به گزارش خبرگزاری حوزه، حضرت آیت الله جوادی آملی در نوشتاری به موضوع «لطف الهی به تائبان» پرداختند و گفتند: ما در دنیا اگر نسبت به کسی بد کردیم یا کسی نسبت به ما اسائه‌ ای کرده است حداکثر آن است که اگر ما نسبت به کسی بد کردیم و بعد عذرخواهی کردیم، او عذر ما را می‌پذیرد و چون خیلی کریم و بزرگوار است به روی ما نمی‌آورد که ما بد کردیم نه در غیاب ما، نه در حضور ما، آن بدرفتاری ما را ذکر نمی‌کند، از زشتی ما صرف نظر می‌کند، نسبت به ما روی خوشی نشان می‌دهد و به ما احسان می‌کند، که حداکثر همین است و دیگر بیش از این از دست او بر نمی‌آید او اگر بخواهد این رنج درونی ما را برطرف کند قادر نیست و هر اندازه او بیشتر بزرگواری می‌کند ما شرمنده‌ تر می‌شویم که نسبت به او ما آن سابقه سوء را داریم و بد کردیم. نه از ما برمی‌آید که این شرم و عذاب درونی را برطرف بکنیم و نه از آن لطیف و بزرگوار برمی‌آید که این عذاب درونی را از ما برطرف کند کاری است که مقدور هیچ کس نیست؛ اما نسبت به ذات اقدس اله این چنین است که اگر کسی بد کرد و توبه کرد و مشمول عنایت الهی شد و خداوند از او گذشت، [در بهشت] کاری می‌کند که انساء می‌کند و او اصلاً یادش نیست که بد کرده است تا خجالت بکشد.

درس تفسیر سوره مائده جلسه ۱۳۲