سرویس علمی فرهنگی خبرگزاری «حوزه» در ادامه سلسله مباحث آشنایی با اصطلاحات علم کلام به بررسی اصطلاح  فرقه بابیت  می پردازد.

فرقه باب در قرن سیزده هجری  قمری از سوی سید علی محمد شیرازی(متولد1235ق) سربرآورد.

بابا متاثر از فرقه شیخیه بود که ائمه اطهار را شریک در عالم خلق و امر می دانستند و به وجود «باب» یا «رکن رابع»(شیعه کامل واسطه میان مردم وامام غائب) در هر زمانی معتقد بودند.

از این رو وی ابتدا خود را باب(دروازه ارتباط) با امام زمان(عج) معرفی کرد.

علی محمد در چند مرحله ادعاهای کفرآمیز و ضددینی را مطرح کرد که به ترتیب زمانی عبارتند از:

1.در سال 1260ادعای ذکریت کرد ؛ یعنی مفسر قرآن است؛

2.در سال 1261 ادعای بابیت کرد یعنی دروازه ارتباط با امام زمان(عج) است؛

3. در سال 1262 ادعای مهدویت کرد یعنی امام زمان است؛

4.در سال 1262ادعای نبودت کرد، یعنی پیغمبر خداست؛

5.در سال 1265 ادعای ربوبیت کرد؛ یعنی پرودگار جهان است؛

6.در سال 1266تمام ادعاهای خود را منکر شد و توبه نامه نوشت.

گفته می شود که او پس از ادعای نبودت مدعی شریعت جدید و البته پیش از الوهیت ادعای حلولیت نمود.

سرانجام در سال 1266ق در تبریز و در حضور ناصرالدین شا قاجار(که ان زمان ولیعهد بود) محاکمه و به جرم ارتداد محکوم شد و به دستور امیرکبیر او را به دار آویختند و تیرباران کردند.

کتاب معروف او که نزد بهائیان تقدس زیادی دارد کتاب«بیان» است که ان را در دوران زندان در قلعه ماکو نوشت.

با توجه به اینکه پس از مرگ بابا، حسینعلی بهاء و فرقه بهائیت ، این مسیر را ادامه و تکمیل نمود؛ اصول اعتقادی و احکام عملی آنها در آنجا مورد بحث قرار گرفته است.