خانم سائری، در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری حوزه، با بیان اینکه حجاب، یکی از مقوله های فرهنگ دین است، عنوان کرد: موضوع عفاف و حجاب در اصل یک موضوع دینی اجتماعی است که در جوامع مختلف تابع فرهنگ آن‌ها است

وی تصریح کرد: بنابراین مسئله عفاف و حجاب در جامعه اسلامی ایران، ابتداء یک موضوع فرهنگی و در وهله دوم مربوط به نیرو انتظامی است و زمانی که به مرحله هنجارشکنی می‌رسد، در این هنگام به عنوان یک موضوع انتظامی قابل پیگیری است.

مدیر موسسه آموزش عالی حوزوی حضرت آمنه سلام الله علیها بیان کرد: لایحه عفاف و حجاب قبل از اجرا باید توسط نهادهای فرهنگی مانند صدا و سیما بستر سازی شود. پس از آن در صورتی که مقبولیت نسبی در اجتماع داشته باشد، تا حدی خوب است. زیرا عفاف و حجاب یک امر ابلاغی نیست بلکه پذیرش درونی لازم است ولی این امر به این معنا نیست که نباید برای حجاب اجتماعی قانون وضع کرد.

وی در رابطه با نقش مردان در عفاف و حجاب اظهار کرد: به نظر بنده مردان بیش از زنان در امر عفاف و حجاب نقش دارند. ما در روزگاری زندگی می‌کنیم که معاندان برای ترویج به بند و باری و بی عفتی در جامعه برنامه ریزی و هزینه‌های زیادی را صرف می کنند.

مدیر موسسه آموزش عالی حوزوی حضرت آمنه سلام الله علیها ادامه داد: یکی از حقوق اجتماعی پدر و همسر معتقد به عفاف اسلامی، حجاب فرزند و همسر است. اگر مردان نسبت به غیرت و ناموس خود حساس باشند و بی حجابی را بستر و زمینه بی‌عفتی بدانند، درصد بی‌حجابی در جامعه اسلامی بسیار کم خواهد شد.

وی با بیان اینکه مهم ترین عامل ترویج و تبیین حجاب رفتار عملی کارگزاران و مجریان است، گفت: اگر مجریان صدا و سیما پشت صحنه همان پوششی را داشته باشند که هنگام قرار گرفتن مقابل دوربین دارند؛ به عبارت دیگر، کردار و رفتار آن‌ها یکی باشد، و به سخن دیگر، در خفا آن کار دیگر نکند و حجاب را در خیابان و بازار همانند حجاب در مقابل دوربین داشته باشند(چه مرد و چه زن) و مسئولین نظام و نیروی انتظامی و کارگزاران نظام همسران و فرزندان آن‎ها، حجاب را در کوچه و بازار رعایت کنند.

سائری یادآور شد: سخن آخر اینکه اگر رفتار عملی مسئولین تقویت حجاب باشد، در این صورت بنابر گفته « لناس علی دین ملوکهم» مردم هم همسان آن‌ها به حجاب اهمیت می‌دهند؛ اما اگر همسر و فرزند مجریان به حجاب پایبند نباشد یا صدا و سیما در رفتار علمی خود مروج بد حجابی است، نباید توقع داشت مردم ره دیگری را بپیمایند.

۶۲/۳۱۳