خبرگزاری حوزه | اواخر مهر ۱۴۰۱ بود که برای برگزاری کنگره تکریم آیت‌الله سید محمدمهدی خرسان به نجف اشرف مشرف شدیم.
دو نوبت به محضر آیت‌الله شرفیاب شدم؛ نخست، همراه با عموم علمای ایرانی شرکت‌کننده در کنگره و دومین بار صبح جمعه در روضه هفتگی که در خانه‌اش برگزار شد.
روضه‌ای بسیار ساده و باصفا که هنوز مزه شیرینش را احساس می کنم.
غیر از روضه، خانه ساده و تواضع ایشان برایم بسیار جالب توجه بود. در بدو ورود به منزل، هنگامی که فرزند گرامی ایشان دوربین را در دست ما دید، تأکید کرد که هیچ عکس یا فیلمی گرفته نشود و ما هم اطاعت کردیم.
کمی بعد، بعضی از حاضران، برای گپ و گفت با آیت الله به نزدیک ایشان رفتند و کم‌کم گوشی ها از جیب ها در آمد و عکس برداری و فیلم برداری شروع شد. من هم جرئت کردم و با گوشی لحظاتی از این دیدار را از پشت سر آیت‌الله ثبت کردم (که در این فیلم می بینید).
وقتی فیلم برداری های همراهان زیاد شد، آیت الله ناراحتی خود را ابراز کرد (اگر اشتباه نکنم مضمون سخنش این بود که برای چه فیلم می گیرید، یا اینکه این فیلم ها به چه دردتان می خورد؟).
البته پرهیز از عکس برداری و فیلم برداری، تقریبا وجه مشترک علمایی بود که به دیدارشان رفتیم؛ چه در سطح مراجع تقلید چه پایین تر. اکراه شدیدی داشتند!
وقی از آشپزخانه ساده خانه اش چند عکس و فیلم گرفتیم، باز هم فرزندشان خواهش کردند این کار را نکنیم. توضیح دادیم که برای انعکاس زندگی ساده ایشان این کار را می کنیم.
رضوان خدا بر آیت الله سید محمدمهدی خرسان باد.
سید محمدمهدی رکنی حسینی
