آیت الله احمد بهشتی در گفت‌وگو با خبرنگار «حوزه» در شیراز، درباره فلسفه قربانی در حج اظهار کرد: از آنجا که قانون‌گذار و شارع احکام اسلام، خداوند حکیم است، تمام دستورات و قوانین اسلام بر اساس حکمت وضع شده، هر چند ممکن است ما از بسیاری از علل و حکمت‌های آن آگاه نباشیم.

وی ادامه داد: قربانی کردن حاجیان در روز عید قربان، نمادی از قربانی کردن هواهای نفسانی و ذبح نفس اماره است و منظور خداوند از دستور به ذبح حضرت اسماعیل(ع) به این دلیل بود تا حضرت ابراهیم(ع) در پرتو این عمل، با سرسخت‌ترین و ریشه دارترین عامل تعلّق نفس که حُبّ و دوستی فرزند است، مبارزه کند و با اطاعت از خدای متعال، تعلّق نفسانی را ریشه کن سازد.

نماینده مردم استان فارس در مجلس خبرگان رهبری اضافه کرد: همان‌طور که اطاعت از این دستور نقش تربیتی بزرگی در جهت رهایی از زندان نفس و تعلّقات حضرت ابراهیم (ع) و حضرت اسماعیل (ع) داشته، قربانی کردن حاجیان نیز در واقع نوعی جهاد با نفس در راستای زدودن تعلّقات و وابستگی‌های دنیایی و مادی و رهایی از زندان مال‌پرستی و دنیاطلبی است.

وی با اشاره به آیه‌ای از قرآن درباره این که خدا به قربانی شما نیاز ندارد و برای خدا تنها تقوای انسان‌ها مهم است، افزود: هدف خداوند از وجوب قربانی در روزعید قربان آن است که حاجیان با پیمودن مدارج تقوا، در مسیر یک انسان کامل قرار گیرند و روز به روز به خدا نزدیک‌تر شوند.

آیت الله بهشتی، خاطرنشان کرد: قربانى کردن درس ایثار و فداکارى، گذشت و آمادگى براى شهادت در راه خدا و کمک به نیازمندان و مستمندان را به انسان‌ می‌آموزد.

وی تصریح کرد: یکی از اهداف قربانى کردن این است که گوشت آن به مصارفی برسد که هم قربانى کننده از آن استفاده کند و هم قسمتى را به فقیران نیازمند برساند؛ بنابراین گوشت‌های حاصل از قربانی در روز عید قربان در سرزمین مقدس منی باید در درجه اول به مصرف افراد نیازمند آن سرزمین برسد و اگر نیازمندانى در آن روز و در آن سرزمین پیدا نشود، باید آن را به مناطق دیگر حمل کنند و در اختیار نیازمندان قرار دهند.

عضو خبرگان رهبری با توجه به اهمیت حج، در مورد این که امام حسین (ع) حج را نیمه تمام رها کرد، گفت: امام ماندن بیشتر در مکّه را مساوى با بروز خطر جانى براى خود مى‏دانست؛ چنان ‏که در جواب ابن عباس مى‏فرماید«کشته شدن در مکانى دیگر براى من دوست داشتنى‏تر از کشته شدن در مکّه است»

آیت الله بهشتی در پایان یادآور شد: تذکّر این نکته از سوى امام(ع) وجود داشت که نمى‏خواستند حرمت حرم امن الهى، با ریخته شدن خون ایشان شکسته شود، گرچه در این میان گناه بزرگ از آن قاتلان و جنایتکاران اموى باشد.

انتهای پیام/