به گزارش سرویس علمی فرهنگی خبرگزاری «حوزه» استاد محسن قرائتی در ادامه سلسله مباحث تفسیری خود با موضوع تفسیر قطره ای به بیان آموزه های آیات نود و هفتم و نود و هشتم سوره بقره پرداخته است.
«قُلْ مَنْ كانَ عَدُوًّا لِجِبْريلَ فَإِنَّهُ نَزَّلَهُ عَلى قَلْبِكَ بِإِذْنِ اللَّهِ مُصَدِّقاً لِما بَيْنَ يَدَيْهِ وَ هُدىً وَ بُشْرى لِلْمُؤْمِنينَ» (بقره، 97)
«مَنْ كانَ عَدُوًّا لِلَّهِ وَ مَلائِكَتِهِ وَ رُسُلِهِ وَ جِبْريلَ وَ ميكالَ فَإِنَّ اللَّهَ عَدُوٌّ لِلْكافِرينَ» (بقره، 98)
ترجمه: (اى پیامبر به آنها كه مى گویند: «اگر جبرئیل بر تو نازل مى شود، ما به تو ایمان نمى آوریم، چون با او دشمن هستیم») بگو: كسى كه دشمن جبرئیل است (در حقیقت دشمن خداست، زیرا) همانا او به فرمان خداوند، قرآن را بر قلب تو نازل كرده، (قرآنى) كه كُتب پیشین را تصدیق مى كند و براى مؤمنان مایۀ هدایت و بشارت است
هر كس كه با خدا و فرشتگانش و پیامبران او و جبرئیل و میكائیل دشمن باشد، پس (بداند كه) همانا خداوند دشمن كافران است.
وقتى پیامبر اسلام (ص) به مدینه آمدند، جمعى از یهود به همراه یكى از علماى خود، نزد پیامبر آمده و سؤالاتى مطرح كردند. از جمله پرسیدند: نامِ فرشته وحى تو چیست؟ وقتى پیامبر (ص) فرمود: جبرئیل؛ گفتند: اگر میكائیل بود ما ایمان مى آوردیم، زیرا جبرئیل دشمن ماست و دستوراتِ سختى مثل جهاد مى آورد!.
وقتى انسان نخواهد حق را بپذیرد دنبال بهانه مى گردد و حتى حاضر مى شود یكى از فرشتگان الهى را به سختگیرىِ بیجا متهم كند تا بلكه راهى براى فرار از قبول حق داشته باشد. درست مانند دانش آموزِ بازیگوشى كه معلم ریاضى را بد و معلم ورزش را خوب مى داند!
اصولاً فرشتگان الهى، چه جبرئیل و چه میكائیل از جانب خود چیزى نمى آورند تا مورد دوستى یا دشمنى قرار گیرند. آنها جز به امر خداوند كارى نمى كنند و تنها واسطه وحى میان خدا و پیامبرش هستند، بنابراین حرفِ یهود، تنها بهانه اى براى فرار از پذیرش اسلام بود، نه آنكه منطقى قابل پذیرش براى عدم قبول اسلام باشد.
از این آیه مى آموزیم كه:
دین یك مجموعه است كه ایمان به همه آن لازم است. نمى توان گفت به خدا ایمان دارم، امّا این فرشته را دشمن دارم و یا به آن پیامبر اعتقادى ندارم. مؤمن واقعى به همه پیامبران و فرشتگان خدا ایمان دارد.
