خبرگزاری حوزه/ امروز نیز همانند روزهای گذشته ماه مبارک رمضان، یکی از احادیث مربوط به معارف و حقایق ماه رمضان و ویژگی های این بهار عزیز را با نگاهی معرفتی تقدیم شما خوانندگان عزیز می‌کنیم.

*جرعه نوشان بهشت

قال رسول الله صلى الله علیه و آله

من منعه الصوم من طعام یشتهیه كان حقا على الله ان یطعمه من طعام الجنة و یسقیه من شرابها.

رسول خدا صلى الله علیه و آله فرمود:

كسى كه روزه، او را از غذاهاى مورد علاقه‏اش باز دارد، برخداست كه به او از غذاهاى بهشتى بخوراند و از شراب‌هاى بهشتى به او بنوشاند.

بحار الانوار ج 93 ص 331

 این رسم کریم است که در برابر زحمت، بردباری و مرارت عبد، برایش جزایی به قدر و قیمت، بلکه بیشتر و برتر از آن تدارک ببیند.

اینکه خداوند متعال در برابر صبر و بردباری عبد در روزه داری ماه رمضان و نخوردن و نیاشامیدن از طعام و شراب مادی و دنیایی، غذای بهشتی و طهورای شراب آسمانی پردیس حق را در آن دنیا وعده می دهد، هم گویای کرامت اوست و هم نشانگر ارزش و اهمیت عمل روزه دار.

در حقیقت می‌توان گفت، خطیربودن و اهمیت روزه‌داری، در اصل به انجام امر مولا و گردن نهادن به دستور اوست و همین طوق بندگی و تعهد به «عهد الست» است که جانمایه بندگی و بستر عرفانی عبودیت را به نمایش می‌گذارد؛ به عبارت دیگر، این خود روزه است که در متنش، اصل و ریشه نعمت که همان رسیدن به مقام قرب بندگی حضرت حق باشد نهفته است و رفتن، خود، هدف است و راه خود گوید که چون باید رفت...

نه تنها جزا و پاداشی که بنده در برابر روزه‌داری‌اش از خداوند متعال دریافت می‌کند، که همانا طعام بهشتی باشد، اهمیت و نقش بسزایی در ترتب معانی حقیقت اعمال و نتایج دنیوی و اخروی آن دارد، بلکه این خود انجام عمل و گردن نهادن به دستور مولا و به کاربستن امر رب است که زمینه‌های عبودیت و بستر حقیقت معنویت و تجلی عرفان واقعی را به منصه ظهور و بروز می رساند و مابقی از نعمات و مواهب و پاداش های دنیوی و اخروی، نتایج محصلی است در گرو همین اصل.

آری؛ این رسم کریم است که در برابر زحمت، بردباری و مرارت عبد، برایش جزایی به قدر و قیمت، بلکه بیشتر و برتر از آن تدارک ببیند. و این رسم کریمانه در تلاقی میان روزه داری و هزار و یک موهبت و فایده دنیوی و اخروی این عمل عرفانی، می تواند نقش آفرین حقیقت اعمال ما باشد.

یعنی عمل ما در عالم غیب، تجسم و تمثیل همین عنایت مولاست و قرب ما به حضرت حق با همین روزه داری حاصل می‌شود.

آری؛ كسى كه روزه، او را از غذاهاى مورد علاقه‏اش باز دارد، برخداست كه به او از غذاهاى بهشتى بخوراند و از شراب‌هاى بهشتى به او بنوشاند.

و تو میدانی که پاداش حقیقی عبد روزه‌دار، همان عنایت حق، تقرب به او و خشنودی ذات اقدسش از بندگی صبورانه و عاشقانه انسان است و چه چیزی بالاتر و والاتر از نزدیکی به خدا و تماشای وجه زیبایش که «ان الله جمیل و یحب الجمال».

و جمال حقیقی انسان، نه در خال و خط و ابرو، که در تقوا، پرهیز و صبر، است که صبر نیکوترین خصال بشر و شاهراه رسیدن به برترین و والاترین مقام‌های عرفانی است.

آری؛ این رسم کریم است که در برابر زحمت، بردباری و مرارت عبد، برایش جزایی به قدر و قیمت، بلکه بیشتر و برتر از آن تدارک ببیند.

و یادمان باشد همین نعمت، موهبت و عنایت حضور و درک رمضان که بهار قرآن است و فصل میهمانی حضرت رب، خود از بزرگترین و ارزنده ترین و شگرف ترین کرامات الهی است به ما.