به گزارش خبرگزاری حوزه، عادت کرده ایم به این که در هفته پژوهش در کنار برخی تبریک ها و گرامیداشت ها و چشم انتظاری برگزاری نشست هایی در همین رابطه، مروری بر مهم ترین مشکلات فراروی پژوهش همچون کمبود بودجه و منابع مالی، ضعف نسبی در تأمین زیرساخت‌های پژوهشی مناسب، بوروکراسی پیچیده اداری و ... داشته باشیم؛ مسائل مهمی که البته در کلام و یا نوشتار اساتید و کارشناسان عرصه پژوهش نیز مشهود است و نیازی به یادآوری آن هم نیست.

روی سخن اما در این وجیزه چیز دیگری است و آن هم اینکه در عین پرداختن به ضعف ها و مشکلات، نیمه‌ی پر لیوان را هم بنگریم و بر این اساس، منصفانه به قضاوت بنشینیم.

این که به هر حال به برکت استقرار و استمرار نظام جمهوری اسلامی چه در حوزه و چه در دانشگاه و چه دیگر مراکز علمی و پژوهشی، گشایش ها و فرصت های بسیار خوبی برای امور پژوهشی و بسط مباحث علمی در کشور پدید آمده که متأسفانه گاه ما -خواسته یا ناخواسته- به آن ها کم توجه یا بی توجه هستیم.

رشد علمی کشور در سال های پس از انقلاب به نسبت دوران قبل که مورد اذعان دشمنان قسم خورده این کشور نیز است، به برکت حمایت های پژوهشی و تأمین بخشی از زیرساخت های این مهم در ساختار حاکمیتی نظام جمهوری اسلامی ایران بوده و البته این سخن به معنای چشم فروبستن بر نقص ها و ضعف ها و بعضاً کم کاری های مسئولان نیست که در جای خود باید در این وادی نیز به مطالبه گری پرداخت.

به هر حال نباید از یاد ببریم که از جمله نشانه های توسعه یافتگی یک کشور، بها دادن به مقوله پژوهش است، چه آن که به طور خاص به منظور پاسخگویی هوشمندانه به نیازهای روز جامعه باید از ظرفیت عظیم کارهای پژوهشی و علمی بهره لازم را بُرد و این مساله یکی از شاخصه های بارز تحول است.

خاصه در رابطه با دانش های حوزوی که عمدتاً مبتنی بر تحقیق و تعمق در منابع اسلامی است، پژوهش از جمله مهم ترین ابزارها در راستای دستیابی به فهم عمیق‌تر از آموزه‌های دینی و پاسخ به نیازهای روز جامعه اسلامی به شمار می رود که بها دادن به این مقوله به معنای گشوده شدن دریچه های مهمی در مسیر تولید علم و تقویت جنبش نرم افزاری است.

تأکید بر لزوم دقت نظر در ظرفیت‌ها و فرصت‌های فعالیت های پژوهشی به ویژه در ساحت حوزه های علمیه به معنای نادیده گرفتن مشکلات نیست بلکه اتفاقاً اگر نگاهی عمیق به وضعیت کنونی صورت گیرد ضمن تأکید بر امید به آینده، زمینه و شرایطی فراهم می شود که از این رهگذر به تدریج از مشکلات کاسته شود.

ذکر این نکته همچنین از این حیث حائز اهمیت است که مدیران پژوهشی به درستی به بیان ظرفیت ها برای عموم خاصه نخبگان پژوهشی بپردازند و در وهله‌ی بعد، نظر و دیدگاه آن‌ها را برای حل مشکلات پژوهشی به یاری بطلبند تا ان شاءالله ماحصل این تلاش ها به تقویت جایگاه پژوهش بینجامد.

سید محمدمهدی موسوی