به گزارش سرویس علمی فرهنگی خبرگزاری «حوزه»، استاد محسن قرائتی در ادامه سلسله مباحث تفسیری خود با موضوع تفسیر قطره ای به بیان آموزه های آیه چهل و ششم سوره بقره پرداخته است.

«الَّذينَ يَظُنُّونَ أَنَّهُمْ مُلاقُوا رَبِّهِمْ وَ أَنَّهُمْ إِلَيْهِ راجِعُونَ» ( بقره، 46)

ترجمه: خاشعان كسانى هستند كه گمان دارند پروردگارشان را ملاقات مى ‏كنند و به سوى او بازمى ‏گردند.

ایمان به قیامت و گمانِ بازگشت به خداوند، حالت خشوع و خداترسى، و احساس مسئولیت را در انسان زنده مى ‏كند و میدان زندگى را صحنه دادگاهى مى ‏سازد كه باید پاسخ ‏گوى همه كارها بود.

مراد از «لقاءاللَّه»، ملاقاتِ حسّى خداوند در قیامت نیست، زیرا خداوند جسم نیست كه با چشم دیده شود بلكه منظور، مشاهده آثار قدرت او در كیفر و پاداش است، به گونه ‏اى كه یك نوع شهود باطنى و قلبى براى انسان حاصل شود، چنانكه گویى خدا را با چشم دل مى ‏بیند و هیچ شك و تردیدى در وجود او ندارد.

یكى از دوستانِ على علیه ‏السلام از آن حضرت پرسید: آیا خدایت را دیده ‏اى؟ حضرت در پاسخ فرمودند: چگونه خدایى را كه نبینم پرستش كنم؟ آنگاه توضیح دادند كه، چشم ‏هاى ظاهر او را مشاهده نكنند، امّا دل ‏ها با نور ایمان او را درك نمایند.

از این آیه مى ‏آموزیم كه:

نه فقط یقین به قیامت، بلكه گمان به وجود آن، كافى است تا انسان را از هرگونه خلاف‏كارى بازدارد و مراقب كارهاى خود باشد.