رقیه درویشی در گفت و گو با خبرنگار خبرگزاری حوزه در سالروز رحلت جانگداز زینب کبری (س) اظهار داشت: بنابر برخی منابع، حضرت زینب (س) در ۵ جمادی‌الاول، سال پنجم یا سال ۶ قمری در مدینه متولد شدند و از نظر حسب و نسب اولین کسی بودند که دارای مقام شریف بودند از پاکیزه‌ترین مولودهایی بودند که قریش به یاد دارد زینب دختر امام علی (ع)، حضرت فاطمه (س)، جدشان رسول خدا (ص) وحضرت خدیجه (س) است.

وی افزود: برای این بانو القاب فراوانی همانند زینب کبری، صدیقه صغری، عقیله بنی هاشم، عالِمه غیر مُعلَّمه، عارفه، موثّقه، فاضله، کامله، عابده آل علی، معصومه صغری، امینةالله، نائبةالزهرا، نائبةالحسین، عقیلة النساء، شریکة الشهدا، بلیغه، فصیحه و شریکةالحسین نقل شده است.

این استاد، تاکید کرد: حضرت زینب (س) را به سبب سختی‌های بسیاری که در زندگی دید، ام المصائب نیز لقب داده‌اند. درگذشت جدش پیامبر (ص)، بیماری و به شهادت رسیدن مادرش، شهادت پدرش امیرالمؤمنین (ع)، شهادت برادرش امام مجتبی (ع)، واقعه کربلا و به اسارت رفتن در کوفه و شام از جمله وقایع سخت و تلخ زندگی وی به شمار می‌آید.

وی با اشاره به اینکه زینب همسر عبدالله بن جعفر بود گفت: با پیشنهاد پدرش با این شخص ازدواج کرد، عبدالله از افراد شجاع و پارسا بود که به قطب سخاوت معروف بوده و هیچ نیازمندی را از خانه رد نمی‌کردند.

استاد جامعة الزهرا (س) تاکید کرد: نبوغ و استعداد این بانو فوق العاده زبانزد عام و خاص بود.خطبه فدکیه را حضرت زینب (س) بارها بیان کرد، حضرت زهرا (س) یک بار این خطبه را قرائت کردند و ایشان این خطبه را یاد گرفته و آن را قرائت می‌کردند.

وی با اشاره به اینکه ایشان در کنار رسالت‌های سنگین در کربلا پرستاری و نگهداری از ولی خدا امام سجاد بود گفت: زمانی که امام سجاد از شدت کسالت توان پاسخگویی نداشتند کلمات و احکام ایشان حجت شرعی برای عوام و خواص بود.

درویشی به راوی گری این بانو اشاره کرد و گفت: در حوزه فرهنگ و ادب اسلامی کسانی که قلم زدند در خصوص علم رجال این بانو را از راویان حدیث شمردند. روایت‌هایی از ایشان نقل شده است که در تاریخ مشهود است.

وی ابراز داشت: ایشان بانویی سخنور بودند که وقتی سخنرانی کردند هنگام ورود به کوفه، زینب (س) برای حاضران خطبه‌ای خواند به طوری که همه شگفت‌زده شدند و تحت تأثیر آن قرار گرفتند. حذیم بن شریک الاسدی درباره خطبه حضرت زینب (س) می‌گوید: «سوگند به خدا! کسی را مانند زینب، در سخنوری توانا ندیدم؛ چنانکه گویی از زبان امیرالمؤمنین علی (ع) سخن می‌گوید. بر مردم نهیب زد: خاموش باشید! با این نهیب، نه تنها آن جماعت انبوه ساکت شدند، بلکه زنگ شتران نیز از صدا افتاد!»

