به گزارش خبرگزاری حوزه، بیست و هشتم صفر، سالروز رحلت نبی مکرم اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) و سالروز شهادت امام حسن مجتبی (علیه السلام) است که به این مناسب به انتشار پیشگویی رسول خدا (ص) درباره آن امام همام خواهیم پرداخت:

حَدَّثَنَا عَلِیُّ بْنُ أَحْمَدَ بْنِ مُوسَی اَلدَّقَّاقُ رَحِمَهُ اَللَّهُ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ أَبِی عَبْدِ اَللَّهِ اَلْکُوفِیُّ قَالَ حَدَّثَنَا مُوسَی بْنُ عِمْرَانَ اَلنَّخَعِیُّ عَنْ عَمِّهِ اَلْحُسَیْنِ بْنِ یَزِیدَ اَلنَّوْفَلِیِّ عَنِ اَلْحَسَنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ أَبِی حَمْزَةَ عَنْ أَبِیهِ عَنْ سَعِیدِ بْنِ جُبَیْرٍ عَنِ اِبْنِ عَبَّاسٍ قَالَ:

إِنَّ رَسُولَ اَللَّهِ صَلَّی اَللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ کَانَ جَالِساً ذَاتَ یَوْمٍ إِذْ أَقْبَلَ اَلْحَسَنُ عَلَیْهِ السَّلاَمُ فَلَمَّا رَآهُ بَکَی ثُمَّ قَالَ إِلَیَّ إِلَیَّ یَا بُنَیَّ فَمَا زَالَ یُدْنِیهِ حَتَّی أَجْلَسَهُ عَلَی فَخِذِهِ اَلْیُمْنَی ثُمَّ أَقْبَلَ اَلْحُسَیْنُ عَلَیْهِ السَّلاَمُ فَلَمَّا رَآهُ بَکَی ثُمَّ قَالَ إِلَیَّ إِلَیَّ یَا بُنَیَّ فَمَا زَالَ یُدْنِیهِ حَتَّی أَجْلَسَهُ عَلَی فَخِذِهِ اَلْیُسْرَی ثُمَّ أَقْبَلَتْ فَاطِمَةُ عَلَیْهَا السَّلاَمُ فَلَمَّا رَآهَا بَکَی ثُمَّ قَالَ إِلَیَّ إِلَیَّ یَا بُنَیَّةِ فَأَجْلَسَهَا بَیْنَ یَدَیْهِ

ثُمَّ أَقْبَلَ أَمِیرُ اَلْمُؤْمِنِینَ عَلَیْهِ السَّلاَمُ فَلَمَّا رَآهُ بَکَی ثُمَّ قَالَ إِلَیَّ إِلَیَّ یَا أَخِی فَمَا زَالَ یُدْنِیهِ حَتَّی أَجْلَسَهُ إِلَی جَنْبِهِ اَلْأَیْمَنِ فَقَالَ لَهُ أَصْحَابُهُ یَا رَسُولَ اَللَّهِ مَا تَرَی وَاحِداً مِنْ هَؤُلاَءِ إِلاَّ بَکَیْتَ أَ وَ مَا فِیهِمْ مَنْ تُسَرُّ بِرُؤْیَتِهِ فَقَالَ صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ وَ اَلَّذِی بَعَثَنِی بِالنُّبُوَّةِ وَ اِصْطَفَانِی عَلَی جَمِیعِ اَلْبَرِیَّةِ إِنِّی وَ إِیَّاهُمْ لَأَکْرَمُ اَلْخَلْقِ عَلَی اَللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ مَا عَلَی وَجْهِ اَلْأَرْضِ نَسَمَةٌ أَحَبَّ إِلَیَّ مِنْهُمْ أَمَّا عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ عَلَیْهِ السَّلاَمُ فَإِنَّهُ أَخِی وَ شَقِیقِی وَ صَاحِبُ اَلْأَمْرِ بَعْدِی وَ صَاحِبُ لِوَائِی فِی اَلدُّنْیَا وَ اَلْآخِرَةِ وَ صَاحِبُ حَوْضِی وَ شَفَاعَتِی وَ هُوَ مَوْلَی کُلِّ مُسْلِمٍ وَ إِمَامُ کُلِّ مُؤْمِنٍ وَ قَائِدُ کُلِّ تَقِیٍّ وَ هُوَ وَصِیِّی وَ خَلِیفَتِی عَلَی أَهْلِی وَ أُمَّتِی فِی حَیَاتِی وَ بَعْدَ مَوْتِی مُحِبُّهُ مُحِبِّی وَ مُبْغِضُهُ مُبْغِضِی وَ بِوَلاَیَتِهِ صَارَتْ أُمَّتِی مَرْحُومَةً وَ بِعَدَاوَتِهِ صَارَتِ اَلْمُخَالَفَةُ لَهُ مِنْهَا مَلْعُونَةً وَ إِنِّی بَکَیْتُ حِینَ أَقْبَلَ لِأَنِّی ذَکَرْتُ غَدْرَ اَلْأُمَّةِ بِهِ بَعْدِی حَتَّی إِنَّهُ لَیُزَالُ عَنْ مَقْعَدِی وَ قَدْ جَعَلَهُ اَللَّهُ لَهُ بَعْدِی ثُمَّ لاَ یَزَالُ اَلْأَمْرُ بِهِ حَتَّی یُضْرَبَ عَلَی قِرْنِهِ ضَرْبَةً تُخْضَبُ مِنْهَا لِحْیَتُهُ فِی أَفْضَلِ اَلشُّهُورِ - « شَهْرُ رَمَضٰانَ اَلَّذِی أُنْزِلَ فِیهِ اَلْقُرْآنُ هُدیً لِلنّٰاسِ وَ بَیِّنٰاتٍ مِنَ اَلْهُدیٰ وَ اَلْفُرْقٰانِ»

