«البته تردیدی نیست که این اتهام در فرآیند دادرسی با صدور حکم برائت یا عدم پذیرش اتهام، مختومه خواهد شد» احسنت! پرونده هایی که سرانجام درستی نمی یابند را بایستی از جناب عبدی پرسید چرا؟ ایشان بی خبر نیستند!

مديونيد اگه فكر كنين بين عباسي و بقيه احضار شده ها در بازجويي و حكم دادن فرق ميزارن!!!

دوستان اصول‌گرا از یک توئیت آقای حسن عباسی که به زعم آن‌ها به سلبریتی‌های فوتبال توهین شده، به‌هم ریخته‌ و خواستار برخورد قضایی با او شده‌اند. دست بر قضا دادسرا هم او را احضار کرده است. 1- آقای عباسی هیچ کاری خارج از عادت و روند همیشگی انجام نداده که مستوجب برخورد سیاسی و قضایی باشد. او به روال همیشگی‌اش عمل کرده و با همان ادبیاتی درباره فوتبالیست‌ها نوشته که قبلاً درباره خیلی‌ها نوشته است. جوری حرف می‌زنید که انگار او در بقیه مطالبش، دعای مکارم اخلاق را شرح می‌کرده یا کتاب اخلاق الهی حاج‌آقا مجتبی تهرانی را می‌خوانده یا کتاب اخلاق شهید دستغیب را روایت می‌کرده. 2- کسانی باید آقای عباسی را از توهین و ناسزاگویی نهی کنند که خودشان رطب نخورده باشند. همین امروز رسانه‌های اصول‌گرا را ببینید. بعضی از آن‌ها سرشار است از حرف‌هایی که آقای حسن عباسی، ورژن منشوری‌شده آن‌ها را گفته است! سال‌های سال است حتی یک بار کک‌مان نگزیده است از حرف‌های آقای عباسی و با سکوت‌مان عملاً آن‌ها را تأیید کرده‌ایم. استاندارد دوگانه‌ای که از آن استفاده می‌کنیم، همین جاها کار می‌دهد دست #ما اصول‌گراها. 3- لابد الان در آستانه جام‌جهانی فوتبال و حضور تیم ملی ایران در قطر، دستپاچه شده‌اید که توئیت حسن عباسی، روحیه آن‌ها را خراب می‌کند و آسمان به زمین می‌آید و...؛ نه عزیزان. بازیکنان تیم ملی، نه توئیت‌های حسن عباسی را می‌خوانند نه افاضات شما را نه نوشته‌های من را! اگر هم بخوانند تره هم برای‌مان خرد نمی‌کنند. با این توضیحات، لازم دیدم از آقای عباسی در برابر منتقدانش حمایت کنم!

