خبرگزاری حوزه - مازندران / خانم معصومه داجلری بانوی طلبه و شاعره توانسته در چندین جشنواره و مسابقات شعر حائز رتبه های برتر شده و با قلمش میراث‌دار ارزش های اسلامی باشد؛ در این راستا خبرنگار حوزه با او به گفت‌وگو پرداخته است که آن را در ادامه می خوانید:

۱- لطفا خودتان را معرفی کنید؟

معصومه داجلری، متولد سال ۱۳۷۲ در شهرستان تنکابن هستم؛ بعد از اتمام دوره ی دبیرستان با توجه به علاقه، روحیه و ذوق مذهبی و اعتقادی در سال ۱۳۹۱ وارد حوزه علمیه شدم تا از این معارف بهره مند شوم؛ در مدت تحصیل به سرودن اشعار آیینی، نویسندگی و کارهای فرهنگی و تبلیغی مشغول هستم.

۲- چه زمانی متوجه علاقه خود به سرودن اشعار شدید و بصورت حرفه ای شروع به کار کردید؟

از دوره ی نوجوانی به شعر و نوشتن علاقه مند بودن بیشتر مطالعه می کردم و این علاقه در دوره ی دبیرستان به اوج خود رسید و باعث شد شعر را به طور جدی دنبال کنم تا اینکه به لطف خداوند و با ورود به حوزه علمیه با دنیای جدیدی از شعر آشنا شده و سروده هایم رنگ و بوی آیینی و مذهبی به خود گرفت.

۳- تاکنون چند اثر از شعرهای تان به چاپ رسیده است؟

اولین کتابم با عنوان "از تشنگان کربلا تا بیکران جبهه ها" به چاپ رسید و بعد از آن "زندگینامه ی شهید شعبانعلی سلیمانی" از شهدای شهرستان تنکابن نیز به چاپ رسید و در حال حاضر کتاب "نقاب اشک" در دست چاپ قرار دارد؛ اخیرا نیز در جشنواره سراسری اشک عقیق با محوریت‌ شعر برای حاج قاسم شرکت کردم و اشعارم در این مجموعه برگزیده و به چاپ رسید.

۴- طلاب چطور می توانند وارد عرصه شعر و نویسندگی شوند؟

طلاب می توانند با مطالعه عمیق کتب دینی و تاریخی، ادبیات خود را قوی کرده و نسبت به آن تعهد و پایبندی داشته باشند؛ سرودن و قلم زدن برای اهل بیت(ع) و شهدا را مایه ی افتخار خود بدانند تا دچار غرور و خود بزرگ بینی که آفت نویسندگی و شاعری است نشوند.

۵- به عنوان بانوی طلبه شاعره و نویسنده چه میزان سرودن و نوشتن برای اهل بیت(ع) و شهدا در زندگی و موفقیت تان تأثیر گذاشته است؟

با وجود اینکه در دوران تحصیل در حوزه ازدواج کرده و داری فرزند شدم و مسئولیت خانواده بر عهده ی من بود اما نوشتن و شعر گفتن برای اهل بیت(ع) و شهدا به وقت من برکت زیادی می داد و هیچ گاه احساس نارضایتی و خستگی نمی کردم، بلکه با شور و هیجان خاصی به زندگی و فعالیت های اجتماعی ادامه دادم و این حال خوبم را مدیون آنها هستم و خداوند بزرگ را شاکرم و "هذا من فضل ربی" می گویم.

انتهای پیام 313/48