استاد جامعة الزهرا (س) گفت: هنگامی که کاروان اسیران، در آن جو پر از ظلم و خفقان به کوفه رسید، زنان و مردان و کودکان کوفه در دو طرف مسیر صف کشیده بودند و نظاره می‌کردند. برخی ناراحت و برخی بهت زده و گروهی نیز از شدت تاءثر اشک می‌ریختند. حضرت زینب نگاهی به مردم افکند و با اشاره خواست همه سکوت کنند. آن گاه با شجاعتی بی نظیر و علی وار به سخنرانی ایستاد: هان، ای مردم کوفه! ای اهل نیرنگ و فریب! گریه می‌کنید؟!ای کاش هیچ گاه اشک چشم‌هایتان تمام نشود و هرگز ناله‌هایتان خاموش نگردد. همانا مثل شما مثل زنی است که رشته خویش را پس از خوب بافتن، پنبه نماید. شما سوگندهای خود را دست آویز فساد، در میان خویش قرار دادید.

وی خاطر نشان کرد: حضرت زینب (س) پس از تحمل مصائب و فجایع سهمگین کربلا و تحمل رنج اسارت در حضور ابن زیاد در کوفه و نیز در حضور یزید در شام با وجود همه فشارهای روحی و تحمل انواع توهین و تحقیرها نه تنها ذره‌ای احساس کوچکی و ناتوانی نکرد که از صلابت گفتار وی معلوم می‌شود که عظمت خوف خدا در قلب وی همه چیز را نزد او خوار و کوچک گردانیده بود لذا در برابر عبیدالله در کوفه او را «ابن مرجانة» صدا می‌زند و با نفرین «ثکلتک امک؛ مادرت به عزایت بنشیند» با او گفت وگو می‌کند.

این استاد حوزه، ابراز داشت: در شام پس از روزها اسارت وقتی در مجلس جشن اهل این شهر وارد شد ابتدا یزید را به خاطر عدم رعایت ضوابط اخلاقی ویژه خلافت و حاکمیت، مورد سرزنش قرار داد و سپس او را با تعبیر «یا عدوالله و ابن عدوه؛ ای دشمن خدا و پسر دشمن خدا» خطاب کرد.

وی گفت: به این ترتیب دشمنی با اهل‌بیت (ع) را دشمنی با خدا شمرد و سپس فرمود: «به خدا سوگند با آنکه مصائب روزگار کار را به اینجا کشانید که مرا با تو مواجه کرد تا با کسی چون تو گفت وگو کنم، من قدر و جایگاه تو را سخت پست و بی‌ارزش می‌شمارم و تو را شایسته سرزنش و توبیخ و تحقیر فراوان می‌دانم اما چه کنم که چشم‌هایم گریان و سینه‌ام در فراق عزیزان سوزان است.» یعنی اگر کم توبیخ می‌کنم از حیث ترس از تو یا بها دادن به ملک و جایگاه تو نیست که مصیبت مرا چندان به خود مشغول داشته که بیش از این نمی‌توانم سخن بگویم.

استاد جامعة الزهرا (س) با بیان اینکه حضرت زینب (س) نائب خاص امام حسین (ع) بود، گفت: ایشان در بیان حلال و حرام و احکام شرعی بود همچنین این بانو در زمان حیات پدرش برای زنان کوفه تدریس داشتند و زنان زیادی از مباحث تفسیری ایشان به بصیرت دست یافته بودند که موفق شده بودند فرزندانی را تربیت کنند که در جریان کربلا نقش آفرینی کنند و زنان کربلا دست پرورده این بانو بودند که نامشان در تاریخ است.

وی ابراز داشت: حضرت زهرا (س) دخترش را طوری برجسته بار آورده بودند که توانست تمام توانمندی‌های یک زن را از مادرش بیاموزد، امام سجاد (ع) خطاب به زینب (س) می‌فرماید: شما عالمة غیرمعلمه هستید این بیان امام مقام علمی این حضرت را تبیین می‌کند مخصوصاً که ایشان در مسند خطابه می‌نشیند آنچنان با صلابت سخن می‌گویند که همه محو سخنان ایشان می‌شوند.

۳۱۳/۶۱