وَ أَمَّا اِبْنَتِی فَاطِمَةُ فَإِنَّهَا سَیِّدَةُ نِسَاءِ اَلْعَالَمِینَ مِنَ اَلْأَوَّلِینَ وَ اَلْآخِرِینَ وَ هِیَ بَضْعَةٌ مِنِّی وَ هِیَ نُورُ عَیْنِی وَ هِیَ ثَمَرَةُ فُؤَادِی وَ هِیَ رُوحِیَ اَلَّتِی بَیْنَ جَنْبَیَّ وَ هِیَ اَلْحَوْرَاءُ اَلْإِنْسِیَّةُ مَتَی قَامَتْ فِی مِحْرَابِهَا بَیْنَ یَدَیْ رَبِّهَا جَلَّ جَلاَلُهُ ظَهَرَ نُورُهَا لِمَلاَئِکَةِ اَلسَّمَاءِ کَمَا یَظْهَرُ نُورُ اَلْکَوَاکِبِ لِأَهْلِ اَلْأَرْضِ وَ یَقُولُ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لِمَلاَئِکَتِهِ یَا مَلاَئِکَتِی اُنْظُرُوا إِلَی أَمَتِی فَاطِمَةَ سَیِّدَةِ إِمَائِی قَائِمَةً بَیْنَ یَدَیَّ تَرْتَعِدُ فَرَائِصُهَا مِنْ خِیفَتِی وَ قَدْ أَقْبَلَتْ بِقَلْبِهَا عَلَی عِبَادَتِی أُشْهِدُکُمْ أَنِّی قَدْ آمَنْتُ شِیعَتَهَا مِنَ اَلنَّارِ وَ أَنِّی لَمَّا رَأَیْتُهَا ذَکَرْتُ مَا یُصْنَعُ بِهَا بَعْدِی کَأَنِّی بِهَا وَ قَدْ دَخَلَ اَلذُّلُّ بَیْتَهَا وَ اُنْتُهِکَتْ حُرْمَتُهَا وَ غُصِبَتْ حَقَّهَا وَ مُنِعَتْ إِرْثَهَا وَ کُسِرَ جَنْبُهَا [وَ کُسِرَتْ جَنْبَتُهَا] وَ أَسْقَطَتْ جَنِینَهَا وَ هِیَ تُنَادِی یَا مُحَمَّدَاهْ فَلاَ تُجَابُ وَ تَسْتَغِیثُ فَلاَ تُغَاثُ فَلاَ تَزَالُ بَعْدِی مَحْزُونَةً مَکْرُوبَةً بَاکِیَةً تَتَذَکَّرُ اِنْقِطَاعَ اَلْوَحْیِ عَنْ بَیْتِهَا مَرَّةً وَ تَتَذَکَّرُ فِرَاقِی أُخْرَی وَ تَسْتَوْحِشُ إِذَا جَنَّهَا اَللَّیْلُ لِفَقْدِ صَوْتِیَ اَلَّذِی کَانَتْ تَسْتَمِعُ إِلَیْهِ إِذَا تَهَجَّدْتُ بِالْقُرْآنِ ثُمَّ تَرَی نَفْسَهَا ذَلِیلَةً بَعْدَ أَنْ کَانَتْ فِی أَیَّامِ أَبِیهَا عَزِیزَةً فَعِنْدَ ذَلِکَ یُؤْنِسُهَا اَللَّهُ تَعَالَی ذِکْرُهُ بِالْمَلاَئِکَةِ فَنَادَتْهَا بِمَا نَادَتْ بِهِ مَرْیَمَ بِنْتَ عِمْرَانَ فَتَقُولُ یَا فَاطِمَةُ «إِنَّ اَللّٰهَ اِصْطَفٰاکِ وَ طَهَّرَکِ وَ اِصْطَفٰاکِ عَلیٰ نِسٰاءِ اَلْعٰالَمِینَ» یَا « فَاطِمَةُ اُقْنُتِی لِرَبِّکِ وَ اُسْجُدِی وَ اِرْکَعِی مَعَ اَلرّٰاکِعِینَ » ثُمَّ یَبْتَدِئُ بِهَا اَلْوَجَعُ فَتَمْرَضُ فَیَبْعَثُ اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَیْهَا مَرْیَمَ بِنْتَ عِمْرَانَ تُمَرِّضُهَا وَ تُؤْنِسُهَا فِی عِلَّتِهَا فَتَقُولُ عِنْدَ ذَلِکَ یَا رَبِّ إِنِّی قَدْ سَئِمْتُ اَلْحَیَاةَ وَ تَبَرَّمْتُ بِأَهْلِ اَلدُّنْیَا فَأَلْحِقْنِی بِأَبِی فَیَلْحَقُهَا اَللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ بِی فَتَکُونُ أَوَّلَ مَنْ یَلْحَقُنِی مِنْ أَهْلِ بَیْتِی فَتَقْدَمُ عَلَیَّ مَحْزُونَةً مَکْرُوبَةً مَغْمُومَةً مَغْصُوبَةً مَقْتُولَةً فَأَقُولُ عِنْدَ ذَلِکَ اَللَّهُمَّ اِلْعَنْ مَنْ ظَلَمَهَا وَ عَاقِبْ مَنْ غَصَبَهَا وَ ذَلِّلْ مَنْ أَذَلَّهَا وَ خَلِّدْ فِی نَارِکَ مَنْ ضَرَبَ جَنْبَهَا حَتَّی أَلْقَتْ وَلَدَهَا فَتَقُولُ اَلْمَلاَئِکَةُ عِنْدَ ذَلِکَ آمِینَ

