به گزارش خبرگزاری حوزه، برای آن ها که به هر دلیل، تاکنون توفیق حضور در پیاده روی اربعین و سفر به عتبات عالیات در این ایام را پیدا نکرده اند، وصف شور و حال عراقی ها در میزبانی و خدمت به زوارالحسین(ع) – از هر نژاد و قومیت و ملیتی- بسی دشوار است. برای عده ای از هموطنان ما هم شاید قبول آن چه که ما دیده و درک کرده ایم، شاید سخت باشد. باید قبول کرد ... به هر حال دو دو تا چهارتای این زندگی مادی، رسم و رسومی نشان آدمی می دهد که کمتر قبول می کند آن حجم عظیم از ایثار و لطف و بزرگواری که ما در برادران و خواهران عراقی مان در ایام مشایه دیده ایم.
برای من اما امسال توفیق حضور در منزل "ابوحیدر" در انتهای خیابان بوبیات کربلا از جنس دیگری بود؛ مردی شریف با خانواده ای مهربان و دوست داشتنی که شبانه روز در تکریم زائران ارباب بی کفن از هیچ تلاشی مضایقه نمی کردند و حسرت من این است که ای کاش مستندساز بودم تا آن چیزی را که در مدت دو روز حضور در خانه آنان دیدم را به تصویر می کشیدم.
البته ناگفته نماند که در همین سال ها کم نبوده مستندهایی که با لحاظ تفاوت در زاویه دید و روایتگری، به تصویر این همه لطف و بزرگواری ملت عراق همت گماشته و این در حالی است که با وجود شیطنت های رسانه ای برخی مغرضین و ایضاً غافلین، این روایتگری ها به لطف الهی از منظر کمی و کیفی روند تصاعدی هم داشته است.
از ابوحیدر می گفتم، مردی حدوداً ۶۵ ساله که به همراه پسران و دختران و عروس و همسرش همگی در خدمت به زوار که عموماً ایرانی بودند، به نحوی رفتار می کرد که انسان حقیقتاً شرمنده می شد.
به دوستان ایرانی در آن بیت دوست داشتنی می گفتم که ما در ایران حتی در منزل نزدیک ترین اقوام هم کمتر این همه لطف و بزرگواری را شاهد هستیم و این سخن به هیچ وجه اغراق نیست. گویا محبت سید و سالار شهیدان نمکی به زندگی آن ها داده که چنین سبک زندگی را در ایام اربعین برگزیده اند و بی منت خود را خدمتگزار زوار حضرت خون خدا می دانند.
حجت الاسلام هاشمی از روحانیون تبلیغی و جهادی شهرستان لامرد که همچون ما، میهمان منزل ابوحیدر در کربلا بود، به نکته مهمی در گپ و گفت دوستانه مان اشاره می کرد.
او با اشاره به این که در فرهنگ ما، اولین یادواره فردی که تازه درگذشته، چهلمین روز اوست و برگزاری مراسم چهلم یا اربعین برای یک عزیز به معنای آن است که یاد و خاطره او با مرگش از میان نرفته است، گفت: لطف و ایثار عراقی ها معمولاً با یک شعار بسیار زیبا و ماندگار قابل تحلیل و تفسیر است که در بسیاری از پارچه نوشته ها در مواکب نیز قابل مشاهده می باشد و آن هم این که؛ " ابد والله یا زهرا ما ننسی حسینا"
به نظر بنده، شیعیان و ارادتمندان اهل بیت(ع) و شیفتگان سیدالشهدا(ع) خاصه از کشور عراق ثابت کرده اند که به معنای واقعی کلمه پایبند به این شعار هستند و این شعار به شعوری عمیق در وجودشان بدل شده و از این رو می توان بسیار امیدوار بود که در عصر ظهور نیز همین ها یاریگر فرزند حضرت اباعبدالله(ع) یعنی حجت بن الحسن (عج) باشند.
عزیز هموطن دیگری از شهر اصفهان در منزل ابوحیدر و پس از اقامه نماز مغرب و عشا و قرائت زیارت عاشورا که به سمت حسنه ای در این مکان تبدیل شده بود، کلیپی از حاج قاسم را در موبایلش نشانم داد که می گوید "ما به مردم قول داده ایم که ببریمشان کربلا ولو این که این کار با دادن خونمان باشد" و من در این اندیشه هستم که به یقین، همه کسانی که عاشقانه و بی ادعا در این مسیر نورانی قدم برمی دارند باید بدانند و می دانند که مدیون شهدا هستند و بر این اساس، ما پیام آور خون شهیدانمان هستیم که ثابت قدم ایستادند تا امروز ما در مسیر مشایه، پایمان نلغزد و راه را از بیراهه به درستی تشخیص بدهیم.
خلاصه آن که، در سفر پربرکت اربعین حسینی، چیزی که فراتر از هر امر ظاهری دیگری، جریان و جوشش دارد، عشق است و این عشق را حساب و کتاب دنیای مادی نمی تواند به تصویر بکشد مگر آن ها که رنگ و بویی از عشق حسینی در وجودشان باشد تا بلکه بتوانند اندکی از آن چه در ایام اربعین در عراق می گذرد را ترسیم گر باشند، آن هم شاید!
سید محمدمهدی موسوی
