خبرگزاری حوزه – تبریز:

جعفر کهنمویی متولد ۱۳۲۴ در محله اهراب تبریز به دنیا آمده است، در ششم ابتدایی احساس علاقه به نقاشی و رنگ در او ایجاد شده و بدون آموزش معلم با آبرنگ و سیاه قلم کار نقاشی را شروع کرده است، وی در سال ۱۳۴۱ وارد دبیرستان هنرهای زیبا شد.

تصویرگر چهره امام خمینی (ره) در روزهای پرتلاطم انقلاب اسلامی ایران در گفتگو با خبرنگار خبرگزاری «حوزه» پیرامون نقاشی چهره امام در آن روزگاران می گوید.

استاد ابتدا بفرمایید چطور شد که شما به نقاشی علاقه مند شدید؟

 برادر کوچک من در بازار ایپکچی تبریز کار می کرد و با آیت الله قاضی(ره) نسبتی داشتند، من به منزل آنها رفت و آمد می کردم. وقتی آقای قاضی دیدند که من عکس امام را کشیده ام، مرا تشویق به کشیدن تصاویر امام(ره) کرد، تصویری کوچک به ابعاد شش در چهار از امام بود که از سال ۴۱ آنجا مانده بود. من آن را نیمه های شب به ابعاد یک متر و نیم کشیدم و گذاشتم تا صبح خشک شد؛ صبح آن را به خیابان بردند، بعد از آنکه حسن آقا انگجی نماز را خواند، ساواک گاز اشک آور زد و تابلو را برداشت و درهم شکست.

 عکس های حضرت امام(ره) را چطور تهیه می کردید تا از روی آن ها نقاشی کنید؟

وقتی امام در پاریس حضور داشتند عکس های ایشان را برای آیت الله قاضی می فرستادند و او عکس ها را به من می داد و من هم آن ها را نقاشی می کردم و به بیت آقای قاضی می دادم.

وی در خصوص نحوه کارش تصریح می کند: نقاشی های خود را روی برزنت می کشیدم و پارچه های برزنت را از شیرپزها و پنیر فروش ها می خریدم، من آنها را با عسل و ژلاتین و سریش زیرسازی می کردم و تصویر را سفید می کردم.، آن کار را می کردم تا نقاشی ترک نخورد و نشکند.

چه خاطره ای از ایام محرم سال های پیروزی انقلاب دارید، آیا آن ایام هم نقاشی می کشیدید؟

وقتی تظاهرات در تاسوعا، عاشورا و اربعین پیش از پیروزی انقلاب اسلامی اوج گرفت من آن زمان درگرماگرم آغاز انقلاب در خانه دو کار انجام می دادم، هم پارچه نویسی می کردم و هم نقاشی می کشیدم.

دانش آموزان و دانشجویان به منزل ما می آمدند و پارچه هایی که در خانه داشتیم، حتی پارچه های سفید پرده را پهن می کردیم و من قالب شعار را درمی آوردم و آنها داخل آنها شعار می نوشتند. همچنین نقاشی های رنگ روغن را روی بوم با تیوپ روغنی درجه یک کار می کردم، آنها تا صبح خشک می شد، نقاشی ها را خیابان می بردیم و در مردم شور و حال انقلابی ایجاد می کردیم.

 درباره نذرتان برای ما بگویید

نذر کرده بودم ۱۰۰ تصویر امام خمینی(ره) را در ابعاد یک و نیم متر طراحی کنم و تمام شهر تبریز را با تصاویر انباشته کنم، اما بعد از پیروزی انقلاب اسلامی به این همه عکس نیاز نبود، لذا یکی از علما به من فرمود: حدود پانزده یا بیست تصویر کفایت می کند، لازم نیست همه اش را نقاشی کنی، حالا دیگر نمی دانم آن هشتاد تا تابلو را به خدا بدهکارم یا نه؟

آیا برای نقاشی هایی که می کشیدید پول هم دریافت می کردید؟

آن زمان در هنر نقاشی به سیرت توجه می کردیم نه صورت، اگر کسی به من می گفت فلان قدر پول بدهم تا عکس فرزند یا پدرم را نقاشی کنی تا سرقبرش بگذارم، قبول نمی کردم. اگر مبلغ آن چنانی می دادند که تصویر فلان کس را بکش، قبول نمی کردم؛ اما اگر می خواستند که عکس شهید و امام را نقاشی بکنم، خودم استقبال می کردم تا عکس را طراحی کنم.