به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری«حوزه»، مجدی حسین اندیشمند و روزنامه نگار مصری در ادامه سلسله مباحث خود به نام بندگی آمریکا، شرک معاصر به تبیین عقده عدم خودباوری در برابر آمریکا و ممانعت آمریکایی ها از دست یابی مصر به تکنولوژی های پیشرفته پرداخت.
شکاف روابط مصر و آمریکا در سال 2000 شکافی تو در تو بود چرا که مصر از زمان دیدار سادات با کسینجر در سال 1947 شکسته شد که سادات همچون عاشقی سرگشته پس از سال ها دوری و دشمنی به آغوش معشوق خود یعنی آمریکا بازگشت و در خاطرات کسینجر شاهد تمسخر آمیز درباره سادات هستیم اما مصر در سال 2000 و به همین روش شکست و باز هم به این مطلب خواهیم پرداخت زیرا مساله ای سروشت ساز است.
تکنولوژی، نماد قدرت است
بحث ما درباره سیاست آمریکا در دور ساختن مصر از تکنولوژی بود زیرا علم و تکنولوژی ابزار و نماد و رکن اساسی قدرت به طور کلی و قدرت نظامی به طور خاص می باشد و گفتیم که تکنولوژی اتمی از مهم ترین امور ممنوع برای مصر به شمار می رود، زیرا با امکان استفاده نظامی ارتباط مستقیم دارد در حالی که آمریکا می خواهد اسرائیل هسته ای قدرت برتر منطقه باشد و در عین حال با برخورداری مصر از انرژی هسته موشکی مخالف است و می توان گفت یکی از مهم ترین دستاوردهای موساد در مصر نابودی برنامه موشکی مصر در زمان عبدالناصر می باشد.
اما اکنون اسرائیل از موشک های آرو برخوردار است که به مراکش می رسد و از موشک های بالستیک دوربرد نیز برخوردار است و این در حالی است که داشتن یک موشک معمولی مانند اسکاد برای ما زیاد است.
خودباختگی حاکمان مصر در برابر فشارهای آمریکا
مهم این که حاکمان ما در برابر فشارهای آمریکایی به گونه ای تسلیم و خودباخته هستند که شرافت خود را نیز می فروشند و همین گونه هم بود که کمپ دیوید توانست مصری ها را به زانو درآورد.
همان طور که گفتم تکنولوژی غیرنظامی و نظامی ندارد و ما برای اهداف مدنی هم نیازمند تکنولوژی موشکی هستیم مانند پرتاب ماهواره برای رشد و توسعه زیرا کشورهای غربی تصاویر مورد نیاز برای کشف معادن و آب های زیر زمینی را در اختیار ما قرار نمی دهند پس ما نیازمند کسب این دانش و تجربه به صورت ملی هستیم همان طور که دفاع از وطن نیز به موشک نیاز دارد. چرا اسرائیل موشک داشته باشد اما ما نداشته باشیم؟ از این گذشته حتی موشک های با برد متوسط هم به ارتقا نیاز دارند تا از دقت و قدرت تخریب بیشتری برخوردار شوند.
