به گزارش خبرگزاری «حوزه» از فارس، حجت الاسلام محمد حضوری مدیر مدرسه امام رضا(ع) و از اساتید حوزه علمیه شهرستان جهرم در نشست هفتگی طلاب و اساتید این حوزه به مبحث "اعتقاد به محوریت آخرت" پرداخت و اظهار داشت: توجه بیش از اندازه به دنیا و بزرگ شمردن و زیاده روی در گرایش به آن، دارایی دنیایی را همه چیز انگاشتن و از دست دادن آن را ختم زندگی تلقی کردن، بستر بسیاری از افسردگی های فردی و آداب نادرست اجتماعی است.

وی افزود: دنیا را همانگونه که هست باید دید، لذا اگر انسان دنیا را به صورتی غیر واقعی و تخیلی نگاه کند به آفات فراوانی مبتلا و به شدت به آن دل بسته می شود که به دنبال این دل بستگی، خطاهای فراوانی بروز می کند.

مدیر مدرسه امام رضا(ع) جهرم ادامه داد: دارایی های این دنیا گاهی نه تنها عامل خوشبختی نیست، بلکه عامل حسرت است. چنین دنیایی انسان را به آداب دست و پاگیر و دغدغه ساز دچار می کند.

استاد حوزه شهرستان جهرم گفت: طبیعی است که با از دست دادن این دنیا، انسان دچار اضطراب نمی شود و نه تنها مضطرب نمی شود بلکه از دست دادن آن را، در صورتی که خلاف وظیفه عمل نکرده باشد، نوعی راحتی و غنیمت می داند و در مقابل، داشتن آن را مسئولیتی می داند که ممکن است مشکل ساز شود.

حجت الاسلام حضوری یادآور شد: همه ی هم و غم انسان باید منزلگاه پایدار و ابدی او باشد و در حد ضرورت از این دنیا استفاده کند. انسانی که شناخت درستی داشته باشد، اعتقاد دارد دنیا عامل رفعت و مقام نیست و حتی نعمت های الهی آن نیز در برابر نعمت های آخرت ارزشی ندارند.

وی خاطر نشان کرد: اندوه همیشگی، حرص پایدار و آرزوی طولانی و دست نیافتنی از پیامدهای شناخت نادرست دنیا است. انسان باید خدای منان را بنده باشد و به ارتباط خود و کسی که همه ی هستی از آن او است، فکر کند، خود را به او بسپارد و او را تکیه گاه خود بداند.

مدیر مدرسه امام رضا(ع) جهرم بیان کرد: در چنین صورتی همه ی خوشبختی خود را در وابستگی به او می بیند و به آداب الهی مودب می شود و چون خداوند همیشه هست و هیچ گاه از دست نمی رود، همواره احساس دارایی می کند.

وی اظهار داشت: این را بدانیم که آن بخش از دارایی های این دنیا که ممکن است به خوشبختی ما کمک کند، با ادب ما در برابر خدا و سپاسگزاری از حضرت حق به دست می آید.

استاد حوزه علمیه جهرم گفت: ما با سپاسگزاری، بهترین بنده ی او می شویم و استحقاق بیشتری برای دریافت نعمت پیدا می کنیم. ما با سپاسگزاری از صاحب نعمت نه تنها نعمت را بیشتر می کنیم، بلکه غم و ناراحتی را از بین می بریم.

حضوری، تصریح کرد: تشکر و سپاس همانطوری که حافظ و افزایش دهنده نعمت است، مصونیت از نقمت و بدبختی را نیز به دنبال دارد و در مقابل، کم سپاسی یا ناسپاسی زمینه ی نابودی و زوال نعمت است.

وی در پایان گفت: سپاسگزاری از خداوند تاثیر فراوانی در شادابی و نشاط فرد دارد، وقتی انسان به زیر دست خود نگاه می کند، باب شکر به رویش باز می شود و با نگاه کردن به زیر دست از خود، کرامت خداوند کریم را بیشتر برای او ثابت کرده و در او روحیه ی سپاسگزاری را تقویت می کند، اما نگاه به فرا دست تر، آرزوی کشنده ای برای انسان به وجود می آورد.