به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری «حوزه»، حجت الاسلام و المسلمین سید علی اختر رضوی گوپالپوری (متخلص به شعور) در ۱۵ ذی القعده سال ۱۳۶۷ هجری برابر با ۱۹ سپتامبر ۱۹۴۸ میلادی در گوپال‌پور بخش سیوان ایالت بهار چشم به جهان گشود. پدر وی سید مظهر حسین رضوی نام داشت.
سید علی اختر مشهور به "ادیب عصر" و تخلصش "شعور" بود. در زبان و ادبیات اردو مهارت فراوان داشت و از شاعران بی‌نظیر به شمار می‌رفت.
در سن سه سالگی پدر خود را از دست داد. مادرش به اندازه‌ای در تربیتش کوشید تا جایی که او همانند یک ستاره در آسمان علم و ادب شروع به درخشیدن کرد. مادرش آرزو داشت که فرزندش یکی از علما و فضلا گردد.
او تحصیلات ابتدایی را در مدرسه ناصر الایمان گذراند و بعد از آن برای ادامه تحصیل به مدرسه ناظمیه واقع در شهر لکهنو رفت و در آنجا از محضر اساتید بزرگی همچون مفتی سید احمد علی، مولانا سید رسول احمد گوپالپوری، پدر فلسفه مولانا سید ایوب حسین سرسوی، مولانا روشن علی‌خان، افتخار العلما مولانا سعادت حسین‌خان و علامه محمد شاکر امروهوی کسب علم و فیض نمود.
"شعور" گوپالپوری در سال ۱۹۷۱ میلادی در پیش دانشگاهی محمد صالح در حسین گنج به عنوان مدرس زبان فارسی مشغول به فعالیت شد. او تا آخر عمر به تدریس زبان فارسی پرداخت و توانست شاگردان زیادی را تربیت نماید. وی توانست مدارک عالی تحصیلی را از ناظمیه اله‌آباد و آموزش و پرورش استان بهار به دست آورد.
سید علی اختر علاقه فراوانی به کتاب و کتابخانه داشت و به همین خاطر کتابخانه‌ای را در زادگاه خود (گوپال‌پور) تأسیس نمود که در میان کتاب‌های بیشماری که در آن وجود دارد، کتاب‌های خطی و قدیمی فراوانی نیز به چشم می‌خورد. این کتابخانه بعد از وفات وی به کتابخانه (مینار شعور) نامگذاری شد. او علاوه بر تدریس و تبلیغ به ساخت و تعمیر مساجد و حسینیه‌ها نیز می‌پرداخت و با سعی و تلاش خود توانست ساختمان‌های زیادی از جمله مسجد بها گلپور را بنا نماید.
او سال‌ها در مناطق مختلف هند به سخنرانی پرداخت که از میان آنها دهه اول محرم در شهر میروت و دهه اربعین در شیخ پوره از اهمیت زیادی برخوردار می‌باشند. سخنان او بسیار رسا و بلیغ بود و برای عامه مردم قابل فهم بود. نوجوانان و جوانان بسیاری صحبت‌های او را می‌پسندیدند و اهل سنت نیز پای سخنان وی می‌نشستند. او کنفرانس‌های مذهبی و ادبی فراوانی را به ثمر رساند که از میان آنها می‌توان به مجلس علما و واعظین اشاره کرد.
او با تمام مشغله‌ها دست از تألیف و تصنیف بر نداشت و شب و روز در تلاش بود تا سرمایه علمی خوبی برای جویندگان علم فراهم سازد. از جمله کارهای علمی وی می‌توان به موارد زیر اشاره نمود:
۱- ترجمه رساله عملیه امام خمینی (ره) اولین کار او در این زمینه بود که نُه سال قبل از انقلاب اسلامی به خاطر نیاز شدید در دو جلد به چاپ رسید.
