باور این حقیر بر این است که خداوند متعال در طول تاریخ بشریت، هیچ انسانی را تحت عناوین منتخب، برگزیده، نبی، فرستاده، رسول، پیامبر و یا پیام آور جهت هدایت بشر انتخاب، اعزام و ارسال ننموده است و همچنین در گوش های سر هیچ انسانی تحت عنوان های بالا، جمله یا جملاتی را تحت عنوان آیه یا آیات زمزمه نکرده است، چه شخصا یا بطور مستقیم و بدون واسطه و چه بصورت غیر مستقیم و با واسطه یعنی توسط موجودی به نام روح مقدس یا فرشته ای با نام جبرئیل. زیرا چنین کاری، عظمت و بی نیازی خداوند را تا سطح نیازمندی تقلیل میدهد. همچنین خداوند متعال انسان را جهت بندگی ، طاعت و عبادت نیآفریده است بلکه جهت ارتقاء انسان به عنوان بخش مهمی از وجود خداوند تا سطح خویش. همچنین خداوند متعال تنها یک جهان را از نیستی و عدم نیآفریده بلکه بینهایت جهان ها را از وجود نامتناهی خویش خلق کرده است. جهان ها دو نوع اند، معنوی و مادی و از لحاظ زمانی خلق جهان های معنوی تقدم بر خلق جهان های مادی دارند. سرنوشت جهان های معنوی چیز دیگری نیست غیر از نزول یافتن و تبدیل شدن به جهان های مادی و سرنوشت جهان مادی چیزی نیست غیر از صعود یافتن و تبدیل شدن دوباره به جهان معنوی و سرنوشت جهان های معنوی در قوس صعودی چیزی نیست غیر از برگشتن به حالت اولیه یعنی دانش، قدرت، آگاهی، رحمت، عشق، زیبایی و خوبی مطلق. طول عمر جهان های معنوی توسط لحظه ازل و طول عمر جهان های مادی توسط لحظه ابد رقم زده میشوند. طول زمانی لحظات ازل و ابد برابر است با طول لحظه حال که این خود برابر است با زمان پلانک، یعنی ۱۰ بتوان منهای ۴۳ ثانیه. لذا تعریف ارائه شده از مفاهیم ازل و ابد، یعنی بی آغازی به سمت گذشته و بی پایانی به سمت آینده حقیقت نداشته و تعاریف اشتباهی می باشند. همچنین مفاهیم بیزمانی و بیمکانی به معنای رایج که عبارت باشد از عدم وجود زمان و مکان، اشتباه میباشد. این مفاهیم واقعیت عینی دارند و دوقلو های همزاد زمانمکان معمولی اند که با همدیگر نوسانگر های هشت قطبی بنیادی را تشکیل میدهند که از تراکم شدید آنها در اولین لحظه های وقوع مه بانگ، کلیه ذرات نور، انرژی و ماده آفریده شده اند، البته فقط حدود هشت تا در صد از آنها به نور و ماده تبدیل شده اند و بقیه به شکل سیاه چاله های ریز و درشت سراسر کیهان را پر کرده اند که در علم کیهان شناسی تحت مفاهیم انرژی و ماده تاریک ان