به گزارش خبرگزاری حوزه، سید علیرضا واسعی در نشست علمی مجازی «کارآمدی و آینده همکاری های علمی حوزه و دانشگاه» از سلسله نشست های همایش مجازی «علوم انسانی- اسلامی، پژوهش و فناوری» که از سوی پژوهشگاه حوزه و دانشگاه برگزار شد، به تشریح اندیشه خود در ارتباط با تعدد نظام آموزشی حوزه و دانشگاه؛ فرصت یا تهدید پرداخت.
عضو هیأت علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی با اشاره به این که پیوند حوزه به دین و دانشگاه به علم حرف درستی نیست، گفت: به عقیده من هر دو را باید پایگاه علمی وآموزشی بدون چتر ایدئولوژیک بدانیم و نکته دوم آن است که بنده به وضع کنونی حوزه و دانشگاه و نوع ترابط بین این دو نظر دارم نه وضع آرمانی.
وی با بیان این که امروزه با دو نظام آموزش مواجه نیستیم، بیان داشت: ما حتی نهادی به نام نهاد حوزه و دانشگاه نداریم چون هر دو در نهاد آموزش قرار می گیرند و شاید عبارت «مراکز آموزشی» رساتر باشد ولی به هرحال ابهام زا است ولی به دلیل این که واژه دیگری نداریم از همان عنوان «نظام» استفاده می کنیم؛ سوم این که آموزش عالی چه در حوزه و چه در دانشگاه به دنبال انسان سازی نیستند و اساسا آموزش عالی به دنبال نیرو سازی است نه انسان سازی.
واسعی در بخش دیگری از سخنان خود تصریح کرد: اگر تعدد این دو مرکز در نگاه عینی علی القاعده می‌تواند کارآمدی داشته باشد و بحث دیگر آنچه امروز با آن مواجه هستیم که هر دو نظام، مأموریت ها و فعالیت هایی را بر دوش گرفته اند و پیش می روند، در نگاه آرمانی وجود چنین مراکز و نظام هایی زمینه رقابت جدی را فراهم می‌کند که مطلوب است و در عرصه های رقابتی آن چه پدید می آید از مطلوبیتی برخوردار است و وجود مراکز متعدد و جایگاه های مختلف زمینه همکاری بهتر را فراهم می‌کند.
وی با بیان این که تعدد این مراکز، همکاری هایی را ایجاد می‌کند که مطلوب است، گفت: نباید غفلت کرد که با تأسیس چنین مراکز متعددی می‌توان از توانایی های پراکنده بخش های مختلف جامعه بهره گرفت، همچنانکه عرصه های آموزش گسترده است و در هم افزایی نیز اثر گذار و در عرصه سازی نیروهای جوان و جویای دانش نیز مؤثر است چراکه شاید یک دانشجو یا طلبه به جهاتی نتوانند در محیط های دانشگاهی یا حوزوی خواسته های خود را دنبال کند، بنابراین خوب است که مرکز دیگری برای علم آموزی و تجربه اندوزی یا ساختن خویشتن وجود داشته باشد.
استاد حوزه و دانشگاه در ادامه سخنان خود خاطرنشان ساخت: حال سؤال این است که در نگاه واقعی تعدد نظام آموزش و مراکز آموزشی حوزه و دانشگاه یک فرصتی ایجاد کرده یا تهدید است؟ یک زمانی حوزه دارای نظام آموزشی مستقل بود و سازوکار آموزش و مواد و منابع متفاوت و حتی مراتب ارتقا و ترفیع متفاوت بود و نوع تعامل مدرس و طلبه تفاوت داشت و در کل یک نظام مستقل بود که در قرونی تجربه شده بود.
وی یادآور شد: در گذشته حوزه یا نظام آموزشی حوزه کاملا قابل تعریف بود و هویت خاص خودش را داشت ولی بنا دلایلی قرابتی بین نظام آموزشی حوزه و دانشگاهی ایجاد شد و امروزه با دو نظام مواجه نیستیم، چون روش های علمی و اثبات مدعا در علوم جدید وارد عرصه های حوزوی شده است و نظم پذیری و آیین نامه محوری که در نظام آموزش حوزه ضرورت داشت، از دانشگاه بهره گرفته است.
واسعی با تأکید بر این که آهسته آهسته نظام آموزش عالی ما را یکی کرده است و نظام متفاوتی را در حوزه نداریم، ابراز داشت: هرچند ادبیات حوزوی متفاوت است،؛ نوع تعامل حوزوی و ارتباط طلاب با یکدیگر و اساتید و ساختمان و پوشش متفاوتی دارند ولی این مقدار برای تفاوت و تباین نظام آموزش کفایت نمی‌کند، بنابراین ما با نظام واحد آموزشی با تعدد مراکز و مدیریت مواجهیم.
وی در بخش دیگری از سخنان خود ابراز داشت: هضم حوزه در دانشگاه از حیث برنامه درسی، مواد درسی و ساختار و سازمان و ارتقا و ارج گذاری و ارتقای یک طلبه و دانش آموز حوزوی با منطق امروزی و از همه این ها بدتر به عنوان تهدید، موضوع مدرک گرایی است و سرعتی که به سوی مدرک گرایی انجام شده تهدیدی است که پدید آمده است.
