به گزارش خبرنگار خبرگزاری حوزه از ارومیه، حجت الاسلام سیداحمد قره‌باغی امروز در جمع جهادگران فاطمی ارومیه که به مناسبت وفات حضرت ابوطالب علیه السلام برگزار شد، اظهار داشت: ۲۶ رجب سالروز وفات بزرگترین حامی رسول خدا و مؤمن قریش است و حضرت ابوطالب (ع) بعد از وفات عبدالمطلب (ع) به عنوان وصی عبدالمطلب، کفالت و سرپرستی پیامبر را بر عهده گرفت و با آنکه خودش دارای فرزندان زیاد بود اما حضرت محمد (ص) را بر فرزندان خود ترجیح می‌داد و پیامبر اکرم (ص) خودشان در زمانی که حضرت فاطمه بنت اسد را دفن می‌کرد؛ فرمودند بارها اتفاق می‌افتاد که فرزندان فاطمه بنت اسد گرسنه می‌ماندند، اما مرا سیر می‌کرد و شست و شوی مرا بر فرزندان خود مقدم می‌کرد.

وی اضافه کرد: نام پدر حضرت علی (علیه السلام) عبد مناف و یا عمران بوده است. برخی هم نام و کنیه او را ابوطالب دانسته اند و از روایات و منابع اسلامی استفاده می‌شود که حضرت ابوطالب و برادرش عبدالله و پدرشان عبدالمطلب (علیهم السلام) در دوران عمرشان هیچ گاه بت نپرستیدند، چرا که جملگی خداپرست و بر دین حنیف حضرت ابراهیم (علیه السلام) بودند و علامه امینی می‌نویسد که از امیر مؤمنان علیه السلام پرسیدند: «آخرین وصی پیش از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله چه کسی بود؟» فرمود: «پدرم» و لذا حضرت دارای مقام والای نزد رسول خدا داشتند.

عضو هیئت علمی مؤسسه حکمت و فلسفه ایران تصریح کرد: یکی از شخصیت‌های نقش آفرین صدر اسلام، حضرت ابوطالب پدر علی (ع) است و وی در هنگامی که پیامبر اسلام از همه سو هدف تیرهای زهرآگین مشرکان مکه بود مردانه از آن حضرت حمایت کرد و بدین وسیله در گسترش اسلام و تقویت مسلمانان نقش مهمی ایفا نمود و متأسفانه این رادمرد الهی با همه فداکاری‌هایش از اسلام که بر دوست و دشمن پوشیده نیست سخت مظلوم واقع شده و تمام تلاش‌های او درباره پیامبر اسلام (ص) نه تنها در تاریخ به فراموشی سپرده شده بلکه حتی نسبت کفر و شرک به این مسلمان با فضیلت داده اند.

وی عنوان داشت: تا زمانی که حضرت ابوطالب (ع) در قید حیات بودند کفار از آزار و اذیت پیامبر اکرم (ص) خودداری می‌کردند و وفات ایشان و خدیجه کبری (س) مصیبت بزرگی برای رسول خدا بود و همان سال را نبی مکرم اسلام عام الحزن نام گذاری کردند.

حجت الاسلام قره‌باغی گفت: پیامبر (ص) می‌فرماید: «مَا نَالَتْ قُرَیْشٌ شَیْئا اَکْرَهُهُ حَتَّی مَاتَ اَبُوطَالِبٍ، ثُمَّ شَرَعُوا؛» تا زمانی که ابوطالب زنده بود، قریش نمی‌توانست هیچ گونه ناخوشایندی برای من ایجاد کند و بعد از وفات حضرت بود که قریش آزار و اذیت خود علیه من را شروع کردند.»

وی اضافه کرد: علمای امامیه و نیز علمای زیدیه و برخی از علمای اهل سنت به استناد روایات اسلامی و حکایات تاریخی بر این مسئله تاکید دارند که ابوطالب پس از بعثت پیامبر (ص) و اعلان علنی اسلام در سال سوم بعثت پس از نزول آیه «و انذر عشیرتک الاقربین» به آیین حیات بخش اسلام ایمان آورد و تا روزی که زنده بود مسلمان بود و با دلی مالامال از ایمان و اخلاص به آیین توحید از این دنیا رفت اما برای آنکه از آیین یکتاپرستی بهتر دفاع کند و مسؤولیت خود را در حفظ جان پیامبر (ص) در پیشبرد اهداف اسلام بیشتر ادا نماید، تقیه کرد و ایمان و اعتقاد خود را نسبت به اسلام و پیامبر (ص) کتمان نمود.

وی بیان داشت: متأسفانه برخی افراد جاهل به دور از حق و انصاف نسبت‌های ناروای کفر را به ایشان داده اند و این نشان از کینه عمیق آن‌ها نسبت به پیامبر اکرم و امام علی (ع) دارد، آن‌ها از این طریق می‌خواستند مقام و منزلت حضرت امام علی (ع) را پایین بیاورند و ابن ابی الحدید متعزلی سنی مذهب در شأن ابوطالب (ع) می‌گوید: «ان الاسلام لولا ابوطالب لم یکن شیئا مذکورا، اگر ابوطالب نمی بود از اسلام هم خبری نبود.

عضو هیُت علمی مؤسسه حکمت و فلسفه ایران تاکید کرد: حضرت ابوطالب (ع) دارای مقام شفاعت می‌باشند و از پیامبر اکرم (ص) نقل شده است که ابوطالب (ع) جزو چهار فردی است که خداوند بشارت داده در روز قیامت شفاعت خواهند کرد.

وی افزود: همه ما وظیفه داریم امروز شجاعت‌ها و فداکاری‌های حضرت ابوطالب علیه السلام را به عنوان مؤمن قریش و بزرگترین حامی رسول خدا بیان کنیم تا آن‌هایی که فکر سوء علیه اسلام و مبانی دینی را در سر دارند، رسوا شوند.

انتهای خبر.