به گزارش خبرگزاری«حوزه» حضرت آيت الله جوادي آملي در ديدار جمعي از اعضاء مجمع تربيتي بانوان تهران که  در بنياد بين‌المللي علوم وحياني اسراء برگزار شد، پس از تبريك ماه پربركت شعبان و لزوم تأسّي به وجود مبارك پيامبر(ص) با اشاره به روايت نوراني امام مجتبي(ع) به ضرورت همراهي علم با عمل اشاره كردند و بيان داشتند: ماه پربركت شعبان كه محفوف به رحمت و عنايت است، ماه مخصوص وجود مبارك پيغمبر(صلّي الله عليه و آله و سلّم) می باشد كه اُسوه همه ماست و باید توفيق اقتدا به آن حضرت را داشته باشيم و از فيض و فوز اين ماه و صاحب اين ماه متنعّم بشويم.

ایشان ادامه دادند: وقتي ما مي‌توانيم ديگران را راهنمايي كنيم كه مصباح‌الهدايه بشويم، از علم به تنهایی كاري ساخته نيست علم حداكثر مشكل خود عالِم را حل می كند، اما آن عمل صالح است كه حقيقتاً نور است و جامعه را روشن مي‌كند. وجود مبارك امام مجتبي(ع) به ما توصيه كرد كه ظرف دانش و چراغ هدايت باشيد.باید مفسران توجه داشته باشند که قرآن مادامي كه در محدوده تفسير و گفتن و شنيدن و نوشتن و اينهاست ظرفيت علمي را تأمين مي‌كند، اما وقتي به اعتقاد و باور و عمل صالح ظهور كرد مصباح‌الهدايه مي‌شود و اين كار اگر از ما ساخته نبود وجود مبارك امام مجتبي(ع) به آن دستور نمي‌داد، نبايد گفت اين فقط براي انبيا و اولياست بلكه براي ما هم هست. ما هم بايد به آن بخش علمي توجه کنیم و هم به آن بخش مصباح‌الهدايه.

معظم‌له در ادامه اذعان داشتند: انسان می تواند با حشر با قرآ‌ن، عمل به قرآن، باور قرآن، از عربي مبين به عليّ حكيم خروج كند، لذا اگر مي‌گويند نماز، معراج مؤمن است، قرآن هم معراج مؤمن است؛ هر عبادتي كه انسان به عنوان قُرب الي الله انجام مي‌دهد اين معراج است.

حضرت آیت الله جوادی آملی دربخش دیگری از سخنان خود تصریح داشتند: اگر كسي مالي را ارث برد نمي‌شود به او گفت تو چه كار كردي اين مال به تو رسيد؟! اين مي‌گويد من كسب نكردم من ارث بردم، بخش‌هايي از قرآن كريم كسبي نيست وراثتي است! اگر كسي آن مقداري را كه فهميد، باور كرد و عمل كرد بقيه را به او مي‌دهند! اين از بيانات نوراني اميرالمؤمنين(ع) است كه فرمود اگر كسي به اين علم‌الدراسه عمل كرد به علم‌الوارثه مي‌رسد، یعنی اگر به آنچه كه مي‌داند بين خود و بين خدا عمل كند، و آن را باور كند، آنچه را هم كه نمي‌داند به او مي‌دهند. ما اگر در خدمت عربي مبين باشيم اين را خوب بفهميم و به مقداري كه فهميديم، باور كنيم و عمل كنيم و منتشر كنيم به آن عليّ حكيم نزديك مي‌شويم و اين بخش علم‌الدراسهٴ ما به آن علم‌الوراثه مرتبط مي‌شود، اگر ما به علم‌الوراثه رسيديم مي‌توانيم جامعه‌مان را معطّر كنيم.

ایشان با اشاره به ظرفيت دروني انسان براي فراگيري علم به لزوم توجه بيشتر به فراگيري علم و انتشار آن در جامعه پرداختند و بيان داشتند: علم، ظرفيتِ ظرف را اضافه مي‌كند، اما امور مادي، ظرف را به خود اختصاص مي‌دهد و جا را براي علم مي‌بندد! اين بيان نوراني حضرت علي(ع) است كه فرمود هر ظرفي با آمدن مظروف جايش تنگ مي‌شود، اما دل كه ظرف دانش است ،وقتي علم وارد آن شد، مشروح مي‌شود؛ اين را مي‌گويند «شرح صدر».