۲- ترجمه الغدیر علامه امینی ( دو جلد از آن دزدیده شد که بعدا توسط فرزند وی سید شاهد جمال رضوی در ایران ترجمه گردید.)
۳ مصائب آل محمد ترجمه سوگنامه آل محمد
۴- ترجمه الحیات (۳ جلد)
۵- ترجمه کتاب نقش عائشه در تاریخ اسلام (که به علت بیماری نتوانست آن را خود به رشته تحریر در آورد و با املاء به شاگردانش آن را تکمیل نمود.)
۶- ترجمه کتاب الزهر الربیع با عنوان بوی خوش بهار
۷- چهار شاعر بزرگ غدیر
۸- شعور شهادت (درباره شهادت امام حسین علیه السلام و واقعه کربلا)
۹- شعور ولایت ( در مورد غدیر و ولایت)
مجموعه آثار نوشتاری او به ۳۰ جلد می‌رسد. علاوه بر اینها مقالات علمی، تحقیقی و ادبی فراوانی نوشت که در روزنامه‌های مختلف هند و پاکستان مانند الجواد (بنارس)، الواعظ (لکهنو)، سرفراز (لکهنو)، الغدیر (دهلی)، المنتظر (لاهور) و ادراک (گوپال‌پور) به چاپ رسیده است.
مقالات و نوشته‌های او به صورت موضوعی مرتب شده و به زودی به چاپ می‌رسد. برخی از کتاب‌ها و نوشته‌های او که هنوز به چاپ نرسیده‌اند عبارتند از: شعور آخرت (مجموعه ادعیه زیارات و مسائل)، شعور خطابت (مجموعه سخنرانی‌ها که شامل ۵۰۰ صفحه می‌باشد، دانشوران غدیر(حالات علمای مکتب غدیر)، شعور اکمال دین (مجموعه پنج سخنرانی در مورد آیه اکمال دین)، معیار تهذیب تحفه اثنا عشریه (زیر چاپ)، کلیات شعور (مجموعه کلام)
این عالم هندی به دعوت آیت الله ناصر مکارم شیرازی و در رابطه با ترجمه الغدیر به ایران سفر نمود و به زیارت حضرت معصومه (س) و امام رضا (ع) مشرف شد. در امور حسبیه از مراجع عظام همچون آیت الله سید محمد رضا گلپایگانی و آیت الله ناصر مکارم شیرازی اجازه دریافت کرده بود. وی علاوه بر خطابت، تألیف و تصنیف در شعر سرایی نیز مهارت داشت و در تمام قوالب آن همانند قصیده، نوحه، غزل، قطعات و رباعیات آثاری دارد که در جرائد به چاپ می‌رسیده است. مجموعه سروده‌های وی با نام (کلیات شعور) که حدود ۴۰۰ صفحه می‌باشد به چاپ رسیده است.
خداوند به وی چند پسر و یک دختر عطا نموده است که اسامی فرزندانش به قرار زیر می‌باشد: سید محمد اختر، مولانا سید شاهد جمال رضوی نجف، سید محمد قیصر، سید کوثر علی سید محمد افسر و سید ریاض جعفر رضوی.
سر انجام این خورشید تابان علم و ادب در سن ۵۷ سالگی در تاریخ ۲۷ ذی قعده سال ۱۴۲۲ هجری برابر با ۱۰ فوریه ۲۰۰۳ میلادی غروب کرد. مولانا سید لیاقت حسین (ممتاز الافاضل) بر جنازه او نماز خواند و با آه و ناله هزاران نفر از دوستدارانش در سرزمین آبایی خود گوپال‌پور به خاک سپرده شد.
منبع: نجوم الهدایه تحقیق و تالیف: مولانا سید غافر رضوی فلک چهولسی و مولانا سید رضی زیدی پهندیروی، ج ۲، ص ۱۰۹ - دانشنامه اسلام مرکز بین المللی میکروفیلم نور دهلی