وَ أَمَّا اَلْحَسَنُ فَإِنَّهُ اِبْنِی وَ وُلْدِی وَ بَضْعَةٌ مِنِّی وَ قُرَّةُ عَیْنِی وَ ضِیَاءُ قَلْبِی وَ ثَمَرَةُ فُؤَادِی وَ هُوَ سَیِّدُ شَبَابِ أَهْلِ اَلْجَنَّةِ وَ حُجَّةُ اَللَّهِ عَلَی اَلْأُمَّةِ أَمْرُهُ أَمْرِی وَ قَوْلُهُ قَوْلِی مَنْ تَبِعَهُ فَإِنَّهُ مِنِّی وَ مَنْ عَصَاهُ فَلَیْسَ مِنِّی وَ إِنِّی لَمَّا نَظَرْتُ إِلَیْهِ تَذَکَّرْتُ مَا یَجْرِی عَلَیْهِ مِنَ اَلذُّلِّ بَعْدِی فَلاَ یَزَالُ اَلْأَمْرُ بِهِ حَتَّی یُقْتَلَ بِالسَّمِّ ظُلْماً وَ عُدْوَاناً فَعِنْدَ ذَلِکَ تَبْکِی اَلْمَلاَئِکَةُ وَ اَلسَّبْعُ اَلشِّدَادُ لِمَوْتِهِ وَ یَبْکِیهِ کُلُّ شَیْءٍ حَتَّی اَلطَّیْرُ فِی جَوِّ اَلسَّمَاءِ وَ اَلْحِیتَانُ فِی جَوْفِ اَلْمَاءِ فَمَنْ بَکَاهُ لَمْ تَعْمَ عَیْنُهُ یَوْمَ تَعْمَی اَلْعُیُونُ وَ مَنْ حَزِنَ عَلَیْهِ لَمْ یَحْزَنْ قَلْبُهُ یَوْمَ تَحْزَنُ اَلْقُلُوبُ وَ مَنْ زَارَهُ فِی بَقِیعِهِ ثَبَتَتْ قَدَمُهُ عَلَی اَلصِّرَاطِ یَوْمَ تَزِلُّ فِیهِ اَلْأَقْدَامُ

