به گزارش خبرگزاری حوزه حجت الاسلام والمسلمین رمضانی، امروز در نشست علمی عرفان اسلامی در متون دینی، در مجتمع عالی امام خمینی(ره) گفت: یکی از سوالاتی که در زمینه صفات الهی مطرح است صفت محیط بودن خداوند است؛ این که می گوییم خداوند هم با من است و هم با افراد و موجودات دیگر، را باید با چه فرمولی به دست آورد و در فهم گنجاند؟
وی افزود: هیچ نظریه ای نباید در حوزه عرفان و عقاید توحیدی موجب محدودیت قایل شدن برای خداوند باشد، چون این مساله تضاد اصیل با قرآن است؛ این که می گوییم خدا اول و آخر و ظاهر و باطن و... با این نظریه قابل اثبات است.
استاد حوزه علمیه قم با بیان این که برای این که شائبه تحمیل نصوص به وجود نیاید، باید نصوص دینی را در کنار هم دید، ابراز داشت: آموزه های اصیل دینی هیچ گاه همدیگر را نقض نمی کنند، حتی اگر به دو روایت متضاد هم برخوردیم، به شرط سلامت و صحت سند، باز هم این دو روایت را اگر با مجموعه روایات در نظر بگیریم، به فهم درست خواهیم رسید که این مساله بخشی از حقیقت است و هیچ روایتی با روایت دیگر تضاد اصیل ندارد.
حجت الاسلام والمسلمین رمضانی یادآورشد: برای رسیدن به ماهیت حقیقت شخصیه در مبانی توحیدی مبتنی بر متون دینی، قطعا باید مجموعه کل دین و این متون را مطالعه کرد تا به حقیقت اصیل رسید.
وی خاطرنشان کرد: روایات و آیات همچون بارانی هستند که بر زمین می بارند و هر سرزمین به قدر ظرفیت خود از آن بهره می برد و برخی انسان ها از آن استفاده می کنند و برخی دیگر محروم می شوند، پس نباید باران را مقصر دانست، بلکه خود ما هستیم که خود را محروم می کنیم.
این استاد حوزه یادآورشد: محدود نگری در تحقیق فلسفی در رابطه با نظام توحیدی، هیچ گاه ما را به حقیقت نمی رساند؛ اگر روزی بتوانیم تمام نصوص را در کنار هم ببینیم می توانیم نتیجه بگیرم مثل مجتهدی که با نگاه به مجموعه ای از آیات و روایات به یک نظر واحد می رسد.
وی در پایان تاکید کرد: خداوند بزرگتر از آن است که وصف شود و به وصف ما بیاید.