... بدگمانی سیاسی لزوماً به معنای آن نیست که همه آن‌چه که فکر می‌کنند توهم و خیال است، چه بسا مواردی هم درست است. ولی دیدن بخشی از واقعیت و ندیدن بخش دیگر نیز مصداقی از بدگمانی است. برای نمونه اینکه بیگانگان در جریانات اخیر ایران فعال هستند، تردیدی نیست و حتی می‌توان گفت که این حضور مداخله‌جویانه بی‌نظیر است و در این هم بحث چندانی نیست، ولی فرد بدگمان، اعتراضات را به کلّی به حضور خارجی تقلیل می‌دهد، درحالی‌که بیگانگان نیز در زمینی دانه‌ریزی می‌‌کنند که قابلیت کشت داشته باشد و اهمیت موضوع وجود همین زمین و استعداد آن برای محصول‌دهی است. مشکل امروز ما این است که بدگمانی ما را به بیراهه می‌برد و از درک واقعیت دور می‌کند. این بدگمانی باید با دو گزاره مهم اصلاح شود؛ اول، وجود زمینه‌های مساعد برای معترض شدن مردم؛ و دوم، بی‌توجهی تاریخی و بی‌نیازی از شناخت این پدیده از سوی حکومت است. در میان این دو واقعیت، حضور و دخالت بیگانگان امری فرعی محسوب می‌شود که حتی اگر دخالت هم نکنند، دیر یا زود بحران داخلی به نحو دیگری خود را نشان خواهد داد. این به معنای نادیده گرفتن نقش عامل خارجی نیست، بلکه به معنای توجه به اهمیت عینی هر عامل است. این مثل آن است که ما چند مواد آتش‌زا را در یک جا انبار کنیم و ملاحظات امنیتی را به کلّی نادیده بگیریم، درحالی‌که هر اتصال برقی یا بی‌احتیاطی کوچک یک نفر یا حتی تعمد دیگران می‌تواند آن انبار را منفجر کند. مسئله اصلی مانع شدن از وجود و شکل‌گیری چنین انبارهایی است. راه‌حل مواجهه با اعتراضات اخیر، دور شدن از بدگمانی افراطی است. این به معنای خوش‌خیالی نیست، بلکه به معنای التزام داشتن به تحلیل علمی و شواهد روشن از رفتار مردم است. نمی‌توانیم هر کسی که معترض است را یا مزدور خطاب کنیم، یا فریب‌خورده. چنین رویکردی ممکن است بحران را تعمیق و معترضان را عصبانی‌تر کند./ عباس عبدی

یکی از بیماری‌های روانی تا حدی شایع میان افراد «بدگمانی» یا همان «پارانویا» است که در برخی افراد به‌صورت حاد و در بسیاری نیز در حد متوسط و کم وجود دارد. نشانه این بیماری که ناشی از فقدان اعتمادبه‌ نفس و شاید ترس باشد، وجود این تصور است که دیگران در حال یا در صدد توطئه‌چینی علیه فرد هستند. فرد بدگمان، حتی کارهای عادی و طبیعی دیگران را امری تهاجمی و توطئه‌اندیشانه علیه خود می‌داند. مصداق قرآنی آن در آیه «یحسبون کل صیحه علیهم» است که در واقع هر صدایی را علیه خود می‌پندارند، درحالی‌که اساساً چنین نیست. این بیماری موجب می‌شود که فرد دنبال شواهد سست و بی‌پایه برای تأیید نگاه خودش باشد و به هر مورد و شاهد حتی ضعیفی هم چنگ بزند. همچنین همه شواهد مخالف تصور خود را، نادیده می‌گیرد. افراد مبتلا به این بیماری به دیگران بی‌اعتماد هستند، از همه متوقع هستند. بدون اینکه حقی برای توقع و انتظارات دیگران قائل شوند، اهل سازش و تفاهم نیستند، تهاجمی برخورد می‌کنند، درحالی‌که در بنیان خود بسیار تدافعی هستند. این روزها که شاهد وضعیت اعتراضی هستیم، به عللی مصادیق چنین ناهنجاری عود می‌کند. برای نمونه دست‌اندرکاران سریال «شبکه مخفی زنان» به اتهام زمینه‌چینی برای اعتراضات اخیر احضار شده‌اند! البته تردیدی نیست که این اتهام در فرآیند دادرسی با صدور حکم برائت یا عدم پذیرش اتهام، مختومه خواهد شد، ولی آن فرد یا نهادی که چنین شکایتی را به دادسرا برده است، مصداق روشنی از غلبه بدگمانی سیاسی بر ذهنیت او است. چگونه ممکن است که سریالی در گذشته تولید و پخش شده باشد، و بعداً متهم به شکل‌گیری رفتاری مشابه اعتراضات اخیر در آینده شود؟ اگر قرار باشد که این‌‌گونه استدلال کنیم، باید تمامی کتاب‌های درسی را که درباره انقلاب و رفتارهای مردم در انقلاب نوشته‌اند را متهم ردیف اول دانست. چون اتفاقا دانش‌آموزان را تحریک به انجام چنین رفتارهایی می‌کند و حتی آنان را آموزش نیز می‌دهد. ... ادامه دارد