وَ أَمَّا اَلْحُسَیْنُ فَإِنَّهُ مِنِّی وَ هُوَ اِبْنِی وَ وَلَدِی وَ خَیْرُ اَلْخَلْقِ بَعْدَ أَخِیهِ وَ هُوَ إِمَامُ اَلْمُسْلِمِینَ وَ مَوْلَی اَلْمُؤْمِنِینَ وَ خَلِیفَةُ رَبِّ اَلْعَالَمِینَ وَ غِیَاثُ اَلْمُسْتَغِیثِینَ وَ کَهْفُ اَلْمُسْتَجِیرِینَ وَ حُجَّةُ اَللَّهِ عَلَی خَلْقِهِ أَجْمَعِینَ وَ هُوَ سَیِّدُ شَبَابِ أَهْلِ اَلْجَنَّةِ وَ بَابُ نَجَاةِ اَلْأُمَّةِ أَمْرُهُ أَمْرِی وَ طَاعَتُهُ طَاعَتِی مَنْ تَبِعَهُ فَإِنَّهُ مِنِّی وَ مَنْ عَصَاهُ فَلَیْسَ مِنِّی وَ إِنِّی لَمَّا رَأَیْتُهُ تَذَکَّرْتُ مَا یُصْنَعُ بِهِ بَعْدِی کَأَنِّی بِهِ وَ قَدِ اِسْتَجَارَ بِحَرَمِی وَ قُرْبِی فَلاَ یُجَارُ فَأَضُمُّهُ فِی مَنَامِهِ إِلَی صَدْرِی وَ آمُرُهُ بِالرِّحْلَةِ عَنْ دَارِ هِجْرَتِی وَ أُبَشِّرُهُ بِالشَّهَادَةِ فَیَرْتَحِلُ عَنْهَا إِلَی أَرْضِ مَقْتَلِهِ وَ مَوْضِعِ مَصْرَعِهِ أَرْضِ کَرْبٍ وَ بَلاَءٍ وَ قَتْلٍ وَ فَنَاءٍ تَنْصُرُهُ عِصَابَةٌ مِنَ اَلْمُسْلِمِینَ أُولَئِکَ مِنْ سَادَةِ شُهَدَاءِ أُمَّتِی یَوْمَ اَلْقِیَامَةِ کَأَنِّی أَنْظُرُ إِلَیْهِ وَ قَدْ رُمِیَ بِسَهْمٍ فَخَرَّ عَنْ فَرَسِهِ صَرِیعاً ثُمَّ یُذْبَحُ کَمَا یُذْبَحُ اَلْکَبْشُ مَظْلُوماً ثُمَّ بَکَی رَسُولُ اَللَّهِ صَلَّی اَللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ وَ بَکَی مَنْ حَوْلَهُ وَ اِرْتَفَعَتْ أَصْوَاتُهُمْ بِالضَّجِیجِ ثُمَّ قَالَ صَلَّی اللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ وَ هُوَ یَقُولُ اَللَّهُمَّ إِنِّی أَشْکُو إِلَیْکَ مَا یَلْقَی أَهْلُ بَیْتِی بَعْدِی ثُمَّ دَخَلَ مَنْزِلَهُ.

ابن عباس می‌گوید:

روزی رسول اکرم صلّی اللّه علیه و آله نشسته بود که حسن علیه السّلام نزد آن حضرت آمد.

چشم حضرت که بر وی افتاد، گریه کرد؛ آنگاه فرمود: نزدیک من بیا، نزدیک من آی، ای پسرم! او را به خود نزدیک ساخت تا اینکه بر زانوی راست خویش نشاند.

