به گزارش خبرنگار خبرگزاری «حوزه»، حضرت آیت الله سبحانی شامگاه چهارشنبه در برنامه چشمه معرفت که از شبکه دو سیما پخش شد، با تبریک ولادت امام حسن مجتبی(ع)، اظهار کردند: ایشان در سال دوم یا سوم هجرت در شب نیمه ماه رمضان از مادر متولد شدند؛ هفت سال از زندگانی پیامبر اکرم(ص) را دیدند و سی سال هم با امیرمؤمنان بودند؛ ده سال دوران امامت ایشان بود و پنجاه سال تمام زندگی کردند و از طریق سم به شهادت رسیدند.

ایشان با بیان اینکه امام حسن(ع) انسانی به تمام معنا، رئوف، رحیم و فریادرس محرومان بودند، تصریح کردند: ایشان پناهگاه محرومان بودند؛ هرگاه کسی در خانه امام مجتبی(ع) می آمد، او را محروم نمی کردند و اگر هم خودشان امکاناتی نداشتند، راهی را نشان می دادند تا شاید حاجت فرد به گونه دیگری برآورده شود.

معظم له با اشاره به اینکه تاکنون درباره شجاعت امام مجتبی(ع) کمتر گفته شده است، افزودند: ایشان در جنگ جمل مانند سایر دلاوران نبرد می کرد؛ حتی در جنگ صفین هم کنار برادرش امام حسین(ع) مشغول نبرد بود که حضرت علی(ع) هردو را خواستند تا نسل رسول الله قطع نشود.

این مرجع تقلید افزودند: امام حسن(ع) در هنگامه دلاوری، از شجاعت بهره می گرفت اما در هنگام برخورد با محرومان، رئوف و مهربان بود.

حضرت آیت الله سبحانی با بیان اینکه امام حسن مجتبی(ع) مورد علاقه همگان بود، تصریح کردند: حتی مروان بن حکم که از دشمنان سخت امام بودند، در موقع خاکسپاری حضرت، گریه می کرد و می گفت: این شخصی که الان زیر خاک می رود، از نظر صبر و بردباری مانند همین کوه ها صابر و بردبار بود.  

ایشان افزودند: افرادی از شام می آمدند و به امام حسن(ع) اهانت می کردند، اما ایشان با منطق روشن، آنان را هدایت می کرد؛ در واقع، فرد با دشمنی وارد خانه حضرت می شد، اما به عنوان دوست امام خارج می شد.

معظم له در پاسخ به پرسشی مبنی بر اینکه چرا امام حسن(ع) راه صلح در پیش گرفت اما امام حسین(ع) جهاد کرد، اظهار کردند: در اسلام، تک قانون وجود ندارد که همیشه باید جهاد باشد؛ در اسلام همانطوری که جهاد است، قانون دیگر با عنوان صلح هم مطرح است.

این مرجع تقلید تصریح کردند: خداوند به پیامبر می فرماید اگر آنان گرایش به صلح نشان دادند، تو هم صلح را بپذیر؛ پیامبر اکرم(ص) در بدر و احد جنگ کرد اما در حدیبیه صلح کرد؛ امام امت باید مصالح و مفاسد را در نظر بگیرد؛ تک قانون نیست و این یکی از علائم خاتمیت اسلام است.

ایشان افزودند: قرآن در عین دعوت به جهاد، تصریح هم بر صلح دارد و می فرماید اگر دو گروه از مؤمنین به جنگ و جدال برخواستند، در درجه اول صلح در میان آنان برگزار کنید.  

حضرت آیت الله سبحانی با اشاره به جنگ امام حسن مجتبی(ع) و معاویه، گفتند: در درجه نخست، امام قیام را برعهده گرفت و تا مدتی به نبرد مشغول بود اما احساس کردند لشکریان آمادگی نبرد ندارند و در صورت نبرد دیگر، جز اینکه ایشان را تنها بگذارند، نتیجه دیگری نیست.

ایشان افزودند: امام حسن(ع)، جمعیتی از فرماندهان و بزرگان را گردهم آورد و وقتی از پیشنهاد طرف مقابل مبنی بر صلح سخن گفتند، همه تصریح کردند که ما زندگی و بقا می خواهیم نه فنا.

معظم له تصریح کردند: در همان زمانی که حضرت علی(ع) به شهادت رسید، از طرف روم شرقی تصمیم گرفتند به سوی کشور اسلامی حمله کرده و مدینه را تسخیر کنند. در چنین شرایطی، درگیری با معاویه به صلاح اسلام نبود، زیرا اگر این دو طایفه به جنگ با یکدیگر می رفتند، به سود روم شرقی می شد.

این مرجع تقلید همچنین به لشکر ناهماهنگ امام حسن مجتبی(ع) اشاره کردند و گفتند: گروهی با امام ابراز همراهی کرده و واقعاً حاضر بودند جان خود را در راه ایشان بدهند؛ گروهی از خوارج بودند که نظرشان محبت به امام(ع) نبود، بلکه نظرشان عداوت و انتقام از معاویه بود و نمی خواستند برای پیشرفت هدف امام حسن(ع) بحنگند؛ گروه دیگر اهل دنیا بودند و هرزمان احساس می کردند منافع آنان با معاویه تأمین می شود، امام را رها کرده و در طرف او حاضر می شدند.

حضرت آیت الله سبحانی تصریح کردند: گروه دیگر، افراد مردد بودند و اصلاً نمی دانستند حق با کیست؛ گروه دیگری نیز که از اکثریت بودند تابع روئسای قبایل و عشایر بودند.

ایشان افزودند: امام مجتبی(ع) اگر با لشکری ناهاهنگ از پنج گروه متفاوت، به سوی شام حرکت می کرد و طرف مقابل جمع واحدی بود، قطعاً جز شکست نتیجه دیگری نداشت.

این مرجع تقلید در پایان با تأکید بر اینکه مصلحت ایجاب کرد امام مجتبی(ع) صلح را بپذیرد، تصریح کردند: البته صلح‌نامه بسیار دقیق و به نفع اسلام است.

انتهای پیام/313/33