خبرگزاری حوزه | شرحی مختصر بر ادعیه روزانه ماه رمضان دعای روز چهارم ماه مبارک رمضان: «اللَّهُمَّ قَوِّنِی فِیهِ عَلَی اِقَامَةِ اَمْرِکَ خدایا در این ماه برای برپاداشتن امرت نیرومند ساز مرا»
ای معبود من! بار وظیفه بر دوشم سنگینی می‌کند و ضعف و ناتوانی بر من چیره شده‌است...
به یقین تمام احکام و اوامر الهی، حکمت و مصلحت است برای بندگان، هر چند ما جاهلانه شانه از آنها خالی می‌کنیم، اما سعادت دنیا و آخرت ما در گروی رعایت دستورات نورانی اسلام عزیز است.
وای بر ما، سستی و تنبلی و آسایش طلبی، ما را از مسیر هدایت دور کرده و در بیابان گمراهی سرگردانمان نموده‌است...
یارب! قطعا تنها با یاری توست که بندگانت می‌توانند، اوامرت را برپا دارند و تو خود در کتابت که لاریب فیه ، ضمانت کرده‌ای که هر کس دین تو را یاری دهد، تو نیز او را یاری خواهی داد و چه تضمینی بالاتر از این برای بندگانت...
در روایتی از کتاب شریف بحارالانوار، حضرت مهدی عجل‌الله‌تعالی‌فرجه میفرماید: مَنْ کَانَ فِی حَاجَةِ اللَّهِ کَانَ اللَّهُ فِی حَاجَتِه
هرکس در پی اجرای اوامر خداوند باشد، خدا نیز وی را در دستیابی به حاجتش یاری می کند...
و همچنین در حدیثی دیگری از کتاب بحار الانوار آمده‌است؛ بنده من با چیزی محبوب تر از آنچه بر او واجب نموده ام، محبت مرا بخود جلب نمی کند
«وَ اَذِقْنِی فِیهِ حَلاوَةَ ذِکْرِکَ / و شیرینی ذکرت را به من بچشان»
چه شهدی شیرین‌تر از ذکر توست؟
و چه شرابی گواراتر از یاد توست؟
و چه لذتی بالاتر از مناجات با توست؟
کدام شکسته دلی در دل شب تو را خواند و پاسخ نگرفت؟
بارالها! تو بر بندگانت مشتاق‌تری از آنها...
و چون بنده‌ای نیمه‌شبی با اشک چشم خویش تو را فریاد می‌زند...
با هزار شوق او را به ملائکت نشان می‌دهی و میفرمایی، ای فرشتگان من، ببینید بنده مرا که در دل شب از همه دل بریده و به من دل بسته‌است ، پس بر من واجب‌است که اجابت کنم او را...
چرا تو ای شکسته دل خدا خدا نمی‌کنی/ خدای چاره ساز را چرا صدا نمی‌کنی
«وَ اَوْزِعْنِی فِیهِ لِاَدَاءِ شُکْرِکَ بِکَرَمِکَ / و به کرمت ادای شکرت را به من الهام فرما»
ای کریم! ما غرق در نعمت‌های تو هستیم و خود نمی‌دانیم.
همچو ماهی که در دریای مواج غوطه‌ور است و چون از آب برون افتد، تازه متوجه می‌شود که غرق در نعمت الهی بوده است.
چه زیبا میفرماید امام‌مجتبی‌علیه‌السلام:
نعمت تا زمانی که در دسترس و پابرجاست قدر آن نشناخته است، همین که از دست رفت، قدر آن (تازه) شناخته می‌شود! (بحار، ج ٧٨، ص ١١٥)
و البته اگر بنده خوب بنگرد، نقمت‌های الهی نیز برای مؤمنان نعمت‌اند...
آنجا که گرفتار می‌شویم و بلای بر ما نازل می‌شود و آنجا که محروممان میکنی و شکست میخوریم ، همه از لطف حکیمانه توست که چشمان کم‌سوء ما نمی‌بیند و فکر کوتاه ما درک نمیکند.
در بلاها و مشکلات اسراری نهفته‌است که ما از آنها آگاه نیستیم و مدام لب به شکایت به درگاه احدیت داریم، چون کودکی که از داروی تلخی که مادر به او می‌خوراند بی‌تابی می‌کند.
شهید مطهری در کتاب عدل الهی می‌نویسد: در شکم گرفتاری‌ها و مصیبت‌ها، نیک بختی‌ها و سعادت‌ها نهفته است.
پس نه فقط شکر بر نعمت‌هایت بر ما واجب است، بلکه بر نقمت‌هایت که سبب هدایت و تأدیب و سعادت ما می‌شود هم شکرت لازم است
«وَ احْفَظْنِی فِیهِ بِحِفْظِکَ وَ سِتْرِکَ یَا اَبْصَرَ النَّاظِرِینَ / و به نگهداری و پوششت نگاهم بدار، ای بیناترین بینندگان»
ای بیناترین و ای ناظر اعمال آشکار و پنهان من...
من به آغوش تو پناه می‌آورم و خود را اسیر حصن حصین تو می‌سازم، پس مرا از آفات زمانه حفظ کن که تنها خدا حافظ است
محمدصادق ناطقی
نظر شما