سپس حسین علیه السّلام آمد و باز پیامبر زمانی که او را دید، گریه کرد. و بعد فرمود: بیا بیا پسرم، دلبندم! و آنگاه او را هم نزدیک خود آورد و روی پای چپ نشاند.

آنگاه فاطمه علیها السّلام آمد و او را روبروی خود نشاند و بعد علی علیه السّلام نزد پیامبر آمد. او را هم که دید، گریست و نزدیک خود کنار فاطمه زهرا علیها السّلام جای داد.

یاران آن حضرت گفتند: ای پیامبر خدا: هریک را که نگاه کردی، گریه سر دادی. در میان اینان کسی نبود که از دیدارش شادمان شوی‌؟

فرمود: به خدایی که مرا برای پیامبری فرستاده و بر همه مردمان برگزیده است، من و اینها ارجمندترین آفریدگان نزد پروردگاریم، و در زمین نزد من دوست‌داشتنی‌تر از اینان کسی وجود ندارد.

علی بن ابی طالب علیه السّلام که برادر و وزیر من است و پس از من صاحب امر و لوای من، در دنیا و آخرت است و نیز صاحب حوض و شفاعت من. او مولای هر مسلمان و پیشوای هرمؤمن و پارسایی است، و نیز وصی و جانشین من در خاندان و امتم، چه در حیات و چه پس از آن.

دوست علی دوست من است و دشمن علی دشمن من. به دلیل ولایت علی، امت مرا امت مرحومه خوانده‌اند. هرکس او را مخالفت کند، از رحمت الهی دور شده است. علی که نزد من آمد گریستم چرا که یادم آمد که پس از من امت من به او خیانت می‌کنند و او را از جایگاهم برمی‌دارند، درحالی‌که خداوند رهبری را برای او نهاده است. آنگاه علی سفتیها می‌بیند و سرانجام بر فرق او ضربت زده و محاسن او از خون خضاب می‌شود.

این واقعه در ماهی خواهد بود که نیکوترین ماه بوده و خداوند در آن قرآن کریم را فروفرستاده بت تا سبب هدایت مردمان باشد و بینات راهنما و فرقان میان حق و باطل.

اما دخترم فاطمه علیها السّلام که سرور زنان جهان از اوّلین و آخرین تاریخ است، پاره تن من است و روشنایی چشمانم و میوه دلم و روح من که درون من است. فاطمه علیها السّلام حوراء انسیه است. هرگاه او در محراب عبادت در برابر خداوند می‌ایستد، نور او بر فرشتگان حق می‌تابد، گویی نور ستارگان بر زمین تابیده است.

خداوند رو به فرشتگان می‌فرماید: کنیزم فاطمه را بنگرید که همراه کنیزان دیگرم در برابر من ایستاده و دل او از بیم من لرزان بوده و به عبادتم مشغول است. ای فرشتگان شاهد باشید که پیروان او را از آتش دوزخ در امان داشتم.

آنگاه پیامبر رو به یاران فرمود: فاطمه علیها السّلام را که دیدم، به یادم آمد که با وی چه برخوردی خواهند داشت! گویی اکنون می‌نگرم که خواری به خانه‌اش نزدیک می‌کنند و حرمت فاطمه نادیده گرفته می‌شود و حق او را به ستم از او گرفته می‌شود و او را از ارث بی‌نصیب می‌کنند. پهلوی او را شکسته و جنین او را سقط‍‌ می‌کنند. او فریاد می‌زند «یا محمد» درحالی‌که پاسخی نمی‌شنود. او یاری می‌طلبد درحالی‌که فریادرسی ندارد. فاطمه همواره پس از من اندوهگین و نالان و گرفتار خواهد بود.

فاطمه گاه به یاد زمانی می‌افتد که وحی از خانه او جدا گشته و گاه به یاد من و جدایی از پدر می‌افتد. شب هنگام که صدای مرا نشنود، دچار دلهره می‌گردد، همان صدای تلاوت قرآن‌که در؟داشتم. فاطمه خود را خوار می‌بیند، حال آنکه در روزگار پدر گرامی بود. این است که خداوند او را با فرشتگان انس می‌دهد و همچون زمانی که مریم دختر عمران را دلداری می‌دادند، می‌گویند: ای فاطمه! تو را خدا برگزید و پاکیزه ساخت و بر زنان جهان پیشوایی بخشید. ای فاطمه! در برابر پروردگارت فروتنی کن و با رکوع‌کنندگان سجده و رکوع داشته باش. آنگاه بیماری فاطمه آغاز می‌شود. خداوند مریم عمران را می‌فرستد تا پرستارش شود و در دوران بیماری مونس او باشد. در این هنگام است که فاطمه می‌گوید: پروردگارا! من از زندگی سیر و دلتنگ گشته‌ام و از مردمان بیزار و رنجورم. مرا به نزد پدرم ملحق کن. خداوند او را به نزد من روانه کند.

