به گزارش خبرگزاری حوزه، حجت الاسلام والمسلمین محمدصادق ابوالحسنی فرزند مرحوم استاد علی ابوالحسنی (منذر)، متن و شعری را در اختیار رسانه رسمی حوزه های علمیه قرار داده که ضمن تقدیر از ایشان، متن این شعر که پس از گذشت ۲۵ سال از سرودن این اشعار برای نخستین بار منتشر می شود را تقدیم شما فرهیختگان خواهیم کرد:

چکامه پیش رو، یادگاری از تاریخ‌نگار خبیر، مرحوم استاد علی ابوالحسنی (منذر) است.

استاد ابوالحسنی اشعار حاضر را در ثنای شهیدان گران‌قدر اسلام و تشیع سروده و در آن، گریز کوتاهی نیز به سالار شهیدان و پیشوای عاشوراییان (امام حسین بن علی علیهماالسلام) دارد.

اکنون که پس از گذشت ۲۵ سال از سرودن این اشعار، پیکر مطهر مجاهد شهید و سید مقاومت، سید حسن نصرالله (ره)، بر دستان مردم لبنان تشییع می‌شود، ما نیز این شعر منتشرنشده را به نام آن شهید غیور تقدیم می‌کنیم و در این ایام (سوم اسفند ۱۳۹۰) که سالگرد استاد علی ابوالحسنی (منذر) است، بر همت بلند او درود می‌فرستیم.

نکته جالب این است که آنچه مرحوم استاد منذر از فضائل شهیدان به نظم درآورده، تناسب زیادی با شهید نصرالله (ره) دارد. روحشان شاد و راهشان پر رهرو باد.

شهید، رمزی از جانِ جهان!

استاد علی ابوالحسنی (ره)

تو رمزی ز جانِ جهانی شهید  //   تو حق را گواه و زبانی شهید

تو پرگارِ تقدیر را مرکزی   //   تو پیکانِ دین را کمانی شهید

تو الله، آن ذاتِ قَیّوم را    //   به کردار، آیینه‌ سانی شهید

جهان خرّم از «لا» و «الّا»ی توست  //   اگر چند از ما نهانی شهید

همه بندِ خویشیم یا عبدِ غیر   //  تو وارسته از این و آنی شهید

همه خاکیانیم، هشیار و مست   //  تو از خیلِ کَرّوبیانی شهید

همه تشنه ‏ایم و، تو سیراب کام   //  ز سرچشمه زندگانی شهید

تو با خون خویش، از بسیط زمین   //  گُل و لاله بر می‏دمانی شهید

فراتر ز «خون»، «گوهرِ» روح توست   //  که از یُمنِ «جان» جاودانی شهید

و گرنه رگی نیست خالی ز خون  //   وزین باب، چون دیگرانی شهید

چو تارت ز «علم» است و پودت ز «عشق»  //   ازین روی گُل می‏فشانی شهید

* * *

تو در جسم افسرده مردمان   //  دماننده روح و جانی شهید

شب تیره ظلم و بیداد را   //  چو اِستاره در آسمانی شهید

تو خیل پراکنده خلق را   //  مِهین رشته سازمانی شهید

چو کفر آوَرَد حمله بر مُلک دین  //   تو اسلام را مرزبانی شهید

چو شمشیرِ کین برکشد خصمِ دون    //  تو در دیده، وی را سنانی شهید

چو در چلّه بگذارد او تیر را   //  خدنگش بر اِسپَر نشانی شهید

چو او پنجه در پنجه‏ ات افکند   //  به یک دَم، به خاکش رسانی شهید

فغان ز آن زمان کآوری از نیام   //  بُرون، تیغِ تیزِ یَمانی، شهید

به زهرآبْ دَم، تیغِ الماس‌گون   //  یکی جام زهرش چشانی شهید

چو بر فرق گیرد سپر، کاوه ‌سان  //   ز پولاد، آتش جهانی شهید

به بارانِ تیرت، ز اندامِ خصم   //  یکی خاربُن بر دمانی شهید

سر نیزه چون سوی قلبش بری   //  به گودالِ مرگش کشانی شهید

همه آنچه گفتم به تو، رمز بود   //  که از رمز، صد نکته خوانی شهید

مرادم ز تیغ و سنان و خدنگ   //  جهازاتِ عصر است، دانی شهید

در آنجا که، امّا، دوای بشر   //  جز از خون نَبُد، جان فشانی شهید

* * *

ز سستیّ ما، تیغ دین کُند گشت  //  تو با خون، ورا چون فَسانی[۱] شهید

دَمِ تیغ حق، از خُمِ خون تو   //  شود مست و، سازد جوانی شهید

ز شمعِ ولایت ستانی فروغ   //  که این گونه، پروانه سانی شهید

خُمَت از میِ ‏کربلا پرشده است   //  که این سان، سبکْ گرمْ رانی شهید

امامِ تو، سالار آزادگان  //   خود از نینوا، خوش نشانی شهید

به جز جوهر خامه عالمان   //  که بهرش نظیری ندانی شهید

نباشد به میزانِ عدلِ اِلاه  //   برِ خون قلبت، وِزانی شهید

خدا کرده مَدحَت به قرآن خویش   //  همانی تو بی‏ شک، همانی شهید

خریدارِ حُسنت، خود داور است  //   نما ناز، تا می‏توانی شهید!

* * *

تو رفتیّ و، در ما بهاران فِسُرد   //  کجا باخبر از خزانی شهید؟!

ز حق خواه، درمانِ آلامِ ما   //  که بینا به حال زمانی شهید

نظر کن به «منذر»، ز شفقَت یکی   //  مبادش که از در برانی شهید

پاییز ۱۳۷۸

و آخر دعوانا ان الحمد لله ربّ العالمین.