به گزارش خبرگزاری حوزه، حجت الاسلام مهدی دومیری در صفحه شخصی خود به انتشار مطلبی پیرامون رحلت حجت الاسلام والمسلمین استاد مؤیدی از اساتید اخلاق حوزه علمیه بابل پرداخت و نوشت:

إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَیْهِ رَاجِعُونَ

درگذشت عالمِ عامل، سالک إلی الله، عاشقِ دلسوختهٔ خدا، انقلابیِ بصیر و نواندیش، مبلغِ توانمند و نوآور، عالِم به زمان و اقتضائاتش، دل سپرده و سر سپرده به امام زمان روحی له الفداء، صاحب همت بلند، حاج علی آقای مؤیدی رحمه الله را محضر امام زمان روحی له الفداء، مقام معظم رهبری حفظه الله، عالمان و اندیشمندان حوزهٔ علمیه و شهرستان بابل، و خانوادهٔ معزز ایشان، تسلیت عرض می نمایم.

فقدان این اندیشمند سترگ، به یقین مصداق بارز ثلمه در جامعه اسلامی است و خدا می داند که چقدر باید حوزهٔ علمیه تلاش کند تا چنین عنصر ارزشمندی را تحویل جامعه اسلامی دهد.

امروز ابراز تأسف از فقدان این مجاهدِ بصیرِ جبههٔ انقلاب، اگر منحصر شود به بیانیه های تسلیت و آه کشیدن ها و ابراز حزن و اندوه، البته جفا در حق ایشان و امام زمان روحی له الفداء است.

امروز، ابراز تأسف ارادتمندان و دوستداران این سالکِ وسطِ میدان معرکه و مصداق حقیقیِ « رهبان باللیل و اسد بالنهار » از سوی روحانیون معزز و طلاب روشن ضمیر، تلاش برای پیمودن مسیری است که ایشان و همگنان ایشان فراروی ما نمودار شدند و سعی بر پرکردن خلأای است که از فقدانِ حزن انگیز این روحِ بلند، ایجاد شده است.

امروز حوزه های مقدس علمیه، عزادار و صاحب عزای واقعی است که فرزندی برومند و رشید که از تبار سعیدالعلماء ها و اشرفی ها و روحانی ها بود را از دست داده است و اگر خروجی حوزه های علمیه امروز امثال مؤیدی های نباشد، چه باید گفت؟.

امام خامنه ای در دیدار اخیر با روحانیون و مبلغان، فرمودند:

امروز نگاه رایج در حوزه‌ های علمیّه این است که تبلیغ در مرتبه‌ دوّم قرار دارد. مرتبه‌ اوّل چیزهای دیگر است [مانند] مقامات علمی و امثال اینها؛ «تبلیغ» در مرتبه‌ دوّم است. ما از این نگاه باید عبور کنیم. تبلیغ، مرتبه‌ اوّل است؛ من این را می خواهم عرض بکنم ...

اولویّت حوزه‌ها تبلیغ است. در همه‌ دوره‌ها این‌جور بوده امّا در دوره‌ ما بالخصوص این اهمّیّت مضاعف است؛ برای اینکه در دوره‌ ما یک اتّفاقی افتاده است که در طول بیش از هزار سال از صدر اسلام چنین اتّفاقی نیفتاده بود؛ و آن حاکمیّت اسلام بود. تشکیل سازمانِ سیاسیِ مدیریّتِ کشور در شکل محتوای اسلامی سابقه ندارد. وقتی که یک‌ چنین وضعی هست، طبعاً دشمنی‌های با اسلام شدّت پیدا می کند؛ که حالا می دانید و می‌ بینید و مشاهده می کنید. این ‌قدر هم این دشمنی‌ها زیاد شده که اصلاً همه‌ ما عادت کرده‌ایم و انواع و اقسام دشمنی‌های دشمن خیلی به چشممان نمی‌آید. خب، پس تبلیغ در دوره‌ ما اهمّیّت مضاعف پیدا میکند؛ هم از جهت اینکه در نظام اسلامی پایه و قوام نظام، مردمند، ایمان مردم است و اگر چنانچه ایمان مردم نباشد، نظام نخواهد بود ــ فرمودند: حفظ نظام از اوجب واجبات است. گاهی انسان فکر می کند که اوجب واجبات است؛ پس حفظ ایمان مردم می شود واجب؛ تبلیغ از این جهت اهمّیّت مضاعف پیدا می کند ــ ثانیاً از این جهت که دوره، دوره‌ تطوّر علمی است. امروز انواع و اقسام شیوه‌های پراکندن پیام وجود دارد که در گذشته حتّی فکرش را هم نمی کردند؛ از تلویزیون و ماهواره بگیرید تا اینترنت و پسااینترنت؛ این چیزهای جدیدی که پیش آمده، هوش مصنوعی و امثال اینها. حالا چیزهای دیگر هم در راه است.

