به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه از گیلان، حجت الاسلام والمسلمین قاسم علیپور، در مراسم زیارت عاشورای هفتگی مدرسه امیرالمومنین(ع) رشت که بعد از نماز صبح برگزار شد، در خصوص اهمیت و جایگاه محبت، به داستان جوان یهودی و پیامبر اسلام (ص) اشاره کرد و گفت: «جوان یهودی در این شهر زندگی می کرد که به شدت به حضرت علاقه داشت بر این اساس روزهای تعطیل و اوقات بیکاری از بالای دیوار با عشق و محبت به پیامبراکرم (ص) خیره می شد و فردا و فرداهای دیگر همین کار را ادامه می داد. روزی پیامبراکرم (ص) متوجه غیبت آن جوان شدند جویای حال او شدند و بعد از اینکه از بیماری وی مطلع شدند به عیادت آن جوان دلباخته رفتند.

حضرت خطاب به آن جوان فرمودند: تو رفیق من هستی! دوست من هستی! قبل از مرگت شهادتین بگو تا با ایمان از دار دنیا بروی؛ جوان با شنیدن این سخن با نگاه به صورت غضبناک پدر ترسید که به حضرت ایمان آورد و رسول خدا (ص) مجدد کلام خود را بیان فرمودند و بار دوم نیز همچنان پسر ترسید اما بار سوم شهادتین را گفت و از دار دنیا رفت؛ محبت ائمه اطهار علیهم السلام انسان را این چنین از گودال جهنم خارج می‌کند و به بهشت می‌برد.

پیامبر اسلام بعد از مسلمان شدن جوان یهودی، جنازه را خودش طبق آداب اسلام کفن و دفن کرد، پیامبر از جنازه‌ تازه مسلمان شده یهودی غافل نشد، قطعاً امام زمان (عج) از ما طلبه‌ها غافل نیست، اما ما طلبه‌ها فکر نکنیم که چون اهل نماز و روزه هستیم جزء موافقین حضرت ولی عصر هستیم، چرا که زبیر تا زمانی که در خط ولایت بود، زبیر بود امام وقتی از مسیر حق خارج شد، در جنگ جمل مقابل امیرالمومنین علی (ع) ایستاد.»

مدیر حوزه علمیه استان گیلان ادامه داد: در دنیا طوری حرکت کنیم که فردای قیامت شرمنده اهل بیت (ع) و امام زمان (عج) نشویم. ما طلبه‌ها امیدمان به حضرت ولی عصر ارواحنا فداه هست، ولذا اعمال و کردار خودمان را درست کنیم تا شرمنده حضرت نباشیم.

وی به آثار سکوت و حرف نزدن اشاره کرد و گفت: تعبیری که حضرت امیر علیه السلام در رابطه با عظمت سکوت دارند بسیار زیباست؛ «بِکثْرَةِ الصَّمْتِ تَکونُ الهَیبَةُ» کثرت سکوت برای انسان هیبت می سازد، و موجب می‌شود که انسان ابهت پیدا کند.

حجت الاسلام والمسلمین علیپور در پایان به احوالات آیت الله قاضی طباطبایی(ره) اشاره کرد و گفت: در احوالات آیت الله قاضی طباطبایی است که ایشان ۲۶ سال ریگ در دهان نگه داشتند تا مبادا حرفی بیهوده بزنند. همه باید مواظب گفتار زبانشان باشند که در آن جسارت و توهین به دیگران نباشد، کسی را خوار و ذلیل نکنند، آبروی دیگران را نریزند، شخصیت دیگران را نکوبند، زخم زبان نزنند، سرزنش نکنند، از غیبت، تهمت و شایعه خودداری کنند که همۀ این گناهان به زبان بر می‌گردد.

انتهای پیام/