" شهدا را قلم ها می سازند و قلم ها هستند که شهید پرورند"

به گزارش خبرگزاری «حوزه»، این فراز از بیانات امام خمینی(ره) بی شک یکی از بهترین و زیباترین توصیف ها در بیان اهمیت و جایگاه قلم و صاحب آن است ، چه آن که ایشان در جای دیگر می فرمایند: "قلم خودش یکی از اسلحه هاست؛ این قلم باید دست اشخاص صالح و دست افاضل باشد."

در عظمت و شأن خاص قلم در نگاه دینی ما همین بس که در قرآن مجید، سوره ای به آن اختصاص یافته و پروردگار عالم به قلم و آثارش و نیز سطرها و کلماتی که از نوک قلم بر صفحه کاغذ نقش می بندد، سوگند یاد کرده است"ن وَ القَلَمِ وَ ما یَسطُرون"

سوگند حضرت حق در این باره ، بی تردید، قلم را قداست و نوشتن را حرمتی ویژه بخشیده و از این روست که بزرگان ما بر این نکته تأکید ورزیده اند که درخت قلم، اگر ریشه در تدین و تعهد داشته باشد، میوه شیرینش هدایت و اصلاح گری خواهد بود.

عظمت نوشته البته به محتوایش است ، چه آن که قلم های شهید پرور، عشق های برتر را بذرافشانی می کنند و شور شهادت طلبی را در رواق دل ها می تابانند و شهیدان را در معراج شهادت، به سفری از فرش تا عرش رهنمون می سازند.

به تعبیر زیبای یکی از فعالان فرهنگی کشورمان، نویسنده متعهد، نقش تک تیرانداز را در میدان نبرد اندیشه ها برعهده دارد و لاجرم برای پیروزی، نیازمند دقت بالا، مهارت لازم و هدف گیری و سرعت در عمل است.

به هر صورت یکی از مباحث مهمی که هیچ جامعه ای که مساله بقا و تکامل خویش علاقه مند است ، نمی تواند از آن غفلت نماید، مساله قلم و نویسندگی است، چه آن که نویسندگی هنری است که مادر هنرهای دیگر به شمار می رود و در ضمن از این حیث که خود فن و هنر است، نقش بسزایی در رشد و تعالی جامعه دارد.

البته سخن گفتن یا نوشتن خود دارای سه مرحله است که شامل تفکر، تعبیر و تقریر یا تحریرمی شود که لاجرم هر سه آن ها به فکر و اندیشه بستگی دارد .

یکی دیگر از ویژگی های قلم و نوشته ناظر به ماندگاری و اثرگذاری همیشگی آن است ، چنان که مرحوم شیخ طبرسی می نویسد:"بیان دو گونه است: بیان زبان و بیان قلم؛ بیان زبان، با گذشت زمان کهنه می‏شود و از بین می ‏رود، ولی بیان قلم تا ابد باقی است"

از سوی دیگر باید به کارکردهای دوگانه قلم توجه داشت به این معنا و مفهوم که قلم، همان اندازه که می تواند آگاهی بخش و جریان ساز باشد، می تواند عامل و زمینه ساز سقوط و تباهی فرد و جامعه لقب گیرد. با این وجود شکی نیست که پلیدی و زشتی، محکوم به نابودی است، حتی اگر این پلیدی خود زاییده قلم باشد.

قلم به دست گرفتم که حرف حق بنویسم

هر آنچه را نتوان گفت بر ورق بنویسم

قسم به جان قلم خورده ام که نای قلم را

به دست گیرم و تا آخرین رمق بنویسم

بر آن سرم که به رغم محیط در همه جایی

هر آنچه حق بپسندد به حقِ حق بنویسم

۳۱۳/۸