به گزارش خبرگزاری حوزه، در روایتی آمده است:
شخصی به نام هلقام می گوید:
خدمت مولایم موسی بن جعفر (علیهما السلام) رفتم و عرض کردم : به من دعایی تعلیم نمایید که جامع دنیا و آخرت باشد و مختصر هم باشد.
امام (علیه‌السلام) فرمودند:
بعد از نماز صبح تا طلوع آفتاب این ذکر را بگو:
«سُبْحانَ اللهِ العَظیمِ وَ بِحَمْدِهِ ، أَسْتَغْفِرُ اللهَ ، وَأَسْأَلُهُ مِنْ فَضْلِهِ»
«منزّه است خدایی که با عظمت است و به حمد و ستایش او مشغولم ، از خداوند آمرزش می‌طلبم و از فضل و عنایتش سوال می‌کنم».
هلقام می گوید: وضعیّت من در میان خاندانم از همه بدتر بود، نمی‌دانم چه شد که (بعد از تلاوت این ذکر شریف) ناگهان ارثی از طرف شخصی به من رسید که فکر نمی‌کردم بین او و من پیوند خویشاوندی باشد، به حدّی وضع مالی و اقتصادیم رونق یافت که امروز توانگرترین فرد در میان بستگان خود هستم؛ این برکات نبود مگر به خاطر آنچه بنده صالح خدا، مولایم حضرت موسی بن جعفر (علیهما السلام) به من آموخت.
منبع: من لا یحضره الفقیه، جلد ۱، ص ۳۲۸
