کلام اهل‌بیت(ع) به‌ منزله شاقول معنوی

به گزارش خبرنگار خبرگزاری «حوزه» از مشهد مقدس، استاد حسین انصاریان در سخنرانی خود در صحن جامع رضوی مشهد، اظهار کرد: وجود مبارک حضرت باقر، امام صادق، حضرت موسی‌بن‌جعفر و امام هشتم(ع) بیش از دیگر ائمه ویژگی‌های یک انسان به‌معنای واقعیِ شیعه را بیان کرده‌اند. دانستن این ویژگی‌ها برای ما واجب است، چراکه بیانات این بزرگواران در عالم معنا به‌منزلهٔ شاقول است که ما خودمان را با این شاقول معنوی ارزیابی کنیم و به‌دست بیاوریم که آیا ما آن شیعه‌ای هستیم که ائمهٔ طاهرین(ع) می‌خواهند؟! اگر هستیم، خدا را بر این نعمت بی‌نظیر شکر کنیم چون پروردگار مهربان عالم، بالاترین، باارزش‌ترین، عالی‌ترین و مفیدترین نعمت را به ما عنایت کرده است؛ و اگر نیستیم، تا در دنیا فرصت داریم و عمر ما باقی است، بکوشیم که شیعه واقعی شویم.

همه درهای فیوضات الهیه با شیعه بودن به روی انسان باز می شود

استاد برجسته اخلاق حوزه های علمیه با بیان اینکه شیعهٔ واقعی به‌سوی کمالات اخلاقی، کمالات نفسی، کمالات روحی و کمالات عملی در حد ظرفیت خودش راه دارد؛ گفت: همهٔ درهای فیوضات الهیه با شیعه بودن به روی او باز است. خداوند در آیه 83 سورهٔ مبارکهٔ صافات کلمهٔ شیعه را به‌کار برده و ذکر کرده است. آیاتی قبل از آیهٔ 83 است که خداوند مهربان کمالات عقلی، کمالات اخلاقی، کمالات روحی و کمالات انسانی اولین پیغمبر اولوالعزم، وجود مبارک حضرت نوح(ع) را در آن آیات بیان می‌کند. بعد از اینکه این آیات پایان پیدا می‌کند، پروردگار عالم می‌فرماید: «وَإِنَّ مِنْ شِیعَتِهِ لَإِبْرَاهِیمَ» اگر شما بندگان من بخواهید بدانید که شیعه بودن چه فیض عظیمی است و شیعه بودن چه درهایی از حقایق ملکوتی، اخلاقی و انسانی را به روی انسان باز می‌کند، ابراهیم را ببینید. ابراهیم(ع) از کجا به این‌همه کمالات رسید؟ کمالاتی که در سورهٔ مبارکهٔ بقره، سورهٔ مبارکهٔ هود، سورهٔ مبارکهٔ نحل، سورهٔ مبارکهٔ صافات و سورهٔ مبارکهٔ شعرا برای او مطرح است؛ یعنی پروردگار عالم او را از طریق شیعه بودن به‌عنوان یک انسان کامل، جامع و الهی معرفی می‌کند.

ابراهیم(ع)، شیعهٔ نوح(ع) در تمام ابعاد زندگی

وی ادامه داد: پروردگار عالم در پاسخ به این پرسش که ابراهیم(ع) شیعهٔ چه کسی بوده که این‌همه کمالات و فضایل را به‌دست آورده است؟ می‌فرماید: «وَإِنَّ مِنْ شِیعَتِهِ لَإِبْرَاهِیمَ» ابراهیم(ع) شیعهٔ نوح(ع) بوده است. یعنی ابراهیم(ع) در تمام مسائل باطنی، ظاهری، دنیایی، آخرتی و اخلاقی پیرو حضرت نوح(ع) بوده و خود را در همهٔ جهات زندگی با فرهنگ حضرت نوح(ع) هماهنگ کرده و از طریق شیعه بودنش نسبت به حضرت نوح(ع) به این کمالات باعظمت رسیده است. قرآن مجید می‌گوید: ابراهیم(ع) تمام وجود خودش، اعمالش، اخلاقش، زن و بچه‌داری‌اش و امور مادی و معنوی‌اش را برای خدا گذاشت. «إِذْ قٰالَ لَهُ رَبُّهُ أَسْلِمْ قٰالَ أَسْلَمْتُ لِرَبِّ اَلْعٰالَمِینَ»(سورهٔ بقره، آیهٔ 131)؛ «قُلْ إِنَّ صَلاٰتِی وَ نُسُکِی وَ مَحْیٰایَ وَ مَمٰاتِی لِلّٰهِ رَبِّ اَلْعٰالَمِینَ»(سورهٔ انعام، آیهٔ 162).