همان طور که در برنامه هسته ای گفته شد در برنامه هسته ای آمریکا و اروپا، همگی ملتزم هستند که دانش و تکنولوژی هسته ای را از ما دور کنند و همین سیاست را در زمینه ماهواره و موشک های حامل ماهواره دنبال می کنند. به این مناسبت باید بگویم زمانی دانشمندان آلمانی به صورت شخصی در برنامه موشکی مصر فعالیت می کردند به این معنا که از طرف دولت آلمان مامور به این کار نبودند و در آن زمان یک ماهواره اوکراینی مصری ساخته شد زیرا اوکراین وابسته به روسیه بود و با مصر در زمینه ساخت و نگهداری و ردگیری ماهواره شریک بود. عمر آن ماهواره نیز کوتاه بود و تمام شد و من در آن زمان(2009 ـ 2010) در زندان المرج زندانی بودم و پس از آنکه مسئولان زندان را به اعتصاب غذا تهدید کردم اجازه دادند به روزنامه ها دسترسی داشته باشم و وقت کافی نیز برای پیگیری مطالب منتشر شده درباره ماهواره مصری اوکراینی داشتم؛ ماهواره ای که در فضا گم شد و عمرش تمام شد و در نتیجه دلیلی برای سخن گفتن درباره گم شدن آن و تمسخر آن وجود ندارد چرا که ماهواره پس از آنکه عمرش تمام می شود به شکل سرگردان در فضا می چرخد تا اینکه آتش بگیرد و هدف از مسخره کردن ماهواره مصری این بود که این برنامه تعطیل شود و دانشمندان این پروژه اخراج شوند و طرح های آینده ساخت ماهواره مصری نیز تعطیل شود.
وطن فروشی برای بقای دولت
پیش از آن نیز در دهه هشتاد اتفاق جالبی رخ داد و یک ماهواره آمریکایی تصاویری را از پایگاه ها و تاسیسات نظامی مصر و سوریه و اسرائیل را به اشتباه برای یک پایگاه دریافت اطلاعات مصری ارسال کرد اما حقارت حاکمان مصر در برابر آمریکا باعث شد در برابر این مساله سکوت کنند و همکاری دوستانه خود با آمریکا را ادامه دهند و چنین رفتاری عین وطن فروشی برای بقای دولت است چون این حاکمان بر این باور بودند که در برابر آمریکا ما نمی توانیم کاری بکنیم.
در این زمینه باید گفت که گروه زیادی از کشورها مانند اسرائیل، چین، هند، جنوب آفریقا، کانادا، فرانسه، قزاقستان، اوکراین و تعدادی از کشورهای اروپایی از فضا برای اهداف صلح آمیز استفاده کردند به گونه ای که می توان گفت تمام کشورهای جهان از ماهواره استفاده می کنند به گونه ای که اسرائیل تا کنون 11 ماهواره به فضا پرتاب کرده که اولین آنها در سال 1961 بود و پس از آن نیز 10 ماهواره افق را به فضا پرتاب کرد که آخرین آنها در مارس 2014 بود و می دانیم که ماهواره های افق کاربرد نظامی و جاسوسی نظامی دارند و جاسوسی نظامی هم به گونه ای نیست که بتوان تصاویر مربوط به آن را از بازار تهیه کرد و چین نیز به تازگی به تکنولوژی موشک های ضد ماهواره دست پیدا کرد یعنی موشک هایی که ماهواره های دشمن را هدف گرفته و آنها را سرنگون می کند.
با خدا عهد کرده بودم که راست بگویم و در این راه از سرزنش کسی نترسم همان طور که در مساله بمب هسته ای نیز حقیقت را گفتم. با اینکه ما از حقیقت امر مطمئن نبودیم، اما این بار به نظر می رسد واقعیت دارد و مصر اکنون یک ماهواره کامل به نام ایجیپت ست 2 دارد.