او نخستین کس از خاندانم خواهد بود که به نزد من می‌آید. فاطمه درحالی‌که اندوهگین و نالان و شهید است، نزد من می‌آید. من در این هنگام می‌گویم: خدایا! از رحمت خود دور ساز هرکس که به فاطمه ستم روا داشته است. خدایا کیفر بده کسی را که حق او را گرفته و ذلیل کن هرکه او را خوار ساخته و در آتش دوزخ جاودانه، هرکه او را از پهلو آسیب زده و جنین او را سقط‍‌ کرده است. اکنون فرشتگان آمین می‌گویند.

امام حسن علیه السّلام پسر و فرزند و پاره تن و روشنی چشمان و دلم و میوه قلبم است و نیز سرور جوانان بهشتی و حجت خداوند بر امت من. فرمان او فرمان من است و سخن او سخن من. هرکس از او پیروی داشته باشد، از من است و هرکس او را نافرمانی کند، از من نیست.

آنگاه که حسن علیه السّلام را دیدم به خاطر آوردم، اهانت‌هایی که پس از من خواهد دید، تا آنجایی که با زهر او را خواهند کشت. در این هنگام فرشتگان هفت آسمان بر شهادت او گریه خواهند و همه آفریدگان تا پرندگان هوا و ماهیان دریا بر او می‌گریند. دیده کسی که بر او گرید، نابینا نگردد در روزی که دیدگان، نابینا خواهند شد. هرکس برای حسن اندوهگین شود، در روزی که دلها مدام اندوهگین‌اند، دلی اندوه نداشته باشد. هرکس در گورستان بقیع به زیارت او برود روزی که گامها بر صراط‍‌ خواهند لغزید، گام او بر پل صراط‍‌ استوار می‌ماند.

و امام حسین علیه السّلام از من است و فرزند من و بهترین مردمان. پس از برادرش امام مسلمانان و پیشوای مؤمنان و جانشین خداوند است و فریادرس فریادکنندگان و پناه امان‌طلبان و حجت الهی بر تمام مردمان و سرور جوانان بهشتی و در نجات از آتش دوزخ.

فرمان حسین علیه السّلام فرمان من است و فرمانبری از او فرمانبری از من. هرکس از حسین پیروی کند، از من است و هرکس او را نافرمانی کند، از من نیست. آنگاه که نگاهم به او افتاد به یاد آوردم که پس از من با او چه خواهند کرد. گویی می‌بینم که حسین به حرم جوارم پناهنده است، درحالی‌که او را پناه نمی‌دهند. در آن هنگام، در آغوشم می‌گیرم و سرش را بر سینه چسبانده و به او فرمان کوچیدن از مدینه، سرای هجرتم می‌دهم و نیز او را به شهادت مژده می‌دهم.

حسین علیه السّلام از مدینه به سرزمینی خواهد کوچید که قتل‌گاه اوست. سرزمین کرب‌وبلا و قتل و رنج. گروهی از مسلمانان حسین را کمک خواهند کرد که پیشوای شهیدان امتم در رستاخیز خواهند بود. گویی اکنون حسین را می‌بینم که تیر خورده و از اسب به خاک افتاده و سر او را همچون گوسفند، مظلومانه جدا می‌سازند. آنگاه پیامبر خدا صلّی اللّه علیه و آله گریه کرد و نیز یارانی که او را در میان گرفته بودند، باهم گریستند. بانگ شیون و مویه آنان برخاست. آن حضرت بلند شد، درحالی‌که می‌فرمود: خدایا به تو شکایت می‌برم از آنچه را خاندان من پس از من خواهند دید. آنگاه دارد خانه‌اش شد.

منبع: الأمالی (للصدوق)، جلد ۱، صفحه ۱۱۲