین هفت سال اول، مدام به فرزند خود امر و نهی کنیم، زمینه لجبازی و پرخاشگری او را فراهم کرده ایم یا اگر در کودکی محبت لازم یا تشویق مناسب نکرده باشیم، در جوانی از اعتماد به نفس خوبی برخوردار نخواهد بود.
تخریب شخصیتی ممنوع
حجت الاسلام دهقانی مقایسه کردن بچه ها با یکدیگر را از دیگر خطاهای والدین دانست و گفت: سرزنش کردن های پی در پی؛ مثلا با دیدن چهار کار خطا از فرزند از این گونه عبارات استفاده شود: «چرا حواست را جمع نمی کنی؟ اگر به حرفم گوش داده بودی...؟ نباید این کار را می‌کردی.»
وی از دیگر عبارت‌ها را تحقیر کردن‌ها مانند «تو عقل نداری، تو نمی‌فهمی، بلد نیستی،» تذکرهای مستقیم و پی در پی، تهدید کردن، کتک زدن و غیره برشمرد که همه این ها عوامل مهمی در خراب کردن شخصیت فرزند و در نهایت رفتارهای کودک ما است. خراب شدن شخصیت سبب می‌شود فرزند از ارتکاب به رفتارهای بد ابائی نداشته باشد، چنانچه گفته شده اگر کسی از درون احساس خواری کرد احتمال بزهکاری او بیشتر می‌شود، به عبارتی، وقتی فرزندی احساس کند برای والدینش ارزش ندارد، در انجام رفتارهای ضدارزش جرأت‌مند می شود.