ویژگی های منحصربه‌فرد حضرت ابراهیم(ع)؛

1. حضرت ابراهیم(ع) جان خود را برای خدا و بدون هیچ مزدی می داد

استاد انصاریان به چهار ویژگی منحصربه‌فرد حضرت ابراهیم(ع) اشاره و خاطرنشان کرد: حضرت ابراهیم(ع) جان خود را برای خدا و بدون هیچ مزدی می داد؛ هنگامی که نمرودیان در هزار متر زمین که دور این هزار متر را دیوار بلند کشیده بودند و راه فراری وجود نداشت، از همهٔ ملت، نمرودیان و وابستگان به فرعونِ شیطان دعوت کردند که هر کسی هر مقدار می‌تواند، برای افروختن آتش در این هزار مترِ بسته کمک کند. مرد و زن، پیر و جوان، آنچه در آن زمان مادهٔ آتش‌گیره بود، آوردند و در این هزار متر زمین پر کردند، تپه‌ای درست کردند و بعد آتش زدند. شعله‌های آتش چنان بلند بود که پرندگان از چندصد متری این شعله‌ها رد نمی‌شدند. منجنیق آماده است که ابراهیم(ع) را در آن بگذارند و در آتش پرت کنند. ابراهیم(ع) در این موقعیت گفت: خدایا من همهٔ وجودم را برای تو بذل می‌کنم که در این آتش قرار گیرم.

وی در تبیین معنا و مفهوم «بذل» گفت: بذل یعنی وجودش را صدقه نداد، انفاق نکرد، عطا نکرد، بلکه خونش را برای پروردگار، بدون کمترین توقعی بذل کرد. ابراهیم(ع) نیز به پروردگار خود گفت: من وجودم را برای سوختن برای تو آماده کرده‌ام، بدون اینکه توقعی داشته باشم.

2. قلب ابراهیم(ع) در انحصار خداوند

این مبلغ  عرصه بین الملل انحصار قلب حضرت ابراهیم(ع) در انحصار خداوند را دومین ویژگی حضرت عنوان و بیان کرد: «و قَلبه للرّحمان» ابراهیم(ع) از ابتدای جوانی به پروردگار عالم اعلام کرد که دل من صددرصد برای توست؛ یعنی جای دیگری پَر نزند، جای دیگری نرود، خانه‌ای برای بیگانه، محبت‌های نامشروع و خواسته‌های نامعقول نشود و قلبم برای تو باشد. «یَوْمَ لَا یَنْفَعُ مَالٌ وَلَا بَنُونَ * إِلَّا مَنْ أَتَی اللَّهَ بِقَلْبٍ سَلِیمٍ»(سورهٔ شعراء، آیات 88-89).

تشییع مردی که دل در گرو حضرت علی(ع) داشت

نویسنده کتاب ارزشمند «همراهی علی و حق» افزود: این جنسی از دل است که پروردگار در بازار قیامت گران می‌خرد. قلب سلیم یعنی اگر قلب را در بازار قیامت سلیم ببینند و بخرند، تمام فعالیت‌های عمر انسان را می‌خرند. در روایت است که امیرالمؤمنین(ع) می‌فرمایند: من دستم در دست پیغمبر(ص) بود و در کوچه می‌رفتیم، چهار نفر کارگر جنازه‌ای را به‌طرف قبرستان می‌بردند. پیغمبر(ص) به من فرمودند: علی جان، به تشییع جنازه برویم؟ گفتم: فرمان بدهید تا برویم. پیغمبر(ص) فرمودند: یک‌بار من و تو عقب تابوت را می‌گیریم، یک‌بار هم جلوی تابوت را می‌گیریم و این‌جوری مُرده را تشییع کردیم و به قبرستان آوردیم. مُرده چه کسی بود؟ یک کارگر ساده که در بازار باربری می‌کرد. چهارنفری هم که جنازه‌اش را به قبرستان می‌بردند، از همکارهای باربرش بودند که آدم‌های مستضعفی بودند. امیرالمؤمنین(ع) می‌گویند: تا داخل قبرستان آمدیم، اینها تابوت را کنار گذاشتند، پیغمبر اکرم(ص) به این چهار نفر فرمودند: به این جنازه دست نزنید، من و علی غسلش می‌دهیم. جنازه را غسل دادیم، پیغمبر(ص) پیراهن عربی خودشان را درآوردند و جنازه را کفن کردند، بعد خودشان وارد قبر شدند، جنازه را گرفتند و وارد قبر کردند، لحد را چیدند و درِ قبر را بستند، تمام شد و از آن چهار نفر باربر هم خداحافظی کردند؛ بعد که بیرون قبرستان آمدیم، به من فرمودند: علی جان، می‌دانی چرا من به این مُرده این‌قدر احترام کردم، به تشییع او رفتم، غسلش دادم، کفن کردم و خودم دفنش کردم؟ عرض کردم: یا رسول‌الله علتش را بگویید! فرمودند: وقتی وارد کوچه شدیم، من این جنازه را نگاه کردم، روی تختهٔ دلش را که نگاه کردم، دیدم دلش از عشق تو علی جان موج می‌زند.