از اخوانی ها ناامید بودیم
سخن از ماهواره اوکراینی بود. هنگامی که از زندان آزاد شدم با اولین مسئول این پروژه به نام "بهی الدین عرجون" دیدار کردم و ماجرای اخراج گروه کارشناسان با تجربه سازنده ماهواره اوکراینی مصری را برای من بازگو کرد و تاکید کرد امکان ساخت ماهواره مصری جدید وجود دارد. هنگامی که مرسی روی کار آمد، از اخوان المسلمین نا امید بودیم چون به سخن ما گوش نمی دادند و موضعی تاریخی علیه ما اتخاذ کردند، اما برخورد ما با مرسی هدفمند بود و با این حال هر پیامی که برای مرسی ارسال می کردیم یا به دست وی نمی رسید یا می رسید و اعتنایی به آن نداشت. من در آن زمان طرح ساخت ماهواره مصری را با یکی از نزدیکان مرسی در میان گذاشتم و او هم به من قول داد در این باره با او صحبت کند و همزمان با آن "صفوت حجازی" نیز از من خواست پیشنهاد خود درباره ساخت ماهواره را مکتوب کنم و من هم از بهی الدین عرجون خواستم طرح ساخت ماهواره را به صورت مختصر بنویسد، اما ارتباط من با صفوت حجازی قطع شد و او هم با من تماسی نگرفت و این ماجراها 6 ماه پیش از سقوط مرسی بود و در آن زمان اخوانی ها و مرسی به سخن هیچ نصیحت گویی گوش نمی دادند و سرگرم بازی های سیاسی بودند و من هم احساس می کردم مرسی هیچ پاسخی نخواهد داد، زیرا هر روز از دانشمندان مصر می شنیدم که به دنبال دیدار با مرسی هستند اما موفق نمی شوند.
پس از آن مرسی به هند سفر کرد و شنیدم قراردارد ساخت ماهواره با هند امضا کرده و با خودم گفتم: اشکالی ندارد ما می خواهم از هر راه ممکن پیشرفت کنیم اما مدتی بعد متوجه شدم این ماهواره بسیار کوچک و آموزشی و در حد دانشگاهی است و قرارداد مذکور هم با یک دانشگاه هندی بسته شده است.
آمریکا تلاش کشورهای اسلامی برای رسیدن به تکنولوژی را وتو می کند
در 16 آوریل 2014 ماهواره مصری جدیدی که از سال 2007 به صورت مخفیانه در مسکو ساخته شده بود به فضا پرتاب شد و این ارتباط مخفیانه با روسیه نشان دهنده این واقعیت است که غرب به رهبری آمریکا هرگونه تلاش مصر و کشورهای عربی و اسلامی برای رسیدن به تکنولوژی فضایی را وتو خواهد کرد البته به جز ایران که در برابر خواست غربی ها ایستاد همان طور که در مساله هسته ای نیز در برابر آنها ایستاد و از این رو چند ماهواره به فضا پرتاب کرد.
مصر در مراحل مختلف ساخت و پرتاب و فعال سازی و کنترل ماهواره مصری 50 درصد مشارکت داشت و قرار است که مدیریت آن 100 درصد مصری باشد واکنون نیز از این ماهواره در امور مربوط به توسعه مانند طراحی نقشه شهرها، کشف معادن و نقشه های کشاورزی استفاده می شود.
امیدواریم این اطلاعات درست باشد به ویژه در مورد قدرت مصر بر اداره ماهواره، زیرا نکته مهم در این زمینه بومی سازی تکنولوژی می باشد نه استفاده از اطلاعات آن و در غیر این صورت هر امیر خلیج نشین نیز می تواند ماهواره بخرد و این مساله هیچ ارتباطی با پیشرفت ندارد.
اما در مورد امنیت ملی و استقلال واقعی از آمریکا و آمادگی برای رهبری منطقه مصر نیازمند تصمیم قاطع و سیاست هایی است که باید اتخاذ شود؛ چرا که اگر قرار باشد ما در طول 7 سال به ماهواره دست پیدا کنیم و 10 سال بعد هم به یک تکنولوژی دیگر دست پیدا کنیم پیشرفت و توسعه حاصل نمی شود و تمام تکنولوژی ها و صنایع اگر در چهارچوب یک برنامه فراگیر و متکامل نباشد، ارزشی ندارد و در حال حاضر ما از این برنامه بی بهره ایم.