خب، با یک‌ چنین شرایطی، با یک‌ چنین وضعیّتی که در دست دشمن شمشیرهای آخته‌ برّانِ خون‌ریز وجود دارد، ما چه ‌کار می خواهیم بکنیم؟. تبلیغ، اینجا اهمّیّتِ مضاعف پیدا می کند. امروز، هم سخت‌افزارهای مخالف، معارض و معاند تطوّر پیدا کرده، پیشرفت پیدا کرده که اشاره کردم، هم نرم‌افزارها؛ شیوه‌های باورپذیر کردن پیام را ــ چیزهایی که در گذشته، هیچ کس بلد نبود ــ با پشتیبانی علمیِ روانشناسی و امثال اینها رایج کردند؛ اینها ابزارهای نرم‌افزاری است، اینها خیلی مهم است. جوری حرف می زند، جوری فیلم درست می کند، جوری صحنه‌سازی می کند، جوری در روزنامه تیتر می زند که کسی که ملاحظه می کند، تردید نمی کند که این درست است؛ در حالی ‌که صد درصد غلط است.

ما امروز با اینها مواجهیم. اگر از این چیزها غفلت کردیم، اگر امروز حوزه‌ علمیّه از اهمّیّت تبلیغ و حسّاسیّت تبلیغ و مضاعف بودن وظیفه‌ تبلیغ غفلت بکند، دچار عارضه‌ای می شویم که جبرانش به‌ آسانی ممکن نیست؛ نمی گویم محال است امّا به‌ آسانی ممکن [نیست] و دچار استحاله‌ فرهنگی می شویم. اگر لاسمح‌الله استحاله‌ فرهنگی پیش بیاید، درست کردنش، جبران کردنش دیگر کار یک‌ ذرّه و دو ذرّه نیست. امام در یک مواردی مکرّر می فرمودند که اگر چنین اتّفاقی بیفتد، اسلام یک سیلی‌ ای خواهد خورد که تا سال های متمادی اثرش بر روی او باقی خواهد ماند؛ قضیّه این است. اگر چنانچه ما غفلت بکنیم این پیش می‌آید. اگر غفلت بکنیم، از گناهان بزرگ قبح‌زدایی می شود، از کبائر قبح‌زدایی می شود، عادی می شود. می‌بینید که در غرب شده؛ در غرب همین‌طور قدم به قدم دارند پیش می روند. آدم دوست ندارد تعبیرات رایج اینها را تکرار بکند، یعنی واقعاً شأن حرف زدن انسان و زبان انسان بالاتر از این است که اینها را تکرار کند؛ امّا هست دیگر. اگر تبلیغ را دستِ‌کم بگیریم، اینها دامن جامعه‌ ما را خواهد گرفت.

حال در سوگ از دست دادن کسی نشسته ایم که مصداق روشنِ عملیاتی کردن این فرمایشِ امام جامعه است و الحقُّ و الإنصاف مسیر را درست و متقن پیمود.

اگر ابراز سوگواری ما از پشت میزهای مختلفی است که ما را از حضور در بدنهٔ اجتماع منع می کند، فعلینا ما علینا.

مؤیدی، روح بزرگی بود که تلاش کرد بندگی خدا و سر سپردگی محضر امام زمان روحی له الفداء را با خدمت به نظام مقدس اسلامی و سربازی رهبری معظم حفظه الله به منصهٔ ظهور برساند که رساند.

حال ما ماندیم و این سؤال که چقدر چون مؤیدی بار از دوش نظام بر می داریم و اولویت های ما چقدر منطبق با اولویت های امام جامعه است و تبلیغ برای ما در اولویت است و یا دیگر مسائل؟.

حجة الاسلام مؤیدی، روح پاکی بود که پاک زیست و پاک اندیشید و پاک عمل کرد و پاک رفت.

خدا با اولیائش علیهم السلام محشورش گرداند و ما را در همین مسیر نورانی هدایتگر شود إن شاء الله.