دلی که خانهٔ محبت خدا و انبیاست، پرقیمت‌ترین دل است

مفسر، محقق و پژوهشگر علوم قرآنی گفت: دلی که خانهٔ محبت خدا، خانهٔ محبت انبیا، خانهٔ محبت ائمهٔ طاهرین(ع) و خانهٔ محبت اولیاست، پرقیمت‌ترین دل است. ابراهیم(ع) دل به خدا داد و دیگر هم پس نگرفت؛ اما بعضی‌ها به خدا دل می‌دهند و با برخورد به پول، مقام، شهرت و به امور دیگر، دلشان را پس می‌گیرند. دل را که پس می‌گیرند، دیگر کاری نمی‌توانند بکنند جز اینکه این دل را شیطان ببرد!

3. نیت واقعی و اخلاص ابراهیم(ع)

استاد انصاریان تأکید کرد: شیعهٔ ابراهیمی همهٔ وجودش را به پروردگار برای افتادن در آتش بذل می‌کند و با نمرودیان نمی‌سازد.

وی با تبیین نیت واقعی و اخلاص ابراهیم در ذبح فرزند به سومین ویژگی حضرت اشاره و تصریح کرد: قرآن مجید می‌گوید: حضرت ابراهیم(ع) در عالم رؤیا دید فرزند خود را در پیشگاه خدا قربانی می‌کند! اسماعیل(ع) را صدا زد. اسماعیل(ع) یک جوان چهارده‌پانزده‌ سالهٔ آراسته و دارای کمالات بود. به فرزندش گفت: «یَا بُنَیَّ إِنِّی أَرَیٰ فِی الْمَنَامِ أَنِّی أَذْبَحُکَ»(سورهٔ صافات، آیهٔ 102)، من در عالم رؤیا دیدم که تو را در پیشگاه پروردگارم قربانی می‌کنم. این جوان چهارده‌پانزده‌ ساله به پدر بزرگوارش با یک دنیا محبت گفت: «یٰا أَبَتِ اِفْعَلْ مٰا تُؤْمَرُ سَتَجِدُنِی إِنْ شٰاءَ اَللّٰهُ مِنَ اَلصّٰابِرِینَ»، پدرجان دستوری که به تو داده‌اند، اجرا کن و من هیچ عکس‌العملی در مقابل اجرای این دستور نشان نمی‌دهم. چون اسماعیل(ع) نیت واقعی برای ذبح و ابراهیم(ع) هم نیت واقعی برای ذبح فرزند خود داشت، وقتی کارد را به گلوی اسماعیل کشید، خداوند متعال گفت: «وَفَدَیْنَاهُ بِذِبْحٍ عَظِیمٍ»(سورهٔ صافات، ٱیهٔ 107)، من قربانی تو را قبول کردم. براساس آن نیت قلبی از آیات قرآن استفاده می‌شود که گویی ابراهیم(ع) فرزند خود را سر بُرید.

4. انفاق ثروت به برادران ایمانی

استاد انصاریان انفاق ثروت به برادران ایمانی را چهارمین ویژگی حضرت ابراهیم(ع) عنوان کرد، گفت: حضرت ابراهیم(ع) دامدار بود و درآمد دامداری‌اش زیاد بود؛ ولی شبی که از دنیا رفت، ثروتی از او باقی نماند. حضرت ثروتی که به‌دست می‌آورد را علاوه‌بر مخارج اهل‌بیتش، به برادران ایمانی می‌داد. این خصوصیت شیعه است که «بذل نفسه للنیران و ولده للقربان و قلبه للرحمان و ماله للاخوان».  شیعه باطن، اعمال و اخلاق بسیار پاکی دارد.

انتهای پیام   313/17