راه هایی دستیابی به تکنولوژی در دنیای امروز
دانش تکنولوژی را می توان از دو طریق به دست آورد: 1. اینکه یک طرف خارجی که با شما منافع مشترک دارد این دانش را به شما بدهد. 2. اینکه خود شما صخره ها را با ناخن بتراشی تا به دانش برسی. درست است که علم در کتاب و دفتر است و غالبا دو روش کسب دانش با هم همراه هستند، اما مهم این است که با بتوانی با اراده اهنین میان این دو را جمع کنی و در این زمینه انگیزه های قوی دینی و ملی یا هر دو را داشته باشی. در این دنیای بزرگ بالاخره کسی هست که علم را به شما بیاموزد اما شما باید برای رسیدن به آن تلاش کنی و بهای آن را بپردازی به گونه ای که استقلال شما از بین نرود و این داد و ستد بر اساس منافع مشترک باشد. تردیدی نیست که ایران برخی اطلاعات و تجربیات هسته ای را از کره شمالی و پاکستان فراگرفت و روسیه نیز نیروگاه هسته ای بوشهر را برای ایران ساخت، اما اینها مانع نزدیک شدن ایران به تجربه ساخت سانتریفیوژ نشد.
چینی ها نیز از سوی اتحاد جماهیر شوردی از داشتن تکنولوژی هسته ای محروم شده بودند اما توانستند الگوی موفقی از تراشیدن صخره با ناخن برای رسیدن به دانش از عمق کتاب ها را ارائه کنند و محققان خود را برای فراگیری این دانش به غرب فرستادند و به اسرار هسته ای دست یافتند.
اما لیبی در این زمینه نمونه است که اراده ای برای پیشرفت نداشت و قذافی تمام امکانات مورد نیاز برای برنامه هسته ای خود را خرید اما تمام آن را به امریکا تسلیم کرد زیرا هنگامی که سقوط صدام و اشغال عراق را دید و فهمید که آمریکایی ها به برنامه هسته ای او پی برده اند قدرت او فرو ریخت پس ممکن است شما بمب هسته ای و ماهواره داشته باشی اما قدرتی نداشته باشی. هر کشوری در درجه اول باید اراده داشته باشد.
دستگاه اطلاعاتی ما تفکر اشتباهی دارد که فقط در کارمندان وجود دارد. آنها تصور می کنند استقلال فقط گام به گام و در طول ده ها و شاید صدها سال حاصل می شود اما واقعیت این است که امور وجود دارند که فقط یکدفعه ایجاد می شود و شما باید دستی را که گلوی شما را می فشارد به یکباره بشکنی تا خفه نشوی و استقلال و اراده را نباید به تاخیر انداخت، زیرا این دو از نظر مسلمانان همنشین ایمان به خداوند هستند. در مورد ما ایمان نباید به تاخیر انداخته شود و قابل تبعیض هم نیست و هر شخصی یا ایمان دارد و یا کافر است و اگر به خدا ایمان دارد باید بهای آن را نیز بپردازد همان گونه که ساحران آل فرعون نیز بهای ایمان خود را بدون هیچ گونه تردیدی پرداختند و و همان گونه که مؤمنان اصحاب الاخدود بهای ایمان خود را پرداختند. ایمانی که در قلب انسان مخفی باشد و ثمره ای نداشته باشد چه ارزشی دارد؟
گناه بزرگ اخوانی ها
برای مواجهه با طاغوت باید ابتدا از پذیرفتن کمک های طاغوت خودداری کرد. اینکه کشوری بخواهد از آمریکا کمک بگیرد، خروج آشکار از اسلام است و گناه بزرگ حکومت اخوانی ها این بود که این کمک ها را قبول کردند . پذیرفتن این کمک از طاغوت مانند این است که رسول الله(ص) نعوذبالله از امپراتوری روم کمک دریافت کند اما رسول الله به عکس با وجود اختلاف قدرتی که با رومی ها داشت سه بار با آنها وارد جنگ شد. خلاصه اینکه اگر ماهواره ایجیپت ست دارای ویژگی هایی باشد که شنیده ایم، بسیار خوب است اما راه رسیدن به استقلال این گونه نیست که ما هر هفت سال بخواهیم یک گام برداریم.
ترجمه: سید احمد احمدزاده
