به گزارش خبرنگار خبرگزاری «حوزه» در کرمان، حجت الاسلام حسن بابانژاد مدیر موسسه جهادی تبلیغی سفیر در یادداشتی نوشت: حضرت آقا از دهه 70 موکداً اشاره به شبیخون فرهنگی و ناتوی فرهنگی کردند و در فرصتهای متعدد اشاره به تهاجم فرهنگی دشمن در عرصه های مختلف داشتند و همچنان دارند و با بیانهای مختلف جبهه بندی فرهنگی در برابر دشمن را از هر جبهه بندی دیگری مهم تر، مبنایی تر و ضروری تر اعلام کردند و در آخرین کلید واژه هایی که نسبت به این حرکت از آن استفاده کرده اند، میتوان به جهاد کبیر و جهاد تبیین اشاره کرد که از سال 95 به بعد مورد استفاده قرار داده اند.
در این باره دو سؤال مهم پیش میآید:
1. چرا دشمن علی رغم تغییر استراتژی های مبارزاتی خودش در دهه های مختلف هیچوقت فیتیله مبارزه فرهنگی با انقلاب اسلامی را پایین نکشید و بلکه روز به روز این سبک مبارزه را جدی تر، پیچیده تر و وسیع تر کرد؟
2. چرا نیروهای انقلابی در دفاع از انقلاب موفقیت چندانی ندارند و حتی در بعضی موارد مثل دفاع از حرم، حجاب، به شدت منفعل عمل میکنند:
برای رسیدن به جواب این دو سؤال نیاز به مقدمه ای است:
انقلاب اسلامی حرکتی فکری و اساسا فرهنگی است که ریشه در تفکر فقه حکومتی اسلام دارد که با شعار ارائه الگویی نو و الهی در مدیریت جامعه به دیگران معرفی شد و اسلام اندیشهای الهی است که طبق معارف به یادگار رسیده از میراث ارزشمند شیعه اثنی عشری برای تمام عرصههای زندگی انسانی برنامه ارائه کرده است و پیام آوران سیزده گانه آن از رسول اعظم تا مهدی معظم همگی سوره های حرکت جمعی به سوی خدای احد و واحد را سرودند.
پس کسانی می توانند داعیه انقلابی بودن داشته باشند که اولا اطلاعاتی حداقلی و مستند از فقه بر مبنای حکومتی آن و ثانیا آگاهی نسبی به ملزومات معاصر و منطبق بر زمان وقوع و استمرار انقلاب داشته باشند وگرنه ادعای همراهی با حرکتی فکری بدون فهم الفبای ابتدایی آن ادعایی بس گزاف است.
و در طرف مقابل جبهه ای میتواند دقیق تر، اساسی تر و مبنایی تر به این حرکت فکری حمله کند که بتواند مقابله به مثل انجام دهد و با هجمه ای فکری و ضدفرهنگی مبانی فکری، بنیادین و فرهنگی این حرکت را بزند که در صورت موفق بودن قدرت های ولو بی معارض نظامی، هسته ای و غیره دیگر برای دشمن خطرساز نخواهد بود.
این جواب سؤال اول که چرا دشمن هیچ وقت دست از مبارزه فرهنگی برنداشته است>
حالا بیایم در جبهه خودی، مع الاسف اتفاقی که در وسط میدان ایران اسلامی طی دهه های بعد از وقوع انقلاب و عموما در بستر زمان تثبیت به وقوع پیوست ظهور طیفی از انقلابیون بوده است که بدون درون مایه فکری ژست انقلابی گری به خود گرفتند و سعی کردند انقلابی که با شعور آغاز شد و با شور به ثمر نشست بدون همراهی شعور به منزل های بعدی برسانند اما زهی خیال باطل که تاریخ بیست ساله زمینه سازی انقلاب و چهل ساله پیروزی انقلاب نشان داد آنانی که بدون تفکر همراه شدند در اندک زمانی دچار انحرافات اساسی شده و سر از تقابل با حرکت اصیل انقلابی برآوردند و خطر بروز این انحراف همچنان باقی است و اگر این انحراف پیوسته با شور بتواند خود را به جای حرکت اصیل آمیخته با شعور جا بزند انتظار بروز انحرافات جدید و پیچیده در ادامه مسیر انقلاب انتظاری عن قریب خواهد بود کمااینکه تجربیات تلخ و پرزخم سازمان منافقین و گروه فرقان تجربیاتی از همین دست است.
اما راه درمان این اعوجاج چیه؟ راه درمان برگشت به سیره روح خدا، ابراهیم زمان؛ خمینی کبیر است که طی بیست سال از دهه چهل تا شصت زمینه سازی تشکیل حکومت اسلامی را پایه گذاری کرد تا اسلام با تکیه بر افکار عمومی مردم همراه و خداجو بروز عملی بیابد و آیه شریفه "لیقوم الناس بالقسط" تفسیر خارجی پیدا کند.
