خبرگزاری حوزه | در مسیر تربیت اخلاقی، یک پرسش مهم این است که: با توجه به فطری بودن گرایش به خدا، چگونه شیطان بر انسان مسلط می‌شود؟

چگونه وعده های باطلی به انسان می‌دهد و او را به انواع هواهای نفسانی و آمال و آرزوها سرگرم می‌سازد؟

چگونه قیامت را از یاد انسان می‌برد و ترس فقر و ذلت و سلامت را در جان او می‌اندازد؟

مرحوم آیت الله سعادت‌پرور در پاسخ به این سؤال می‌فرماید:

«گناه، مبارزه با حضرت حقّ سبحانه است و انسان با ارتکاب گناه، پرده‏ عبودیت میان خود و خدا را می‌‏دَرد

زیرا انسان هنگام ارتکاب گناه، همانند شیطان به نفس خویش اعتماد نموده و دوبین می‏‌گردد

و با استقلال‏ دادن به خویش، حجاب عالم بشریت و خلقیت را —که خود حجابی میان بنده و حضرت حقّ است و با صدای رسا از عبودیت بنده پرده بر می‌‏دارد — می‏‌درد

و همانند فرعون‏ "أَنَا رَبُّکُمُ الْأَعْلی"‏ ؛ می‏‌گوید و جایی برای توجّه و عبودیت او باقی نمی‏‌گذارد

و در اثر آن، گستاخی نموده و هیچ چیز او را از گناه باز نمی‌‏دارد».

منبع: همای سعادت، ص ۵۴