خبرگزاری حوزه | اینکه برخی از افراد نسبت به تذکر حجاب گارد می‌گیرند و رفتاری حق به جانب دارند به این دلیل است که بی‌حجابی را جرم نمی‌دانند. یکی از ریشه‌های این ناهنجاری همین موضوع است که این افراد قبول ندارند با بی‌حجابی در ملأ عام مرتکب جرم شده‌اند.

مشابه این قضیه در روزه‌خواری علنی هم صادق است. برخی از افرادی که در ماه مبارک رمضان، اقدام به روزه‌خواری علنی می‌کنند و در مقابل تذکرات، حق را به خوشان می‌دهند، عمدتا به این دلیل است که این کار را جرم نمی‌دانند. کسانی که از این افراد نیز حمایت می‌کنند، معمولا به جرم‌انگاری نرسیده‌اند و باور ندارند که این کار جرم است.

به همین دلیل است که معمولا شخص بی‌حجاب یا روزه‌خوار علنی، در مواجهه با نهی از منکر، نهی ناهی را بر نمی‌تابد و می‌گوید به شما مربوط نیست که گویا خطایی مرتکب نشده است!

این بر خلاف سائر جرائم مثل سرقت و جنایت است که معمولا عامل آن، قبول دارد مجرم است و نسبت به واکنش ناهیانه و منفی دیگران گارد نمی‌گیرد و اکثریت قریب به اتفاق مردم نیز در مقام دفاع از آن‌ها برنمی‌آیند.

عدم جرم‌انگاری، نکته‌ای کلیدی در مواجهه با این گونه پدیده‌های خلاف شرع است که واکنش‌هایی را به دنبال دارد و در جامعه باعث التهاب می‌شود و وجهه دینی آن را مخدوش می‌سازد.

به نظر می‌رسد تا زمانی که فرهنگ جامعه به این حقیقت نرسد که اینگونه رفتارها جرم، و مرتکب آن مجرم است، آن چنان که باید، راه به جایی نخواهیم برد.

بابک شکورزاده