به گزارش خبرنگار خبرگزاری «حوزه»، حضرت آیت الله سبحانی شامگاه دوشنبه در برنامه چشمه معرفت که از شبکه دوم سیما پخش شد، با اشاره به شان نزول آیه 55 سوره مائده «إِنَّمَا وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَهُمْ رَاكِعُونَ»، اظهار داشتند: امیرمومنان(ع) در مسجد نماز می خواند، سائلی وارد مسجد شد، از مردم درخواست کمک کرد اما کسی اجابت نکرد، حضرت انگشتری در دست داشت و در حال رکوع به سائل اشاره کرد تا انگشتر را از دست ایشان خارج کند، آن سائل هم انگشتر را از دست علی درآورد و تملک کرد.  

ایشان تصریح کردند: آیه می فرماید ولی شما کسانی هستند که دارای ایمان اند و در حال رکوع زکات (به معنای صدقه) می دهند.

معظم له در پاسخ به پرسشی مبنی بر اینکه چگونه امیرمومنان علی (ع)در حال نماز سوال سائل را می شنوند، انسانی که غرق در جمال و جلال خداست به اطراف خود متوجه نمی شود و این با خضوع و خشوع علی(ع) سازگار نیست، اظهار داشتند: امیرمومنان اگر صدای فقیری را می شنوند و زکات می دهند این یک عمل عبادی است و خارج از عبادت نیست؛ علی(ع) در حالی که عبادت می کند یک عمل عبادی دیگر را هم انجام می دهد.

این مرجع تقلید افزودند: امیرمومنان قلب خودش را به امور دنیوی می بندند؛ اما اینجا امور اخروی است، کسانی هستند قلب خود را به اکثر امور می بندند جز یک امر واحد؛ گاهی مادرانی هستند که قلب خود را به همه امور می بندند، اما صدای کودک را از دور می شنوند؛ امیرمومنان نیز قلب خودش را به امور دنیوی بسته، اما نسبت به امور اخروی باز گذاشته و رفع نیاز از نیازمند از بهترین اعمال است؛ بنابراین چه مانعی دارد در حال رکوع صدای سائلی را بشنود و اشاره کند انگشتر را از دست ایشان درآورد؛ این منافات با خضوع و خشوع ندارد بلکه رفع نیاز از نیازمندان است.

حضرت آیت الله سبحانی همچنین در پاسخ به شبهه ای مبنی بر اینکه برخی افراد می گویند این اقدام امیرمومنان، عمل کثیر است و نماز را باطل می کند؛ اینکه حضرت اشاره کرده انگشتر از دستش درآورند، کجا فعل کثیر است؟؛ فعل کثیری مبطل نماز است که صورت نماز را محو کند، این اقدام صورت نماز را محو نمی کند؛ پیامبر اکرم(ص) گاهی امام حسن(ع) و امام حسین(ع) را بغل می گرفت و بلند می شد و حمد می خواند؛ این فعل کثیر نیست.     

ایشان در پاسخ به پرسش دیگری مبنی بر اینکه چرا قرآن به صورت جمع می فرماید «الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَهُمْ رَاكِعُونَ»، گفتند: قرآن در موارد بسیاری از فرد  واحد به صیغه جمع آورده است؛ در سوره منافقون فرماید «هُمُ الَّذِينَ يَقُولُونَ لَا تُنْفِقُوا عَلَى مَنْ عِنْدَ رَسُولِ اللَّهِ حَتَّى يَنْفَضُّوا»؛ در اینجا منظور از «هُمُ الَّذِينَ يَقُولُونَ» یک نفر یعنی «عبدالله بن اُبی» است.

این استاد برجسته حوزه علمیه با بیان اینکه جمع آوردن در آیه 55 سوره مائده جنبه عرفانی هم دارد، ابراز داشتند: مرحوم شرف الدین عاملی در «المراجعات» به این نکته توجه می کند و می فرماید برای اینکه تحریک عواطف دیگران نکند، صیغه را به صورت جمع آورده که بدانند راه به سوی همه باز است اما در عین حال هیچکس نمی تواند به این مقام جز علی بن ابی طالب برسد.

این مرجع تقلید افزودند: معلمی می داند پاسخگوی سوال فقط فلان شاگرد است اما مسئله را به صورت کلی مطرح می کند تا هر کسی بتواند این سوال را پاسخ دهد، امتیاز بگیرد؛ هدف اصلی معلم این است خدشه و تحریم عواطف در دیگران ایجاد نکند.

حضرت آیت الله سبحانی با اشاره مجدد به آیه 55 سوره مائده «إِنَّمَا وَلِيُّكُمُ اللَّهُ وَرَسُولُهُ وَالَّذِينَ آمَنُوا الَّذِينَ يُقِيمُونَ الصَّلَاةَ وَيُؤْتُونَ الزَّكَاةَ وَهُمْ رَاكِعُونَ»، اظهار داشتند: البته در اینجا منظور ولایت به معنای دوستی نیست، بلکه ولایت به معنای امامت است چراکه اگر به معنای دوستی باشد، اختصاص به علی(ع) و حالت رکوع ندارد؛ اینکه آیه می فرماید «وَهُمْ رَاكِعُونَ» اشاره به فرد می کند که این فرد ولی است؛ اگر ولایت به معنای دوستی باشد همه مومنان دوستان هم هستند؛ این ولایت به معنای امامت و اولی به تصرف در نفوس اموال است.  

معظم له در پایان خاطرنشان کردند: خداوندا همه ما را موفق به تابیدن نور ولایت بر قلوب مان کن و از نور مولا علی(ع) بهره بگیریم و ولایت او را گرامی بداریم.

انتهای پیام/313/33