به گزارش خبرگزاری «حوزه»، چند روزی دیگر نمانده تا مراسم تشییع و تدفین مظلومانه مادر سادات و بلکه مادر همه بچه شیعه ها؛ مادری که در هجده سالگی، در بین فشار در و دیوار و در ازدحام نامردمان روزگار، زخمی و قدکمان شد و این سان محبوبه خدا در آستانه کوچ از این دنیای خاکی است؛ مادری که با چادر خاکی اش، مایه فخر جهان بشریت است و صلاح دنیا و آخرت دست اوست.

در چنین ایام حزن آمیزی در کنار مجالس پر احساس از غم یاسِ کبود آل الله، چه خوب و بجاست که به سهم خود، غوری در تاریخ زندگانی صدیقه طاهره(س) داشته باشیم و از پی آن تاملی دیگر بار در این دنیای وانفسا و زودگذر!

آنچه مسلم است این که حضرت زهرا(س) از همان دوران طفولیت همه تلاش خود را در راستای حمایت و پشتیبانی روحی و فکری از پیامبر(ص) به کار بُرد و در سخت‏ ترین و سهمگین ‏ترین دوران رسالت به یاری ‏پدر بزرگوارش شتافت، آن گونه که به گواه تاریخ، با گفتار و کردار مهربانانه اش که اوج تعهّد و مسئولیت پذیری اش را در برابر مقام رسالت به تصویر می‏ کشید، غصه‏ ها و رنج های ناشی از بی حرمتی و آزار قریش را از دل پیامبر(ص) می‏ زدود. این جاست که آدمی متوجه می شود چرا رسول خدا(ص) به دختر خردسال خویش لقب «امّ ابیها» را داد.

مقام معظم رهبری در یکی از بیانات خویش در سال 77 به نکته بسیار زیبا و درس آموزی در همین باره اشاره نموده و می فرمایند:« فاطمه زهرا(س) مثل یک مادر، مثل یک مشاور، مثل یک پرستار برای پیامبر(ص) بوده‏است، آن جا بوده که گفتند فاطمه «امّ ابیها»، مادر پدرش است... این احساس مسئولیت است. آیا این نمی ‏تواند برای یک جوان الگو باشد که نسبت به مسائل پیرامونی خودش زود احساس مسئولیت کند، زود احساس نشاط کند؟ آن سرمایه عظیم نشاطی که در وجود او هست، اینها را خرج کند، برای این که غبار کدورت و غم را از چهره پدری که حالا حدود مثلا پنجاه سال از سنش می‏ گذشته و تقریبا پیر مردی شده، پاک کند .»

فاطمه زهرا(س) در محیط بیرون خانه نیز مراقب پدر گرامی‏اش بود و او را به انحای مختلف در جریان‏توطئه‏های مشرکان قرار می‏داد.

روزی دید جمعی از قریش در مسجدالحرام نشسته و برای کشتن رسول خدا(ص) نقشه می‏ کشند. بلافاصله با چشمانی اشکبار به خانه بازگشت و پدر را از توطئه دشمنان آگاه ساخت. با هجرت رسول الله(ص) به مدینه و شروع مرحله جدیدی از نهضت اسلامی، مسئولیت‏ "دردانه بابا" نیز سنگین ‏تر و طبعا ابعاد آن نیز گسترده‏ تر شد؛ اقدامات حمایتی بی بی دو عالم از پیامبر اکرم(ص) و حضورش در عرصه ‏های اجتماعی و حتی نظامی، همرزمی او با علی(ع) در سنگر خانواده، تلاش ها و مجاهدت های متعهدانه و بصیرت افزای او پس از رحلت پیامبر(ص) به حدی‏ چشمگیر بود که امیرالمومنین(ع) با الهام از سخن رسول خدا(ص) او را یکی از دو رکن مهم درحیات اسلامی خویش معرفی کرد. آن جا که پس از وفات بزرگترین یاورش فرمود: «این ‏همان رکن دوم است که رسول خدا(ص) فرمود [و من امروز آن را از دست دادم ]. پیامبر(ص) رکن اول حیات علوی بود و فاطمه(س) رکن دوم آن»

آن بزرگ بانوی اسلام در هر موقعیتی به مسئولیت الهی خویش توجه داشت و با همه توان در ایفای آن می‏ کوشید. در حقیقت سیده زنان عالم در برابر همه مسائل پیرامونی خویش احساس مسئولیت ‏می ‏کرد، به گونه ای که هیچ گاه اشتغال به مسئولیتی او را از ایفای مسئولیت ‏های دیگر باز نمی‏داشت. این‏ گونه نبود که عبادت و مراجعاتش او را از اداره منزل باز دارد، یا این که رسیدگی به همسر و فرزندانش مانع اهتمام وی به مسائل تربیتی، سازندگی و مبارزاتی گردد و این جاست که ما شیعیان و پیروان این حجت بزرگ الهی باید درس نظم و برنامه ریزی را از او بیاموزیم.

زمانی هم که پیامبر(ص) در تقسیم کار بین او و حضرت علی(ع) مسئولیت کارهای خانه ‏را به دختر خود سپرد، فاطمه(س) بسیار خوشحال شد؛ هم از این جهت که باری از دوش علی(ع) برداشته شده و هم از آن جهت که با این تقسیم از برخورد با نامحرم‏ محفوظ مانده است.

بی تردید درباره ابعاد زندگانی شفیعه روز جزا بیش از این ها می توان نوشت و سخن گفت به ویژه درباره بعد مسئولیت پذیری آن حضرت و حق نیز جز این نیست، اما با این همه در خاتمه، تنها به همین نکته کلیدی اشاره می شود که آموزش مسئولیت پذیری، با ارزش ترین هدیه ای است که می توانیم به فرزندانمان ارزانی داریم و چه بهتر که این آموزش و چگونگی ارایه آن را از درس سیره حضرت زهرا(س) و دانشگاه انسان ساز فاطمی فرا بگیریم. ان شاءالله.